- На вузел?- занепакоілася Аліса, заўжды гатовая прыйсці на дапамогу.- Вам памагчы развязаць?!
- Ані аб чым падобным я не прасіла!- прамовіла Мыш, паднялася і пайшла прэч.- Ты крыўдзіш мяне гэткай лухтою!
- Я не жадала анічога падобнага!- з мальбою прамовіла бедная Аліса.- Але ж Вас так лёгка пакрыўдзіць!
Мыш толькі рыкнула ў адказ.
- Вярніцеся, калі ласка, вы яшчэ не скончылі сваю аповесць!- упрошвала Аліса, а разам з ёй усе астатнія,- Так, так! Вяртайцеся, калі ласка!
Але Мыш толькі пахістала ў адказ галавой і пайшла яшчэ спрытней.
- Шкада, што яна не засталася з намі,- уздыхнуў Лоры, калі тая знікла са зроку; а старая Крабіха заўважыла сваёй дачцэ:
- Бачыш, дзіця! Хай гэта будзе табе добрым урокам, ніколі не парушай чужы спакой!
- Хто б казаў, матулечка!- раздражнённа заўважыла тая.- Ты выведзеш з сябе нават вустрыцу!
- Ах, чаму тут няма маёй Дзіначкі,- уголас заўважыла Аліса,- яна б хуценька яе вярнула!
- Рызыкну спытацца, хто такая, гэтая твая Дзіна?- заўважыў Лоры.
- Дзіна, наша кошка!- шпарка адказала Аліса, гатовая гадзінамі распавядаць аб сваёй улюбёнцы.- Вы нават не ўяўляеце, наколькі добра яна ловіць мышэй! А як яна палюе на птушак?! Ад маленькіх нават пер'я не застаецца!
Апошнія словы сталі сапраўднай сенсацыяй сярод суполкі. Частка птушак адразу хутка адляцела. Старая сарока заенчыла, пужліва азіраючыся па баках:
- Аёечкі, ужо так запозна, а вечаровае паветра так дрэнна ўплывае на маё горла!
Канарэйка, дрыжачым голасам пачала заклікаць сваіх птушанятак:
- Нам пара, даражэнькія! У гэты час вы ўжо павінны быць у сваіх ложках!
Хутка ў кожнага знайшлася падстава для сыходу, і Аліса зноў засталася ў самоце.
- Не трэба было казаць ім пра Дзіну!- сумна заўважыла яна.- Ніхто тут не можа замяніць мне маю кошачку! Дзіна, Дзіначка! Ці ж убачу я цябе колісь?!
І Аліса зноўку заплакала, бо адчула сябе самотнай і прыгнечанай. Раптам у аддаленні пачуліся чыісьці ціхія крокі. Аліса пачала азірацца, крышачку спадзеючыся, што гэта вяртаецца Мыш, каб скончыць сваё апавяданне.
Але гэта быў Белы Трус, ён спяшаўся назад, азіраючыся па баках, нібы штосьці згубіў, ды мармычучы сабе пад нос:
“Герцагіня! Герцагіня! Мае ж вы бедныя лапачкі! Мае ж вы скурка і вусікі! Яна мяне сваімі ўласнымі рукамі заб’е, да бабкі не хадзі! Дзе ж я мог іх згубіць?”
Аліса адразу здагадалася, што ён шукае свае пальчаткі ды веер і сама прынялася шукаць, куды магла іх падзець. Але, і пальчаткі з веерам невядома дзе падзеліся, і сама зала, здавалася, стала нейкай іншай, і шкляны столік ды маленечкія дзверачкі кудысь зніклі.
Неўзабаве Трус заўважыў Алісу, якая займалася пошукам і строга крыкнуў ей:
“Гэй, Мэры Эн, ты чаго тут валэндаешся? Куляю ляці дамоў і прынясі мне новыя пальчаткі і веер! Хуценька, хуценька!”
Аліса настолькі разгубілася, што адразу ж пабегла ва ўказаны Трусам напрамак, нават не папытаўшыся яму растлумачыць, што ён памыліўся.
“Ён пэўна прыняў мяне за сваю хатнюю гаспадыню,- вырашыла Аліса.- Вось жа Трус здзівіцца, калі даведаецца, хто я насамрэч! Але ж усё роўна трэба прынесці яму пальчаткі ды веер, канечне, калі я іх знайду!”
Не паспела яна скончыць фразу, як убачыла акуратную хацінку, на дзвярах якой была медная шыльда, на якой было выгравіравана “Б. Трус”. Аліса ціхінька зайшла ў хацінку і адразу ж пабегла наверх, паколькі вельмі баялася сустрэцца з сапраўднаю Мэры Эн і быць выкінутай з хаты раней, чым знойдзе веер з пальчаткамі.
“Як жа ж усё гэта дзіўна,- казала сабе Аліса,- патрапіць у пасыльныя да труса! Глядзіш, у наступны раз прыйдзецца прыслугоўваць Дзіне!”
І яна ўявіла сабе гэткі стасунак: “"Міс Аліса! Хадзіце хутчэй, вам пара на шпацыр!" "Адну хвілінку, нянечка! Мне патрэбна пасцерагчы Дзініну мыш." Толькі думаю,- працягнула Аліса,- што Дзіну выкінуць з хаты, калі яна пачне прыказваць людзям!”
Тым часам яна патрапіла ва ўтульны пакойчык са сталом ля вакна, а ў яго скрынке (як яна і спадзявалася) былі веер і некалькі пар белых пальчатачак. Аліса схапіла веер і пару пальчатак і ўжо збіралася пайсці з пакою, як раптам пабачыла невялічкую бутэлечку ля люстэрка. На гэты раз на ёй не было аніякіх надпісаў, кшталту “ВЫПІ МЯНЕ”, але невядома чаму Аліса адчыніла яе і зрабіла глыток.
“Упэўнена, што здарыца НЕШТА цікавае,- сказала яна сабе,- як кожны раз, калі я што-небудзь з’ем ці вып’ю. Паглядзім, што робіць гэты напой. Спадзяюся, ён зробіць мяне крыху большай, не тое мне надакучыла ўжо быць такой маленькай!”
Гэта здарылася хутчэй, чым можна было чакаць: не паспела яна вярнуць бутэлечку на месца, як стукнулася галавою аб столь і прыйшлося нават нахіліцца, каб не зламаць шыю. Аліса шпарка вярнула бутэльку туды, дзе яна стаяла, сказаўшы:
“Досыць! Спадзяюся, што не буду расці далей, не тое не змагу выйсці вонкі. Пэўна я выпіла замнога!”
Але шкадаваць было запозна! Аліса працягвала расці далей, і ўрэшце ёй прыйшлося стаць на калені, а праз хвіліну яна не змагла стаяць нават так. Ёй прыйшлося адным локцем прыціснуцца да дзвярэй, а другую руку падняць па-над галавой. Але рост не спыняўся, і урэшце ёй прышлося выцягнуць руку з вакна, а адну нагу сунуць у камін.
“Што са мной здарыцца,- падумала Аліса,- калі я працягну расці?”
На шчасце дзеянне чароўнага напоя скончылася, але яна адчувала сябе няўтульна. Алісе здавалася, што яна ніколі не зможа знайсці выхад, і ад гэтага адчувала сябе нешчаслівай.
“Як жа ж добра было дома,- думала бедная Аліса,- там я не змяняла свой рост кожную хвіліну, і мной не кіравалі мышы з трусамі. Я ўжо амаль шкадую, што пабегла за Трусам, але ж мне пакрысе пачынае падабацца гэткі лад жыцця! Хм, а што са мною яшчэ б МАГЛО здарыцца, цікава? Я ніколі не аб чым падобнам не чула, нават у казках не чытала, а тут сядзі цяпер у самоце! Магчыма пра мяне таксама колісь напішуць кнігу! Я нават сама яе напішу, калі стану вялікай,- а потым дадала сумным тонам,- хаця ў гэтым пакойчыку расці ўжо няма куды.”
“Але тады,- падумала Аліса,- як жа я стану вялікай? Суцяшае толькі адно – я ніколі не састарэю, але ж тады мне ўсё жыццё прыйдзецца вучыцца! Ой не, ГЭТА мне не падабаецца!”
“А мая ж ты дурнічанька!- адказала яна сама сабе.- Як ты збіраешся ТУТ вучыць урокі?! Тут і для ЦЯБЕ месца не хапае, а куды ты падзенеш падручнікі?!”
Так яна і працягвала спрэчку то з аднаго, то з другога боку, але праз колькі хвілін яна спыніла сваю размову, бо пачула голас звонку, і ёй захацелася паслухаць.
“Мэры Эн! Гэй, Мэры Эн!- крычаў голас,- Зараз жа прынясі мне пальчаткі!”
На лесвіцы пачуўся грукат чыіхсьці крокаў. Аліса здагадалася, што гэта ідзе Трус, каб яе знайсці, ад гэтага яна задрыжала так, што пачала калыхацца ўся хатка, хаця цяпер яна ў тысячу разоў была большая за Труса, і магла яго не баяцца.
Тым часам Трус падышоў да дзвярэй, але не змог з імі анічога зрабіць, бо адчыняліся яны ўсярэдзіну, але ж знутры былі прыціснуты Алісіным лакцём, і ён толькі дарма стараўся. Аліса пачула, як ён сыходзіць, кажучы сабе: “Тады я абайду хату і залезу праз вакно.”
“Толькі як жа ж гэта ў ЦЯБЕ атрымаецца?”- падумала з усмешкай Аліса. Яна пачала чакаць, і калі пачула трусавы крокі пад вакном, пачала хапаць рукою паветра. Схапіць нічога не атрымалася, але звонку адчуліся чыйсьці енк, падзенне і звон разбітага шкла. Аліса вырашыла, што Трус патрапіў у парнік з агуркамі, ці штосці падобнае.
Пасля пачуўся сярдзіты голас Труса:
- Пат! Пат! Дзе ты бэсцішся?
Голас, якога ніколі да гэтуль не чула, адказаў:
- Тут я, тут! Яблыкі капаю, васпане!
- Знайшоў чым займацца!- сярдзіта заўважыў Трус.- Кінь дурное і бяжы да мяне на дапамогу! (І зноў пачуўся звон шкла)