- Аніколі не спрабавала,- адказала ёй дзяўчынка.
- Тады пойдзем, ён паведаміць табе сваю гісторыю.
Калі яны адыходзілі, Аліса чула, як Кароль казаў ціхім голасам астатнім, што яны памілаваны. “Вось і ДОБРА!”- сказала яна сабе, таму што адчувала сябе няўтульна, ад гэткай колькасці прысудаў.
Хутка Аліса і Каралева ўбачылі Грыфона, які спаў, грэючыся на сонцы. (Калі ты не ведаеш, як выглядае Грыфон, паглядзі на малюнак.)
- Прачніся, абібок!- сказала Каралева.- Правядзі гэтую юную асобу да Фальшывага Чарапахі, каб яна магла паслухаць яго гісторыю. А я павінна катаваць колькі чалавек!
І адышла, пакінуўшы Алісу разам з Грыфонам. Дзяўчынцы не спадабаўся выгляд істоты, але яна вырашыла, што ён значна бяспечнейшы за Каралеву.
Грыфон тым часам сеў, паціраючы вочы. Калі каралева знікла са зроку ён хіхікнуў:
- Як забаўна,- сказаў Грыфон напалову сабе, напалову Алісе.
- Што забаўна?- спыталася яна.
- ЯНА,- адказаў Грыфон.- Ведаеш, тут ніколі нікога не катуюць! Пайшлі!
“Яшчэ адзін камандзір знайшоўся: "Пайшлі! "”- падумала Аліса, павольна ідучы ў след: “Мной за ўсё жыццё столькі не кіравалі, як сёння.”
Яны не паспелі адысці далёка, а на іх зрок ужо патрапіў Фальшывы Чарапаха, які сумна і самотна сядзеў на краі скалы, а калі яны былі бліжэй, Аліса пачула яго енкі, ад якіх разрывалася сэрца. Таму яна моцна яго пашкадавала.
- Што ў яго за гора?- спытала яна ў Грыфона, а той адказаў, амаль тымі словамі, што і раней:
- Гэта ўсё яго фантазіі. Няма ў яго аніякага гора! Хадзем!
Яны наблізіліся да Фальшывага Чарапахі, які паглядзеў на іх вачыма поўнымі слёз, але нічога не казаў.
- Гэта юная ледзі,- прамовіў Грыфон,- жадае паслухаць тваю гісторыю!
- Добра- сказаў Чарапаха глыбокім глухім голасам,- сядайце і не кажыце анічога, пакуль я не скончу.
Яны селі і нічога не казалі колькі хвілін. Аліса ўжо пачала непакоіцца: “Як ён можа штосьці скончыць, калі нават і не пачынаў?” Але церпяліва чакала.
- Аднойчы,- урэшце пачаў Чарапаха, глыбока ўздыхнуўшы,- калі я шчэ быў сапраўдным чарапахам...
Пасля зноў доўгі час стаяла цішыня, парушаемая толькі выпадковым ускліканнем Грыфону: “Кхркр” і цяжкім плачам самога Чарапахі. Аліса ўжо амаль сабралася падняцца і сказаць: “Дзякуй вам, сэр, за цікавую гісторыю!”, але вырашыла, што ПАДОБНЫЯ апавяданні павінны быць значна большымі, таму працягвала чакаць.
- Калі мы былі малымі,- урэшце працягваў Фальшывы Чарапаха, супакоіўшыся, але час ад часу крышачку енчучы,- мы вучыліся ў школе на дне мора. Нашым настаўнікам быў стары чарапаха, якога мы клікалі Амарам...
- А чаму вы яго гэдак клікалі, калі ён быў чарапахам?- не зразумеўшы спытала Аліса.
- Мы клікалі яго Амарам, таму што ён распавядаў нам Аб марах, азёрах, рэках і нават аб сушы,- раз’юшана сказаў Чарапаха,- няўжо ты такая дурная?!
- Табе павінна быць сорамна задаваць падобныя пытанні,- дадаў Грыфон, і яны ціха паглядзелі на бедную Алісу, якая гатова была праваліцца срозь зямлю. Урэшце Грыфон сказаў Чарапаху.- Працягвай, дзядзька! Мы не збіраемся сядзець тут увесь дзень!
І чарапаха працягваў:
- Дык вось, мы хадзілі ў школу на марскім дне, хаця ты можаш гэтаму і не верыць...
- Я ніколі гэтага не казала і ўвогуле анічога не рабіла,- перапыніла яго сваімі апраўданнямі Аліса.
- Ты зараз робіш,- пакрыўдзіўся Чарапаха.
- Замоўкні!- дадаў Грыфон, перш чым Аліса, паспела штосьці вымавіць. А Фальшывы Чарапаха працягваў:
- Мы мелі лепшую адукацыю, бо хадзілі ў школу штодня...
- Я таксама хаджу ў школу штодзённа,- заўважыла Аліса,- вам няма чым ганарыцца.
- А дадатковыя заняткі?- з хваляваннем спытаў Фальшывы Чарапаха.
- Так,- адказала дзяўчына.- Французкая мова і музыка.
- А пранне?- спытаў Чарапаха.
- Зразумела, не!- раз’юшана адказала Аліса.
- Во! Тады ў цябе не надта добрая школа,- узрадаваўся Чарапаха.- У нашай школьнай праграме дадаткам былі: Французкая мова, музыка і пранне.
- Не разумею,- заўважыла Аліса,- навошта яно вам было на дне мора?
- Я не меў сродкаў яго вывучаць,- з уздыхам сказаў Чарапаха.- Я хадзіў толькі на асноўныя заняткі.
- А што вы вывучалі?- спыталася дзяўчынка.
- Па-першае Чханне і Пханне,- адказаў Чарапаха,- потым разнавіды Арыфметыкі: Скандаленне, Абдыманне, Узбеляненне ды Абмаражэнне
- Я анічога не чула пра Узбеляненне,- рызыкнула спытацца Аліса.- Што гэта?
Грыфон ажно падскочыў на усе лапы.
- Што! Ты ніколі не чула аб Узбеляненні?! – усклікнуў ён.- Ты не ведаеш, як трэба бяліцца?
- Чаму, ведаю,- сумняваючыся адказала Аліса,- некаторыя жанчыны... накладаюць спецыяльную фарбу на валасы... каб быць... больш... прыгожымі.
- Ну вось,- працягваў Грыфон,- І пасля гэтага ты кажаш, што не ведаеш, што такое Узбеляненне! Ну ты і дурная!
Аліса больш не адчувала сябе здольнай працягваць гэтую размову, таму павярнулася да Чарапахі:
- Чаму вас яшчэ вучылі?
- Яшчэ ў нас была Гістэрыя,- працягваў Чарапаха, адлічваючы плаўніком навукі,-... дык вось Гістэрыя – старажытная і сучасная, Мораграфія, Зброднае Слова... яго нам выкладаў стары вугар, які звычайна прыплываў адзін раз на тыдзень: Ён вучыў нас Збороднаму Слову, Шкрабанняметрыі ды Страце Прытомнасці.
- Гэта як?- спыталася Аліса.