- Так! Гэта ўжо весялей,- вырашыла Аліса.- загадкі лепей за спрэчкі. Лічу, што я змагу знайсці адказ,- дадала яна ўголас.
- Ты думаеш, што ведаеш, што адказаць?- спытаў Сакавіцкі Заяц.
- Зразумела,- адказала Аліса.
- Тады ты павінна казаць, што думаеш,- заўважыў Заяц
- Так,- прамовіла Аліса,- я заўжды думаю, што кажу і кажу што думаю, але розніцы тут няма.
- Лухта!- сказаў Капялюшнік.- Ты яшчэ скажы, што няма розніцы між: “Я бачу, што ямо” і “Я ямо, што бачу”!
- Ты яшчэ скажы, што няма розніцы,- дадаў Заяц,- між: “Я люблю, тое што атрымліваю” і “Я атрымліваю, тое што люблю”!
- Ты яшчэ скажы, што няма розніцы,- не прачынаючыся прамовіла Соня,- між: “Я дыхаю, пакуль сплю” і “Я сплю, пакуль дыхаю”!
- Для цябе розніцы аніякай,- сказаў Соне Капялюшнік, і на гэтым размова скончылася. Скарыстаўшыся хвілінаю цішыні, Аліса прыпамінала, што ведае аб крумкачах і пісьмовых сталах.
Цішыню парушыў Капялюшнік:
- Які сёння дзень месяца?- спытаўся ён у Алісы, выцягнуў гадзіннік і спалохана на яго паглядзеў. Потым патрос яго і прытуліў да вуха.
- Чацьвёртага,- крыху падумаўшы адказала яна.
- Адстаюць на два дні,- уздыхнуў Капялюшнік,- Я ж казаў табе не змазваць яго сметанковым маслам!- звярнушыся да Зайца, злосна заўважыў ён.
- Але ж гэта было НАЙЛЕПШАЕ масла,- выкручваўся Заяц.
- У яго напэўна трапілі крошкі,- бурчэў Капялюшнік,- не трэба было табе лезці ў яго хлебным нажом.
Заяц сумна паглядзеў на гадзіннік, апусціў яго ў кубак з гарбатай, паглядзеў зноў, а потым паўтарыў свае папярэднія словы:
- Масла ж было ЛЕПШЫМ!
Аліса праз яго плячо з цікавасцю паглядзела на гадзіннік.
- Які дзіўны гадзіннік,- заўважыла яна,- паказвае дні, а не гадзіны.
- Самы звычайны,- прамармытаў Капялюшнік,- а хіба твой гадзіннік паказвае год?
- Ой не!- шпарка адказала Аліса.- Год жа ж доўжыцца так шмат часу!
- Вось так вось і са МНОЙ,- сказаў Капялюшнік.
Гэтымі словамі ён моцна азадачыў Алісу. Ён быццам бы размаўляў іншай моваю, не гледзячы на тое, што словы былі ангельскія.
- Я вас не зразумела,- сказала яна, так ветліва, як толькі магла.
- Соня зноў спіць,- сказаў Капялюшнік і паліў ёй на нос гарбаты.
Соня захістала галавою і не распюшчваючы вачэй сказала:
- Так, так! Я толькі што хацела сказаць тое самае.
- Адгадала загадку?- спытаў Капялюшкік у Алісы.
- Ой не!- адказала тая.- І якая адгадка?
- Не ведаю,- сказаў Капялюшнік.
- Я таксама,- паведаміў Заяц.
Аліса стомлена енкнула:
- Вы б маглі прыдумаць лепшы спосаб бавіць час, чым загадкі без адказу!
- Калі б ты ведала Час, як я,- сказаў Капялюшнік,- ты б так пра ЯГО не казала.
- Не разумею пра што вы кажаце,- заўважыла Аліса
- Канечне ж не!- казаў Капялюшнік ганарліва падняўшы галаву.- Ты жа ж пэўна ніколі і не размаўляла з ЧАСАМ.
- Ніколі,- асцярожна заўважыла Аліса,- але аніраз думала, як бы змарнаваць час на сумотных занятках.
- Ах! Марыць Час!- казаў Капялюшнік.- Ён не любіць калі яго мораць. А была б ты з ім у сяброўскіх адносінах, Ён бы зрабіў бы дзеля цябе, што заўгодна. Уяві, а восьмай гадзіне ранніцы трэба пачынаць заняткі ў школе, ты шэпчаш Часу слова-другое. Гоп! І твой гадзіннік пачынае хутка круціцца! Вось, і ужо вялікая пераменка і абед!
- Шкада, што ў мяне так ужо не атрымаецца,- шэптам енкнуў Заяц
- Было б канечне добра,- уголас задумалася Аліса,- але ж я так хутка не паспею згаладацца.
- Ну з гэтым няма праблем,- сказаў Капялюшнік,- бо ты можаш трымаць Яго а палове на другую, так доўга, як хочаш!
- І вы гэтым СПОСАБАМ карыстаецеся,- спыталася Аліса.
Капялюшнік маркотна захістаў галавой.
- Нажаль не,- адказаў Ён.- Мы пасварыліся з Ім у мінулым сакавіку, як раз перад тым, як ЁН звар’яцеў.
Капялюшнік паказаў лыжкай на Сакавіцкага Зайца
- Як раз быў ганаровы канцэрт, які ладзіла Чырвовая Каралева і я там спяваў:
“Кажаночак мой мігці!
Памажы цябе знайсці!”
- Ці ведаеш ты гэту песню?