Spuroj de miaj pasxoj - читать онлайн бесплатно полную версию книги . Страница 1
Spuroj de miaj paŝoj
Spuroj
Posttagmezo
Mi kuŝas en verda herbokaj pensas nenionLa vualnuboj postkuras sinmalaperaspor reaperi pli longe foren sama daŭra ludoLa folioj super mikliniĝas unu al aliaflustrante nekonatajn sekretojnkiujn la vento kaŝaŭskrultaskaj diskonigas al la mondoLa sunradioi haltas sur foliojkai lasas sin lulilacaj de la longa vojaĝopor subite eksalti en la herbonkaj kaŝi sin en ĝiLa birdoj dormasAbeloj muŝoj birdojokupas ilian lokonkaj ilia senĉesa zumadodormigas minMi kuŝas en verda herbokaj pensas nenionLa gutoj
Mi aŭdas ilinmi aŭdas ilin kviete frapantajsur la trostreĉita tendomi aŭdas ilinsilente surglitantajĝinkiel se ili ne volus ĝenimian paconIli aŭdiĝas kiel lulkantodelonge forgesita sed nunrememorataen la koroMelankolia estas ilia voĉokiel estas melankoliajmiaj pensojkiam kviete kvazaŭ timemeglitas sur la tendola pluvaj gutojLa reveno
La ŝtonoj kuŝas sur siaj lokojnur pli rondajnur pli glatajde la multaj pluvojla arboj kreskas sur la samaj lokojeble pli grandajilia ombro pli vastapli da birdoj en iliaj branĉojla domoj la homoj la bestojĉio estas kiel antaŭeLa homoj kun siaj voĉojagrable afablajla domo kiu iam estis hejmola ŝtonoj kiuj iam sukcesistransdoni sian varmonal la nudaj piedojla arboj kies branĉojkutimis luli minkiam mi tion postulis de iline estas kiel antaŭeMlaj pensoj estas for de ilimia sopiro aliefremde rigardas ilin miaj okulojla piedoj ne plu nudajne povas senti la varmon de la ŝtonojnek la ŝtonoj povas rekoni mian paŝonAl la vespero
Al la vesperomi krias mian doloronal la sangruĝa vesperode !a tago de la vivoMi ne aŭdasla rekrion de la silentode la nokto alproksimiĝantasenŝuesub la murmurantaj arbojkiuj etendis siajn ŝtelemajnbranĉojntiel ke la koro ektremaskaj klopodas kaŝi sinen la brustonPli laŭte levigas miakrioal la sangruĝa vesperokiamguto po gutola ruĝo malaperas lasante minsolakun la kruela noktola murdemaj hranĉojla arbojSpuroĵ de miaj paŝoj
La ondoj ankoraŭ ne vekiĝisde la nokta dormola sabloseka ne ankoraŭ varmaŝutiĝas sub la piedojla spuroj post iliestas profundaj kaj longe videblajmalantaŭ miLonga estas la vojoal la leviĝama sunola piedoj laciĝasla koro deziras reen La sunleviĝo vekas la ondojnla vento salute rapidas al ĝiKiam la piedoj turniĝasfor estas jamla spuroj de miaj paŝojla vojo reen nekonatanevidebla la celoLa koro ektremas en silenta timokaj ekbatas pii forteHomo
Vi vagasserĉantokaj ne scias kion troviVi ne konas ia ceionde via serĉadonekonata estas ai vi la direktoVi nun iras kaj serĉasiras kaj serĉaseterna vagabondoLa vojo plenas je serĉantojsame sencelajsame sendirektajsame vagabondajAliaj faris la saman vojon antaŭ vialiaj faros ĝin post viSed vaguserĉantovagu kaj serĉuĉar se vi haltasestos la fino por viLa finoserĉantoNe staru tiekaj sentu ĝenonVi havas ia saman rajtonstari tiekiel iu ajn aliaVi havas ia saman rajtonvivi tiekiei iu ajn aliaVi havas ia saman rajtonami tiekiei iu ajn aliaVi havas ia saman rajtonsenti ĝenon tiekiei iu ajn aliaDo staru tiekaj semu ĝenonMi ŝatus trovi vortonvorton simplanvorton ĉionenhavanvorton kiun vi— kaj ĉiuj aliaj —tuj komprenuskaj ekĝojus pro ĝiMi ŝatus trovi vortonkiu alportus ĝojon en vian koronkanton al via oreloridon sur vian vizaĝonMi ŝatus trovi vortonvorton simplan kaj ĉionenhavanMi similas al viMi havas kapon kiel viMi havas du brakojn kiet viMi havas korpon kiel viMi havas piedojn kiel viKaj du orelojn mi havasdu okulojn nazon buŝontute same kiel viMi havas koron kiel viMi havas sentojn kiel viMi havas pensojn kiel viMi similas al vihomoNun
Via loko estas tie ĉikaj via tempo nunMalesperi pro hieraŭaŭ esperi pri morgaŭestas tempoperdoVia loko estas tie ĉikaj via tempo nunVicoHomo post homolonga serpentocent- kaj milpiedaHomoj en vicoSilentaj sen protestoTio estas ilia sortoKaj la unuaj restas unuajkaj la lastaj ciam restaslastajEgaleco estas daŭra revorevo de milojrevo de ĉiujEgaleco estas daŭra revorevo enskribita en ĉiuj programojnde ĉiuj partiojrevo promesata de ĉiuj politikistojde ĉiuj partiojSed la egalecokiun ni volasne estas la egalecokiun ili promesasTial egaleco restas daŭra revo revode milojrevo de ĉiujMi iras kaj fajfas
Jen mi irassen scio pri la teorio pri la kurbita spaco,mi iras kaj fajfas,en paco kun mi mem.Ne ĝenas mian penson la scio,ke mi ne havas propran atombombon por defendi minkaj krei propran Hiroŝimon,nek mi sentas mankonje interkontinentala raketo aŭkontraŭraketa raketo.Mi iras kaj fajfas,kiel se problemoj ne ekzjstus,kiel se fajfado estas la sola ago,kiu restas farenda.Kaj kun mi fajfas aliaj,iliaj pensoj plimalpli senzorgaj,kontentaj kun si mem.Tie, ekstere, staras ankaŭ bomoj,sed ne fajfas —ili nek havas forton nek emon tion fari.Ho ne, ne estas la kurbita spaco,nek atombomboj aŭ raketoj la problemo,ne, ne estas tio...Sed ni iras kaj fajfas daŭre kaj senzorge.Kiam falos la unua ŝtono?Transe
Tagoj neniam venonta
La akvosupro kaptas la nubojn,ombron de birdo,la ruinon de la sunsubiro.La mola balailo de la krepuskobalaas kaj balaas,la aĵoj deformiĝas, ŝanĝiĝas, forviŝiĝas en nenion.La mateno kuŝas fore en la valoaŭ sur la alia flankode la forgesitaj arbaroj —ekblovo de iam sonĝitaj vojaĝoj,sur ŝtuparo de la disfalanta lunlumosidas la sopiranto kun sia plumokaj trinkas tagojn neniam venontajn —la sopiro kvietiĝaskaj kantas la kanton de la sendomuloj —la memoro turnas sin for,prujno fluas super la kuirangulo —renoviĝo estas mensogo kun buklaj haroj.Baldaŭ niaj vocoj estos ŝpinitaj en grotode sentema mallumo.Carl-Emil Englund
La rajdanto kaj la ĉevalo
Longe mi vojaĝis. Longe.La ĉevalon mi ne trinkigis.La cevalo ŝanceliĝas sub la selo.Mi spronas lin per varma voĉo.Mi flustras al li: Mi amas vin.Laca estas la ĉevalo. Laca.Blanka ŝaŭmo. Polvoplenaj kolharoj.Li ĝemas sub mi. Mi petas lin:Eltenu! Mi diras al li: Nu, bona,bejme ni estas. Li turnas sin. Rigardas min.Per la okuloj de mia patrino.Bonaj okuloj, profunda malĝojo en ili.Longe mi vojaĝis. Longe.La cevalon mi ne trinkigis.Nu, bona. Tendo de belulinomalantaŭ la deklivo. Fojno odora.Viva fonto. Ĝisgenue vi envadas ĝin.Cbgana popolkanto
Printemposento
Mi konas la araneajnsurkanajn retojn ĉe l'akvo,la arbarojn erike florplenajn,kie treme l'aŭror' malhelas.Kaj mi nombris la rojajn digojnel brancoj betulaj, brunflavaj,krucforme jetitaj de l'vento —kaj mi vidis la junajn lutrojnen malklaraj rojondoj ĉasadisub herbtufoj balanciĝantajkaj luliĝanta flavgrund'.De l'obskur' mi sentis l'obskuron,vivanta en ĝuo, sufero,sub la kovra herboplektaĵo,ĝi krablas, ŝoviĝas kaj rampaskaj kaptas, mortigas kaj manĝaskaj naskas kaj mortas por vivirevive en tempoj venontaj...Mi konas la vojojn de l' akvo,kie rojoj murmuras novnaskesub la muskoarbaroj humiĝaj,sub ondantaj arbkronoj vivplenajje blanko, brun-nigro, krurhastoflugonta per plunioj kreskantajsundancen en monta printemp'.Ekfajfas la sturn' sen timo,rapidas ia vulp' tra l'erik',lepor' saltas, ĉasviktimo —premiĝas sub ŝu' lumbrik'.Min ekvekis vivobruo —nun min tenas printempoĝuo,eĉ malsato min kanti instigas,dum gutas de l'alnoburĝon',min printempo ebria igas,mi pluiras vagul' sen mon'.Dan Andersson
Ne forgesu havikelkajn florojn en la haroj.Vidu ilin velkikaj falimortintaj petalojsurmortintaj petaloj,dum via spontanecovia amoankaŭ velkas —mortinta espero surmortinta espero.Ebleplastaj florojpovas kontrolila malrapida mortonsevi nur povus akceptila plastajn homojnportantaj ilin.Aŭtoro nekonata
(trovita gluita sur montrofenestro en San Francisco)
Kvin hispanaj miniaturoj
Via amo estas kiel ventola mia kiel ŝtono,kiu estas senmova.Freneza mi fariĝos,ĉar vitejon, kiu mia estas,iu alia rikoltas.Entute ne gravas por mi,ke la pasero en la aleoflugas de unu arbo al alia.Veron diras mi al vi:se Sevilla estus mia,la duonon havus vi.Nun mortis mia patrino:kaj mia nura ĉemizone havas iun, kiu lavu ĝin.Ho jes, kun dolor'
Ho jes, kun dolor' burĝono krevas.Kial la printempo ne hezitu?Kial nia varma vivsopiropalan frostamaron ne evitu?La burĝono vintre estis selo.Kio nova ŝvele ĝin disigas?Ho jes, kun dolor' burĝono krevas;ĝin doloro ŝiras,doloro ligas.Ho ne, ne facile gutoj falas.Timotremaj peze ili pendas,kroĉas sin al branĉo, ŝvelas, glitas —pezo ilin tiras kaj etendas.Timas kaj malcertas, dissplitiĝas,sentas la profundon voki, tiri,dum plupendas ili kaj plutremas —ili volas restikaj volas iri.Kaj kiam nenio helpi povas,krevas la burĝono ĝojokrie,kiam timo ne plu tenkapablas,falas ia branĉguto eŭforiekaj forgesas timon pri la novo,la korpremon antaŭ ol ĝi iras —dum sekundo sentas sin sekuraen la fido, kiula mondon stiras.Karin Boye
En movo
"Rapidas knabo tra iu strato,tiel malplena, ke neniu vekiĝis.etan fajfilon li tenas enbuŝekaj blovas en ĝin trilantan tonon."Tiel fruestas, ke estas blankningre,blanka la sonĝo, nigra la fruo.Estas la bildo, sed kion signifas ĝi?Ion tre gravan, ĉe kiu estas ĝi?Estas nenia certa jarsezono, nur frue,okazas en 1938, nedifineblan tagon,kiam la horo estas inter kvar kaj kvin matene.Tiu, kiu sola atestas tion ĉi, estas dujara.Se vi lin povas trovi, vi povus ekscii,sed sensignifas kaj neeblas, li ja malaperis,ESTAS JA Ll KIU ESTAS Ml, 27 jAROjN AĜA,malaperinta dum mi malaperas, ĉu vi vidas?Kredu min, ke ne ekzistas ordo,ke en ekzistas ia ajn ekstero,nek iu, kiu povas ion diri,ekzistas domo kaj fera balustrado,ĵus ekmoviĝis arbo, daŭras la trilanta tono...Vi koinpreneble povas iri tien, vidi la domon,la arbojn, balustradon, laktvendejon, Frankegatan,ĉio restas ankoraŭ, estas hazardo,kaj povus same bone esti kie ajn alie.Estas nur tio, kio ĉiam plurestas,sed ne tio, kio por ciam restas,estas neeble, neeble, neeble:TIU, KIUN VI SERĈAS, NE ESTAS EN BlLDOJ.Kaj ĉio, kio restas, estas nur la bildoj,neniu scias, kiu posedis ilin, kaj kion ili signifis,kredu min, ke ne ekzistas ordo, ena aŭ ekstera;"Etan fajfilon li tenas enbuŝekaj blovas en ĝin trilantan tonon."LA MONDO ESTAS PLENA DE FORĴETITAJ BILDOJ,kiuj plurestis, neniu scias kial,NI DEVAS SAVI ILIN!Certe.Lars Gustavsson
Iun vi devas ami
Iun vi devas ami,eĉ se nur herbojn, riveron, arbon aŭ ŝronon,la manon vi devas apogi sur ies ŝultron,por ke ĝi, malsata, satiĝu ĉe la tuŝo,al iu vi devas, devas,tio estas kiel pano, kiel akvogluto,devas doni viajn blankajn nubojn,viajn sentimajn sonĝbirdojn,viajn timemajn nepovbirdojn— ie devas esti por ilinesto kun paco kaj tenero —iun vi devas ami,eĉ se nur herbojn, riveron, arbon aŭ ŝtonon—ĉar arboj kaj ŝtonoj konas solecon— ĉar la paŝoj ĉiam daŭrigas la vojon,eĉ se ili haltas por momento —,ĉar rivero konas malĝojon— se ĝi nur kliniĝas sur sian profundon —,ĉar ŝtono ekkonis doloron— kiom da pezaj piedojjam iris sur ĝia muta koro —,iun vi devas ami,iun vi devas ami,kun iu vi devas irila saman spuron —ho herboj, rivero, ŝtono, arbo,silentaj kunirantoj de soluloj kaj stranguloj,bonaj grandaj estaĵoj,kiuj ekparolas nur,kiam homoj eksilentas.Ivan Minatti
La vortoj viaj
La vortoj viaj, kvazaŭ sem',radikas ĝis profund".Elvekas min sekretdolor',nekuracebla vund'.Erodas min amarsoif'pri ĉiu via ag'.Kaj ĉiu sono kaj rigard'reklaras el la vag'.La tagoj grizas je nur mi,nebulas via sin'.Sed klare brilas nia nokt',vi regas ĝin sen fin'.Karin Bove
Kvar flavaj baladoj
I.
Sur la pinto de la montoestas arbo verda.Paŝtisto irantapaŝtisto venanta.La dormantaj olivarbojkurbiĝas al varma ebenajo.Paŝtisto irantapaŝtisto venanta.Nek blankajn ŝafinojn nek hundonnek bastonon nek amon mi havas.Paŝtisto iranta.Kiel ombro oravi malaperas en la grenkampo.Paŝtisto venanta.II.
La tero estisflava.Ora, orapaŝtisto.Nek la luno biankanek la steloj brilis.Ora, orapaŝtisto.Vitejistino brunatranĉu la ploron de la vitejo.Ora, orapaŝtisto.III.
Du ruĝaj bovojen la ora kampo.La bovoj iras en ritmode malnovaj sonoriloj,la okuloj paseraj.Ili ŝatas la matenojnnebulajn, sed tamentraboras la oranĝonde la aero, somere.Maljunaj jam denaske,sen mastro,memoras la flugilojnsur siaj ŝultroj.La bovojiras ciam sopirantetra la kampoj de Rut,serĉante la spuron,la eternan spuron,ebriaj de la steloj,kaj maĉas siajn plorojnDu ruĝaj bovojen la ora kampo.IV.
Sur la ĉielode lekantetoj mi iras.Mi pensas ĉivespere,ke mi estas sanktulo.Mi ricevis la lunonen la manojn.Sed mi remetis ĝinen la universon,kaj la Sinjoro premiis minper la rozj kaj la brilo.Sur la ĉielode lekantetoj mi iras.Kaj nun mi irassur ĉi tiu kamposavante knabinojnde malbonaj amantojkaj donante ormonerojnal ciuj knaboj.Sur la ĉielode lekantetoj mi iras.Federico Garcia Lorca
Maria
Maria, vi revsidassur la printempe verda herbejosub la pala betulo,kie dormas Jesuo-infanoen blanka betulŝela lulilo,kaj vi rigardasla ĉielbluon,l'arĝente purajn nubojn.Viaj bukloj, Maria,estas flavaj kaj helaj,bluaj kaj profundajviaj okuloj.Delikata vi estas, malalta,Maria,kaj etaj kaj fajnaj viaj junaj mamoj.Mi volas sidi ĉe vi, Maria,apogi mian kaponsur vian varman genuon,al via blua jupo.Lasu min revi, Maria,je l'odoro de via sino,betulfolia kaj rezina! —Ĉar nur je 1'odoroj, Maria,kaj la memoro de I 'kantoj,kiujn vi kantis al mi,kiam mi etulis,kaj je la blankaj foraj nubojbalanciĝas mia kredo,ekzistas mia kortrankvilo.Lasu min kunrevi, Maria,pri la paradiza ĝardeno,kie l'infanetoj promenasen silke blankaj vestojinter sovaĝrozaj arbustojkaj klaraj murmurantaj rojoj,kie ruĝaj pomoj pendassur malhelverdaj pomarbojkaj turdoj kantasen l'orpala vespero.Maria,friska kaj kvieta venas la nokto,la steloj lumiĝas en la spacobluo,svagiĝas la nuboj kaj pasas —Vi revas, Maria,vi ŝvebas al la silenta forosur leĝeraj, arĝente blankaj nubojen la vasta spacobluointer radiantaj silentaj steloj.Sigurd Agrell
Cirko Kludsky. Sidloko n-ro 461
Cirko.Galerio.Sidloko n-ro....Kolombinamalvestas sin, malvestas sin.Ĉiuj rigardas.Neniu vidas,ke ŝi tenas sin je la dentoj.Ŝi levas sin. Jam sub la tendo.Aŭdacaj rimarkoj.Hontiga rido.Nun fallasas la lastan vualon.Ili rigardas ŝin,mordas per la okulojŝian molan korpon.Aplaŭdas.Belajn femurojn ŝi havas.Ondantajn mamojn.Aplaŭdaskaj priridasŝian suferonkaj hontigas.Vidu: bestoaplaŭdas homon.Homo estas besto.Besto estas homo.Klapo eksplodas.La leonoj hurlegas.Sreĉko Kosovel
Vizaĝo al vizaĝo
En februaro ĉio vivanta haltiĝis.La birdoj nialvole flugis kaj l'animoalskrapis la pejzaĝon kiel boato skrapantala kajponton, al kiu ĝi estas ligita.La arboj staris dorsoflanke al ni.La neĝalto mezuriĝis laŭ mortaj tigoj.La piedspuroj maljunis sur la neĝokrusto.Sub baŝaro degelis la lingvo.lun tagon alvenis io al la fenestro.La laboro haltiĝis, mi alrigardis.Brulis la koloroj. ĉio turniĝis.La grundo kaj ini eksaltis renkonten.Tomas Transtromer
Unu frato pli
La mondon ne eblas refari.Ne eblas alia rezon'.Nun ion vi povas regali:alian homon per bon'.Sed tio jam estas amaso,eĉ steloj nun ridas al vi.Ĉar unu maplia povrulo signifas ja fraton pli.Stig Dagerman
Lasita ĉe la lito de Kajsa Lisa, malfrue iun vesperon
Ĉarmbrila nimf', fulma rigardo,estas haven'por mia am-ardo,vana fervoronun ek al adorode Morfe', la sonĝo-di',nur je lum' de lunradi'.Pordo fermita. Fenestro samas.Jam vian kapon ĉapo ornamaskaj la peruk' sur ŝnur'jam pendas de la mur'.Ekdormu je muzikplezur',ekdormu je muziltplezur'.De fringo jus, ĵus Kajsa Lisa,venis la kant' vesperon ĝisa.Suno jam foras,ĉielo jam oras,estas la soleca hor'.Nun mi pensas al amor'.Pluvon kun vent'kaj tondro muĝasekvas la ark' brulfajre ruĝakun strioj de verdblu',plenigas nin kun ĝu'post la pluvega tondra sku',post la pluvega tondra sku'.Dormu, bo nimf! Sonĝu en pacokaj kun la sun' vekiĝu kun graco.Ridon vi sendas,la brakon etendas,al brakumo, al likvor',jam vi pretas al amor'.Mortas, ho vi! Ne, vi respiras.Morto kaj viv' kaj amo kuniras.Videblas la langvor',sed en okul' fervor'.Vi dormu nun ĝis la aŭror',vi dormu nun ĝis la aŭror'.Carl Michael Bellman