- Ы-ы, яшчэ, то не дапамагала, толькi прынясе палудзень, я зьем, i зараз яна iдзе назад.
- Ну, то йдзi дадому.
Завёў, напаiў, накармiў дасыта i кажа:
- Iдзi-ж спаць, бо заўтра зноў чакае цябе праца.
Назаўтра даў яму напарстак, завёў яго да возера ды й кажа:
- Вылi з возера за дзень усю ваду, а дно пясочкам жоўценькiм высып. Апрача таго, палiчы рыбаў, колькi будзе вялiкiх, i колькi малых.
Той вылiваў, вылiваў напарсткам ваду, але й знаку няма. Аж прыносiць тая есьцi, а ён плача.
- Чаго ты ўсё плачаш.
- А як-жа мне ня плакаць, то-ж казаў мне бацька твой напарсткам ваду вылiць, а я вылiваю i знаку няма.
- Э, глупства, я табе дапамагу, але памятай, каб ты мяне не забыўся.
Ён пад'еў i палажыўся спаць. Як бачыш, так вада вылiта, i дно жоўценькiм пясочкам пасыпана.
- Ну, устань, але памятай, калi прыдзе татуля i запытае, цi зрабiў, кажы зрабiў. - А рыбу палiчыў? - Палiчыў: большай трыста шэсьцьдзесят, а меншай ня зьлiчыў. Тады ён табе скажа, што гэта не твая праца, а мая, то ты не кажы, што гэта я зрабiла, бо было-б з табою кепска. Ну, а пасьля ён табе скажа, каб ты пазнаў, каторая табе абед насiла, а нас ёсьць сем, то над маёй галавою будзе муха лятаць; а другi раз - ззаду будзе кветачка ў мяне, а трэйцi раз - будзе на пазурку зялёная нiтачка. - Сказаўшы гэта, пайшла да хаты.
Неўзабаве прыходзiць чараўнiк i пытае:
- А што, зрабiў?
- Зрабiў.
- Рыбу аблiчыў?
- Аблiчыў: большай трыста шэсьцьдзесят, а меншай не аблiчыў.
- О, мусiць, то мая дачка зрабiла, а ня ты? - А ён:
- Не, - кажа, - далi-Бог не: яна толькi прынесла есьцi i зараз-жа пайшла.
- Ну, iдзi дадому, калi ты пазнаеш, каторая прыносiла табе палудзень, то я цябе ажаню зь ёю, а калi не - то галаву адарву.
Пайшлi. Прыходзiць, аж ён паставiў сем паненак, як адна, нiякае адмены нiдзе няма.
- Ну, - кажа - выбiрай.
Прыгледзеўся ён над катораю муха лятала i кажа:
- Вось гэта.
- Ну, добра, iдзi спаць.
На другi дзень вывяў зноў сем, як адну, i кажа:
- Выбiрай цяпер.
Так абыйшоў ён кругом, угледзiў белую кветачку i кажа:
- Гэта мая.
Чараўнiк толькi галавою пакруцiў i думае сабе: ну й хiтры-ж ты.
Назаўтра выводзiць зноў сем галубiц, як адна, анiякае адмены, i кажа:
- Ну, хлопча, выбiрай, каторая табе палудзень насiла.
Хадзiў ён кругом, хадзiў i ўгледзеў на пазурку зялёную нiтачку, ды й кажа:
- Калi ня мыляюся, то гэта мая. А чараўнiк:
- Ну, - кажа, - ты лепшы штукар за мяне.
Назаўтра iх ажанiў i загадаў, каб матка пiльнавала, каб часам яны не паўцякалi. А нявеста цiха кажа каралевiчу:
- Мы ўцячом, але паставiм дванаццаць зэдлiкаў, то гэтыя зэдлiкi будуць за мяне адказваць.
Так i зрабiлi, а самi наўцекача. Матка пытае:
- Галена, ты ёсьць?
- Ёсьць.
Так яна пытала дванаццаць разоў, а зэдлiкi адказвалi; запытала трынаццаты раз - цiха, дык яна як крыкне:
- Мужу, уставай - няма!
Тады чараўнiк кажа:
- Бяжы хутчэй, мацi, калi ўпусьцiла, ганi iх.
Мацi зрабiлася цёмнаю хмараю i гонiцца, а дачка тое пачула й кажа:
- Гонiць нас мацi, я стану вялiкiм лесам, а ты маленькаю птушачкаю, толькi ня дайся ёй ухапiць.
Вырас адразу вялiкi лес, а маленькая птушачка лятае ў iм. Пачала баба за птушкаю ганяцца: лятала, лятала, ды не ўхапiла. Вярнулася назад, чараўнiк пытае:
- А што ты бачыла?
- Так i так.