А воўк да гусей вельмi ахвочы. Паверыў ён дзiчку-парсючку i пайшоў за iм на жалудовую палянку.
На дарозе была вялiкая воўчая яма. Парсючок яе ведаў ды абыйшоў, а воўк бух у яму! I сядзiць там.
Назаўтра парсюк зноў пайшоў на жалудовую палянку.
Iдзе ды iдзе, сустракае яго лiсiца.
- Куды iдзеш, парсючок?
- Па жалуды.
- Вазьмi i мяне з сабою.
- Хадзем.
Iдуць яны, iдуць, падыйшлi да ямы. Парсючок абыйшоў яму, а лiсiца - бух! ваўку на галаву.
На трэйцi дзень сустракае парсюка заяц.
- Куды iдзеш, парсючок?
- Па жалуды.
- Вазьмi i мяне з сабою.
- Хадзем.
Дайшлi да ямы - i заяц туды паляцеў. Стала iх цяпер у яме трое: воўк, лiсiца i заяц.
Сядзяць яны ў яме, захацелi есьцi. Лiсiца кажа:
- Давайце крычаць: хто слабей крыкне, таго зьядзём.
Крыкнуў воўк - моцна.
Крыкнула лiсiца - таксама ня надта слаба.
Крыкнуў заяц - зусiм слаба: толькi пiскнуў.
Ну, яго i зьелi. Воўк усе косьцi паеў, а лiсiца кiшкi сабе ўзяла i ў пясок закапала.
Назаўтра ўзноў прагаладалiся. Лiсiца дастала кiшкi ды есьць патроху.
- Што гэта ты, кумка, ясi? - пытаецца воўк.
- Кiшкi.
- Дзе ты iх узяла?
- Лапаю сабе жывот распарола i дастала.
Воўк паверыў, распароў сабе кiпцюрамi жывот ды сканаў.
Лiсiца i яго зьела.
Прыляцеў да ямы дрозд. Лiсiца просiцца ў яго:
- Дрозьдзiк-драздок, вызвалi мяне зь ямы!
- Як-жа я цябе вызвалю?
- Накiдай у яму гальля, i я вылезу.
Дрозд накiдаў гальля, лiсiца вылезла зь ямы i кажа:
- Дрозьдзiк-драздок, вызвалiў ты мяне?
- Вызвалiў.
- Накармi-ж цяпер мяне.
- Як-жа я цябе накармлю?
- Вунь баба на поле iдзе, мiску блiноў кясе. Ты заляцi ёй наперад ды сядзь на дарозе.
- I ўсё?
- Усё.
Паляцеў дрозд i сеў пасярод дарогi. Баба ўбачыла дразда, паставiла мiску з блiнамi i кiнулася яго лавiць. А лiсiца схапiла блiны ды за кусты.
Наелася лiсiца блiноў, прыйшла к дразду:
- Дрозьдзiк-драздок, вызвалiў ты мяне?
- Вызвалiў.
- Накармiў?
- Накармiў.
- Цяпер напаi.
- Як-жа я цябе напаю?
- А вунь, бачыш, чалавек бочку зь пiвам вязе. Ты ўзьляцi на бочку ды дзяўбi затычку.