- Калі ведаеш працяг,- казаў Капялюшнік,- дапамагай:
“Па-над Светам ты лятаеш,
Нібы імбрык з небакраю.
Кажаночак мой мігці...”
Тут Соня схамянулася і пачала спяваць у сне:
- Мігці, мігці, мігці, мігці...
І спявала так доўга, што яе вымушаны былі штурхнуць.
- Толькі я скончыў першы куплет,- працягваў Капялюшнік,- як Каралева ўскочыла і заенчыла: “Ён забівае наш час! Адсячы яму галаву!”
- Якая дзікасць! - усклікнула Аліса.
- І вось з гэтага моманту,- жаласліва працягваў Капялюшнік,- ЁН нас кінуў! І ў нас заўсёды а шостай вечара!
- Час піць гарбату!- здагадалася Аліса.- Дык вось чаму ў вас так многа посуду?
- Так,- сказаў уздыхаючы Капялюшнік,- мы заўжды п’ем гарбату, мы нават не маем часу памыць посуд.
- І вы папросту рухаецеся па коле. Так?- спытала Аліса.
- Зразумела,- адказаў Капялюшнік.
- А што будзе, калі вы пройдзеце ўвесь стол?- рызыкнула спытаць Аліса.
- Набудзем новы посуд,- абарваў іх размову Сакавіцкі Заяц і пазяхнуў.- Вы мяне стамілі. Хай цяпер юная ледзі нам штось раскажа.
- Я нават не ведаю аб чым,- адказала Аліса, спалоханая гэткай прапановай..
- Ну, хай тады расказвае Соня,- Заяц і Капялюшнік закрычалі.- Прачынайся, Соня!
І яны сціснулі яе з абодвух бакоў. Мыш-Соня павольна расплюшчыла вочы.
- Я не сплю,- сказала яна сіплым слабым голасам,- я чула кожнае ваша слова.
- Раскажы нам якуюсь гісторыю,- запатрабаваў Заяц.
- Так, калі ласка!- узмалілася Аліса.
- Толькі хутчэй,- дадаў Капялюшнік,- ці заснеш раней, чым скончыш.
- Жылі сабе тры сястрычкі,- шпарка пачала Соня,- якіх клікалі Элсі, Лэйсі і Цілі. І жылі яны на дне глыбокага калодзежа...
- А чым яны там сілкаваліся?- спыталася Аліса, якую заўжды цікавілі пытанні аб разнастанай ежы і пітве.
- Яны спажывалі патаку,- адказала Соня падумаўшы хвіліну-другую.
- Калі б яны спажывалі толькі патаку,- мякка заўважыла Аліса,- яны б хутка захварэлі.
- А яны і захварэлі,- адказала Соня,- і ДАВОЛІ моцна.
Аліса паспрабавала ўявіць падобны дзіўны лад жыцця, але ж заблыталася яшчэ горш, таму працягнула:
- А чаму яны жылі на дне калодзежа?
- Ці хочаш яшчэ гарбаты?- заботліва спытаўся ў Алісы Заяц.
- Я пакуль анічога не піла,- пакрыўджана адказала дзяўчынка,- таму не магу спажыць ЯШЧЭ.
- Ты пэўна хацела казаць, што не можаш узяць МЕНЕЙ,- заўважыў Капялюшнік,- таму што ўзяць БОЛЬШ, чым анічога, значна лягчэй.
- А ў вас ніхто і не пытаўся,- сказала Аліса.
- А хто цяпер робіць заўвагі!- трыўмфуючы заўважыў Капялюшнік.
Аліса нават не знайшла, што адказаць, таму самастойна наліла сабе гарбаты і зрабіла бутэрброд, а потым зноў накіравала Соне сваё пытанне:
- Чаму яны жылі на дне калодзежа?
Соня зноў думала хвіліну ці дзве, а потым адказала:
- Таму што гэта быў патачны калодзеж.
- Няма такіх,- пачала Аліса абурана, але Капялюшнік і Заяц пачалі на яе шыкаць, а пакрыўджаная Соня заўважыла:
- Калі ты такая разумная, можа скончыш гісторыю сама?
- Ёечкі, не! Калі ласка, працягвайце,- пакорліва прамовіла Аліса,- Я болей не буду вас перарываць. Можа дзесці адзін ёсць.
- Зразумела ж, толькі адзін,- злосна сказала Соня, але згадзілася працягваць.- Дык вось, гэтыя тры сястрычкі вывучалі...
- Вывучалі што?- спытала Аліса, забыўшы пра свае абяцанні.
- Патаку,- нават не падумаўшы адказала Соня.
- Мне патрэбна чыстая чашка,- перарваў размову Капялюшнік,- рухаемся на адно месца.
Ён сеў на новае месца, Соня села на яго папярэдняе, Заяц на месца Соні, а Аліса на тое, дзе толькі што сядзеў Заяц. Капялюшнік адзіны,хто атрымаў ад гэтага выгоду, а Алісе было горш за ўсіх, бо Заяц, толькі што кінуў у талерку малочнік.
Аліса не жадаючы больш пакрыўдзіць Соню, асцярожна спыталася:
- Прабачце, я не надта зразумела. Дзе яны бралі патаку?