- Пэўна, чыясь рука, васпане! (Апошнія словы ён вымавіў разам і атрымалася “рукспане”.)
- Рука, кажаш, ёлупень! Ты калі-небудзь бачыў руку такога памеру? Яна ж ледзь праз вакно пралезла!
- Праўду васпан кажа, але ж гэта нічога іншага, як рука.
- Ёй няма, што там рабіць, ідзі і прыбяры яе!
Пасля, даволі доўга было ціха, і толькі час ад часу Аліса чула нейкія перашэптванні кшталту:
- Вой, не ўмею я лазіць па сценах, васпане, нават не прасіце, не палезу!
- Рабі, як я кажу, баязліўца кусок!
Аліса пару разоў паварушыла рукою ў паветры. Адчуліся адразу два енкі і звон бітага шкла.
“Цікава, колькі ў іх яшчэ засталося парнікоў,- падумала Аліса,- і што яны будуць рабіць далей? Шкада толькі, што выцягнуць мяне з вакна ім не ўдасца! Як жа ж мне надакучыла тут сядзець!”
Зноў на працяглы час настала цішыня, а потым раздаўся грукат калёс і спрэчка некалькіх галасоў. Аліса разабрала наступнае:
- Дзе шчэ драбіны?!
- Чаму я вінен несці ўсё адзін, другія драбіны ў Біла!
- Біл, хлопча, хуценька сюды з драбінамі!
- Стаў іх сюды, на вугал!
- Спачатку звяжыце іх!
- Навошта, яны і так даволі высокія!
- Ты ўпэўнены?!
- Так, Біл! Трымай, хлопча, гэтую вяроўку!
- А дах вытрымае?!
- Асцярожна, там дахавіна слабая ёсць!
- Падае! Хавайце галовы! (дзынь)
- Хто гэта зрабіў?
- Гэта ўсё Біла справы!
- Хтось вінен залезці ў хату праз камін?
- Я не палезу! Не прасіце!
- А каму лезці?! Мне?!
- Хай Біл лезе! Біл, хлопча, васпан хоча, каб ты палез у камін!
“Ага! Біла пасылаюць лезці ў камін,- здагадалася Аліса,- Усю адказнасць на яго спіхнулі! Не хацела б я быць на яго месцы. Камін, канечне, вузкаваты, АЛЕ Ж Я паспрабую добранька пхнуць яго!”
Яна падцягнула нагу колькі змагла і чакала, калі ў каміне хто-небудзь з’явіцца (хто дакладна, яна не магла ўявіць). Урэшце яна пачула чыісьці драпкі ў каміне. Здагадаўшыся, што гэта Біл, яна, як мага моцна, пхнула і стала чакаць наступстваў.
Першае, што яна пачула, гэта хор галасоў:
- Глядзіце! Біл паляцеў!- казаў голас Труса.- Гэй там, ля загароджы, лавіце яго!
Потым на кароткі час цішыня, і зноў балбатанне:
- Трымайце яму галаву!
- Цяпер брэндзі!
- Не душыце яго!
- Што там было, хлопча?! Што з табой здарылася?! Расказвай!
Затым, чыйсьці голас (“Пэўна Біла!”- вырашыла Аліса) запішчаў:
- Я нават не зразумеў! Больш не трэба, дзякуй! Мне ўжо лепей! Вох! Я так перахваляваўся, не ведаю, што і казаць! Усё што памятаю: спачатку лез сабе, а потым мяне ЯК КІНУЛА ў паветра, як тую ракету!
- Вой жа ж, хлопча, як сапраўдную ракету!- згадзіліся астатнія.
- Трэба спаліць дом!- пачула Аліса голас Труса і абураная гэткай прапановай закрычала:
- Толькі паспрабуйце! Я на вас Дзіну спушчу!
Адразу узнікла мёртвая цішыня, і Аліса падумала: “Цікава! Што яны будут рабіць цяпер?! Думаю, калі б здагадаліся, то знялі б дах!”
Мінула хвіліна ці дзве, і Аліса зноў адчула нейкае варушэнне звонку, а голас Труса сказаў:
- На першы час адной каляскі будзе даволі!
“Каляскі ЧАГО?!”- падумала Аліса, але доўга гадаць не прыйшлося. У наступны момант у Алісу праз вакно паляцела залева з маленькіх каменьчыкаў, а некаторыя з іх нават траплялі ёй у твар.
- Трэба пакласці гэтаму канец!- сказала яна сабе, а ўголас крыкнула,- Не трэба так болей рабіць!
Гэты яе вокліч нарадзіў новую хвалю мёртвай цішыні.
У наступны момант Аліса крышачку здзівілася, ўбачыўшы, што каменьчыкі, прызямляючыся на падлогу, ператвараюцца ў маленечкае печыва. У яе галаве адразу ж з’явілася яскравая ідэя:
“А калі пакаштаваць адно з гэтых печывак?- падумала яна.- Упэўнена, гэта паўплывае на мае памеры. І паколькі павялічвацца мне няма ўжо куды, я павінна зменшыцца.”