- Цішыня!- і прачытаў у голас.- Правіла нумар сорак два: “ГРАМАДЗЯНЕ, ШТО МАЮЦЬ БОЛЬШ ЗА ПАЎТАРЫ КІЛАМЕТРЫ РОСТУ, ПАВІННЫ ПАКІНУЦЬ ЗАЛУ СУДА!”
Тут усе, як адзін паглядзелі на Алісу.
- МОЙ рост не паўтары кіламетры,- пакрыўдзілася яна.
- Няўжо?!- сказаў Кароль.
- Не менш за тры кіламетры!- заўважыла Каралева.
- Нікуды я не пайду,- адказала дзяўчынка.- тым больш, гэта не сапраўднае правіла, вы яго толькі што выдумалі.
- Ты памыляешся, гэта самае старое правіла ў маім блакноце,- адказаў Кароль.
- Тады яно павінна быць Нумарам Першым,- заўважыла Аліса.
Кароль узбляднеў і хутка закрыў блакнот.
- Які ваш вярдзікт?- спытаўся ён у журы ціхім дрыжачым голасам.
- Яшчэ хвілінку, Ваша Вялікасць, толькі што было атрымана ячшэ адно сведчанне,- сказаў Белы Трус, падпрыгваючы ад мітусення,- гэта ліст, які мы знайшлі хвіліну таму!
- І што там?- спыталася Каралева.
- Я пакуль не чытаў,- адказаў Трус,- але падазраю, што яго аўтар – наш арыштаваны, які адрэсаваў яго... камусьці.
- Зразумела камусьці,- заўважыў Кароль,- было б неверагодна, каб яно было адрэсавана анікому.
- А каму яно было накіравана?- спытаўся хтосьці з прысяжных.
- Яно не было адпраўлена,- адказаў Трус,- і звонку анічога не было напісана.- Тым часам ён раскрыў ліст і дадаў.- Гэта нават не ліст, гэта вершы!
- Почырк абвінавачанага?- працягвалі з лаўкі прысяжных.
- Не,- заўважыў Трус,- і гэта даволі дзіўна. (Прысяжныя ў разгубленасці азірнуліся адзін на аднаго.)
- Ён папросту змяніў почырк,- сказаў Кароль. (Прысяжныя зноў супакоіліся.)
- Калі ласка, Ваша Вялікасць,- заўважыў Валет.- Я анічога не пісаў і ніхто не дакажа адваротнае. Тут нават няма майго подпісу напрыканцы.
- Калі няма подпісу,- адказаў Кароль,- гэта толькі ўскладняе справу. Калі б ты не ЗАДУМВАЎ шкоды, ты б падпісаўся, як усе шляхетныя асобы.
Зала пачала апладзіраваць - гэта была першая разумная рэч, якую Кароль сёння сказаў.
- Гэта ДОКАЗ яго віны,- казала Каралева.
- Гэта нічога не даказвае,- не згадзілася дзяўчынка.- Вы нават не ведаеце, аб чым ідзе гаворка!
- Чытай,- загадаў Кароль.
Белы Трус начапіў акуляры.
- Адкуль пачынаць, Ваша Вялікасць?- спытаў ён.
- Лепш за ўсё з пачатку,- з сур’ёзным тварам заявіў Кароль,- і не спыняйся, пакуль не дачытаеш да апошняй кропкі.
Трус зрабіў надхненную мыску і прачытаў наступнае:
- Гэта самае лепшае сведчанне, якое мы сёння чулі,- сказаў Кароль, паціраючы рукі ад задавальнення,- слова прысяжным.
- Можа хто-небудзь з іх паспрабуе растлумачыць мне гэты верш? - заявіла Аліса (за час чытання яна настолькі вырасла, што ужо нічога не баялася) - Я дам шэсць пенсаў таму хто, знойдзе тут хаця б кроплю сэнсу.
Прысяжныя адразу ж запісалі на сваех дошках: “ЯНА не можа знайсці тут кроплю”, але аніводзін не паспрабаваў растлумачыць ліст.
- Калі б тут не было сэнсу,- адказаў кароль,- было б значна лепей, бо не прыйшлося б яго шукаць. Але,- працягваў ён, раскладваючы ліст на каленях і паглядаючы на яго адным вокам,- я паспрабую сёе-тое падтлумачыць. Напрыклад: “...НЕ ПЛАВАЮ ЗУСІМ...” Ты, наколькі мне вядома, плавць не ўмееш?- запытаўся ён у Валета.
Валет маркотна пахістаў галавою:
- Ані.- адказаў ён. (І гэта было чыстай праўдай, бо як і іншыя, ён быў зроблены з картону.)
- Ну вось бачыш,- сказаў Кароль Алісе і працягнуў мармытаць сабе пад нос: “... МЫ ГЭТА ЧУЛІ З ВАМІ...” - гэта хутчэй за ўсё аб прысяжных... “...Я ДАЎ АДЗІН, ЯНЫ ЖА ДВА...” - хтось сумняваецца, што маюцца на ўвазе ватрушкі?
- Але ж ёсць працяг: “...І ЎСЕ ВЯРНУЛІСЯ ДА ВАС...”- заўважыла Аліса.
- А хіба ж не?!- трыўмфуючы адказаў Кароль, крутнуўшы галавой у бок талеркі з ватрушкамі, якая стаяла на стале.- ГЭТА і так зразумела. А вось далей... “... УЛАДКАВАЛІ САМІ...” я не зразумеў, ты калі-небудзь, штось ладкавала, даражэнькая?- спытаўся ён у Каралевы.
- Не! Навошта мне яшчэ і АЛАДКАваць, калі маюцца ватрушкі,- раптоўна раззлаваўшыся адказала Каралева і кінула ў галаву яшчарцы Білу чарніліцай. (Небарака даўно кінуў пісаць на дошцы голым пальцам, паколькі высветліў, што карысці з гэтага замала; але паспрабаваўшы кунаць яго ў чарніла, якія цяклі па яго твару, працягнуў сваю працу.)
- ЛАДЫ, далей сэнс губляецца,- сказаў Кароль, азірнуўшыся вакол з усмешкаю на твары. Наступіла мёртвая цішыня.
- Гэта быў жарт,- пакрыўджана заўважыў ён, і толькі тады ўсе засмяяліся.- Прысяжныя, вынасіце ваш вярдзікт,- чарговы (пэўна ўжо дванаццаты за час суда) раз пачуўся каралеўскі загад.
- Не! Не! НЕ!- казала Каралева.- Спачатку прысуд, а потым ўжо вярдзікт.
- Поўная лухта,- моцным голасам заявіла Аліса.- Судзіць не знайшоўшы віны...
- Змоўкні!- вар’яцеючы рыкнула Каралева.
- Не хачу!- сказала дзяўчынка.
- Адсячыце ёй галаву!- завішчала Каралева, але ніхто не варухнуўся.
- Хто вы такія, каб вас баяцца,- заявіла Аліса, (вярнуўшаяся да свайго натуральнага росту.)- Звычайная картачная калода!
У гэты момант уся калода ўзляцела у паветра і пачала кружыцца ля Алісінай галавы: яна ўскрыкнула, ці то са страху, ці то з гневу і пачала махаць рукамі, каб ад іх адбіцца. Пакуль раптам не зразумела, што ляжыць на схіле, паклаўшы галаву на сястрынскія калені і адбіваецца ад сухога лісця, якое падае на яе твар з паркавых дрэў.
- Аліса. Прачынайся, сонейка маё,- ласкава сказала сястра.- Ты ўжо даволі доўга спіш!