Böyük ustalıqla yaradır zaman
Könlü ovsunlayan sehirli səhnə.
O öz köhlənini saxlamır bir an,
Nə varsa, tapdayır, dağıdır yenə.
Vahiməli qışa çevirir yayı,
Qorxudan qalmayır ağacda yarpaq.
Şaxta yatağında dondurur çayı,
Ölü tək kəfənə bürünür torpaq.
Gülün rayihəsi dönüb əsirə
Şüşə qəfəslərdə yaşayır fəqət.
Əgər qalmasaydı bu xoş xatirə,
Gözəllik məhv olub gedərdi, əlbət.
Güllər itirsə də qışda çətirini,
Saxlayır yenə də gözəl ətrini.