Ah, onun nəğməsi bir gəmiydimi?
Sənət ümmanında məğrur göründü.
Başımda dəfn etdi sonsuz fikrimi,
Sanki, ana bətni məzara döndü.
Onun dostuydumu ruh verən ona,
İnci tək düzdürən hər bir nəğməni,
Qəlbimi, ruhumu salan tufana,
Dilimi bağlayıb mat qoyan məni?
Yox, yox, belə deyil, bu, ağla gəlməz;
Nə o, nə də onun dostunun ruhu
Qalib tək heç zaman öyünə bilməz,
Axı, susdurmayıb məni bir qorxu.
Baxışın nur saçıb onun üzünə,
Susub qərq olmuşam qəm dənizinə.