- Але ж яны жылі на дне?- запыталася Аліса ў Соні, быццам не пачула заўвагу Капялюшніка.
- Зразумела,- адказала Соня,- на самым глыбокім дне.
Падобны адказ надта засмуціў бедную Алісу, дзякуючы гэтаму Соня магла колькі часу гаварыць без перапынення:
- Яны вывучалі патаку,- працягвала Соня, пазяхаючы і паціраючы вочы, бо зноў засынала,- і разнастайныя рэчы, якія пачынаюцца на “М”.
- Чаму на “М”?- спытала Аліса.
- Чаму не?- заўважыў Сакавіцкі Заяц.
Аліса замаўчала.
А Соня ўжо паспела заплюшчыць вочы і заснуць, але пасля штуршка Капялюшніка, яна прачнулася з невялічкім енкам і працягнула:
- ... якія пачынаюцца на “М”: мышалоўку, месяц, мудрасць і мноства: ты напэўна чула выраз “вялікае мноства” - а хутчэй за ўсё ня ведаеш, як яго вывучаць.
- Вы ў мяне пытаецеся?- збянтэжылася Аліса.- Я не думаю...
- Тады і не кажы,- сказаў Капялюшнік.
Гэта ўжо было занадта. Аліса ў раз’юшанасці паднялася і пайшла прэч, Соня адразу ж заснула, а астатнія нават не адрэагавалі на Алісін сыход, хаця яна двойчы паварочвалася на іх, спадзеючыся, што яе паклічуць назад. Апошнім разам Капялюшнік з Зайцам запіхвалі Соню ў велізарны імбрык.
- Каб я яшчэ ТУДЫ вярнулася!- сказала Аліса, хаваючыся за дрэвамі.- Гэта самае бязглуздае чаяванне з тых, што я бачыла!
Толькі яна гэта прамовіла,як заўважыла дрэва з дзвярамі ў сярэдзіне.
- Так, так, цуды працягваюцца.- падумала яна.- Але ж сённе ўвесь дзень дзівосны. Лічу, што трэба туды пайсці.
Праз дзверы ў дрэве яна зноў патрапіла ў доўгую залу са шкляным столікам.
- На гэты раз я зраблю ўсё правільна,- сказала яна сабе, узяла са століка залаты ключык і адчыніла дзверы ў садочак. Потым пачала адкусваць кавалачкі ад грыба (што ляжаў у яе кішэні), пакуль не стала ростам у трыццаць сантыметраў, каб прайсці праз дзверы і ЎРЭШЦЕ патрапіла ў доўгачаканы прыгожы садочак, сярод яркіх кветак і прахалодных фантанаў.
Вялізны ружовы куст стаяў ля ўвахода, і ружы, якія раслі на ім, былі з большага белымі, але тры садоўнікі самааддана фарбавалі іх у чырвоный колер. Гэта моцна здзівіла Алісу і яна падкралася бліжэй, каб паслухаць, аб чым гамоняць садоўнікі, і вось, што пачула:
- Асцярожней, Пяцёрка! Ты ледзь не абліў мяне фарбай!
- А што я,- казаў Пяцёрка маркотным тонам,- гэта Сямёрка штурхнуў мяне!
На што Сямёрка маментальна адрэагаваў:
- Малайчына, Пяцёрка! Валі ўсё на іншых!
- ДОСЫЦЬ ТАБЕ балбытаць,- адказаў Пяцёрка,- я чуў, што Каралева збіраецца цябе пакараць!
- За што ўжо?- спытаў першы садоўнік.
- Гэта не ТВАЕ справы, Двойка,- акрысіўся Сямёрка.
- Не! Гэта АГУЛЬНЫЯ справы.- казаў Пяцёрка,- Ён ўчора прыцягнуў кухару замест звычайнай цыбулі, цыбуліны цюльпану!
Сямёрка кінуў свой пэндзаль аб зямлю:
- Ах! Як жа ж гэта не...- пачаў ён, але раптам убачыў Алісу, якая назірала за імі, следам за Сямёркай на дзяўчынку звярнулі ўвагу астатнія і кінуліся ёй у ногі.
- Скажыце калі ласка,- далікатна спытала Аліса,- навошта вы фарбуеце ружы?
Пяцёрка з Сямёркаю маўчалі, але выразна глядзелі на Двойку. Урэшце той прамовіў ціхім голасам:
- Ці ж вы бачыце, міс, гэта павінны былі быць чырвоныя ружы, а мы памылкова вырасцілі белыя, і калі Каралева даведаецца пра гэта, нам адсякуць галовы. Таму мы і спяшаемся паспець да яе з’яўлення...
У гэты момант Пяцёрка, сачыўшы за межамі сада, з тугою закрычаў:
- Каралева! Каралева!
Усе тры адразу ж кінуліся тварамі ў зямлю. Адчуўся гук мноства крокаў і Аліса азірнулася, каб убачыць Каралеву.
Першымі ішлі салдаты з дзідамі, такія ж квадратныя і плоскія, як садоўнікі, з рукамі і нагамі ў кутках. За імі па двая ішлі дзесяць лёкаеў з упрыгожваннямі ў выглядзе бубноў. Па-за імі парачкамі, узяўшы адно аднаго за рукі вясёла скакалі каралевічы і каралевішны, паўсюль упрыгожаныя сардэчкамі, паказваючымі іх прыналежнасць да чырвовай масці. Пасля ішлі госці - у асноўным суседнія Каралі з Каралевамі. Сярод іх Аліса пазнала старога знаёмага - Белага Труса, які з кімсьці ўзбуджана гаманіў, усміхаючыся адказам, і здавалася не заўважаў Алісу. Наступным ішоў Чырвовы Валет, які на аксамітавай падушачцы нёс каралеўскую карону. Напрыканцы гэтай грандыёзнай працэсіі выкрочвалі Чырвовыя Кароль і Каралева.
Першы час Аліса вырашала, а ці не кінуцца ёй на зямлю тварам, як гэта зрабілі садоўнікі, але не магла прыпомніць правілаў, якія абавязваюць гэта рабіць. “Да таго ж, каму патрэбна працэсія,- вырашыла яна,- калі ўвесь народ ляжыць тварам у зямлю, яны ж нічога не ўбачаць!” Так што яна засталася стаяць.
Праходзячы ля Алісы працэсія спынілася, і ўсе пачалі на яе паглядаць, а Каралева прамовіла:
- Хто гэта?- яна спыталася аб гэтым у Валета, які пакланіўся і ўсміхнуўся ў адказ.
- Ёлуп!- сказала Каралева і хістнула ў нецярплівасці галавою, потым павярнулася да Алісы і спытала ў яе.- Як твае імя, дзіця?
- Маё імя Аліса, з дазволу Вашай Вялікасці!- вельмі ветліва адказала яна, але пра сябе заўважыла,- Яны ж папросту картачная калода. І ці ж трэба іх баяцца?
- А гэта ХТО?- спытала Каралева, указваючы на трох садоўнікаў, што працягвалі ляжаць ля ружавых кустоў, паколькі тыя знаходзіліся тварамі на зямлі і нічым не адрозніваліся ад іншых; таму Каралева не магла зразумець, хто яны: садоўнікі, салдаты, лёкаі, ці тройца яе ж уласных дзяцей.
- Адкуль я ведаю?- адказала Аліса, здзіўленая сваёй храбрасцю,- МЯНЕ гэта не датычыцца!
Каралева адразу стала цёмна-чырвонай ад злосці, і сверлячы Алісу вачыма, закрычала, як дзікі звер:
- Адсячы ёй галаву! Хутка!
- Глупства,- заўважыла Аліса, моцна і рашуча, так што Каралева адразу ж замоўкла.
Тады Кароль узяў яе за руку і ціха прамовіў:
- Не злуйся, даражэнькая. Яна ж толькі дзіця!
Каралева вырвала сваю руку і звярнулася да Валета:
- Перагарні іх!