XCVIII
Te sini ver solus degi, dum pulcher Aprilis
Vestitus specie multicolore nitet,
Idque iuventae afflat terris Saturnus ut ipse
Riserit insultans, tam gravis ille deus.
Me nec avis cantu movit, nec gratia multi
Floris, odorve suus cuique, suusve color;
Vernum ego nil versu memini, florumque superbit
Copia nativo non mihi carpta toro.
Lilia qui pallor cepisset non ego miror,
Non ego puniceas purpura quanta rosas;
Dulcis odor speciesve illis, dulcedinis umbra
Capta tuae, o praestans omnibus omne decus;
Sed mihi bruma fuit, cum flore et quoque cavillor
Absentis speciem quod ferat ille tuam.