— Гэта было б прасцей. Але ж вы самі гаварылі, што там ёсць і семдзесят метраў глыбіні.
— Не ўсюды, але ёсць.
— Чалавек доўга не прабудзе на такой глыбіні. А потым трэба будзе дэкампрэсію праходзіць, хуценька не падымешся наверх.
— Ч-чорт…
— Гэта каб, скажам, аквалангісты жылі ў падводным доме, не трэба было вяртацца за кожным балонам на паверхню…
— Падводны дом! Вы забываеце пра затраты…
Дый часу колькі пройдзе, пакуль закажаш ды вырабяць, пакуль сюды даставяць, зманціруюць. Не-е, гэта для нас — фантастыка… Ніхто не дасць пазыку пад такую авантуру. А раптам какос пусты і не прарасце?
— А мне думаецца, каб нічога не было там, то вы не круціліся б каля таго вострава.
— Якога вострава?! Вы што?
— Горнага.
— Не фантазіруйце.
— Я ведаю больш, чым вы думаеце. Горнага?
— Гм-м… адно скажу: у гэтым архіпелагу.
— На Горным, можаце не выкручвацца. Мае людзі высачылі вас, містэр Піт! Хаваецеся пад шыльдаю «Ocean science and Enqineering» — OSE13. Ведаю таксама, што гэта амерыканскае таварыства, і займаецца яно здабычай алмазаў каля берагоў Паўднёвай Афрыкі. Валодае таксама канцэсіямі на распрацоўку плошчаў кантынентальнага шэльфа каля берагоў Аўстраліі, Тайланда, Малайзіі, Аляскі. Не чуў я, каб султан Муту дазволіў вам займацца гэтымі справамі і на нашай тэрыторыі. Значыць… Значыць, вы тут кантрабандным шляхам! Або выдаеце сябе не за тых, кім з'яўляецеся. Вывад рабіце самі, чым будзе ўсё пахнуць, калі вас выкрыць.
— Вы нас шантажыруеце? Пагражаеце?
— Божа барані. Я вяду з вамі дзелавую размову. Далей… Я ўсё-такі пастараюся даведацца, хто вы такія на самай справе. Гэта — па-першае. А па другое, OSE шукае толькі алмазы. А ў вас, калі меркаваць па намёках, не алмазамі пахне, а… золатам. Так? Так, так, супакойцеся, містэр Піт… Дык вось, трэцяе: у вас няма другога выхаду, як узяць і мяне ў долю!
Запанавала маўчанне. Мабыць, містэр Піт, прыціснуты да сцяны, збіраўся з думкамі.
— Але ж так мы не дамаўляліся, містэр Судзір!.. Мінулы раз мы не пра такую аплату паслуг гаварылі! І вы ўжо ўзялі ў нас задатак.
— Мінулы раз было так, а цяпер будзе гэтак. Па-першае, навучыць дэльфінаў таму, чаму вы хочаце, не так проста. Я пакуль што не знаходжу аналагаў у сусветнай практыцы. Па-другое, у мінулую нашу сустрэчу я яшчэ нічога не ведаў пра вас, гаворка ішла ўсляпую. Па-трэцяе, у тайне ад містэра Крафта мы не зможам гэта зрабіць. Значыць, яшчэ і яго давядзецца ў долю браць. Калі справа павярнулася такім чынам, то давайце займацца бізнесам сумленна.
— Сумленна! — іранічна хмыкнуў містэр Піт. — І гэта вы называеце сумленным прыёмам — браць за горла?
— Не перабольшвайце. Вы робіце свой бізнес, я — свой.
— Але ж мы яшчэ не ўпэўнены, знойдзем там што ці не!
— То чаго вам хвалявацца? Вы нічым не рызыкуеце. Вам пусты какос і мне пусты.
— Я павінен параіцца з маімі кампаньёнамі.
— Райцеся, мне спяшацца няма куды. Адно толькі зразумейце: калі я таксама буду зацікаўлены ў справе, то і работа з дэльфінамі набудзе для мяне новы інтарэс. Могуць і тэрміны скараціцца.
— Я параюся… Я паведамлю… на днях… Што і як… — разгублена прамармытаў Піт.
— Усяго найлепшага, містэр Уілсан. Сваім кампаньёнам перадайце ад мяне прывітанне… А вартаўніку на прахадной скажыце, што я прасіў пускаць вас да мяне ў любы час дня. — У апошніх словах Судзіра чуліся пыхлівасць і нахабства гаспадара становішча.
— А ён мяне ўжо добра ведае, — кінуў Піт. Пачуўся лёгкі рып Судзіравых дзвярэй, яшчэ праз хвіліну — крэкт бамбукавых бярвенцаў на перакідным мосціку.
Пайшоў, значыць, Піт. А Судзір? Менш за ўсё хацеў бы зараз бачыць Радж Судзіра. А ён жа можа тыцнуць нос сюды, бо яшчэ не мыў свайго касцюма, не прыносіў балоны на запраўку. Што рабіць, убачыўшы яго? Прамаўчаць? А ці хопіць вытрымкі, пачуўшы такое, такія перагаворы? А калі не вытрывае, то што сказаць?
Ну і робіцца на свеце… Спачатку Пуол з сённяшнім нападам, а тут і Судзір… Добрая штучка гэты Судзір! Каб гэтай свінні ды яшчэ рогі, як у буйвала, то нарабіў бы спраў.
Паслухаеш Судзіра, дык атрымліваецца, нібы ён гаспадар дэльфінарыя, а не Крафт. Як ён зможа разам з нейкім Пітам скарыстаць дэльфінаў за межамі дэльфінарыя? Часова павязуць іх туды, а потым вернуць, ці як? А мо Крафт у курсе спраў, мо і ён хоча пабочнага заробку? Як тады будзе з дэльфінарыем? Часова адменяць прадстаўленні?
«А што я магу Крафту расказаць? У чым я магу абвінаваціць Судзіра? Як змагу даказаць, што ў яго злыя намеры? У любы час можа адмовіцца ад сваіх слоў і ад Піта: знаць нічога не знаю, ведаць не ведаю. А пра эксперыменты з чарпакамі скажа: хачу навучыць дэльфінаў басейн чысціць. Кепскага нічога, адна карысць для дэльфінарыя, для Крафта. Ну і, вядома, для навукі. Ва ўсім свеце з дэльфінамі доследы праводзяць. Вунь у ЗША нават навучаюць дэльфінаў атакоўваць з мінамі варожыя караблі…»
Радж пачуў, як зноў злёгку рыпнулі дзверы Судзіравай «рэзідэнцыі». Пайшоў нарэшце, нават касцюм не аддаў мыць. Доўга ж ён сёння сядзеў тут!
Нервовае напружанне спала. Радж адчуў сябе страшэнна стомленым, рукі і ногі проста не слухаліся. А трэба ж яшчэ раз перавязаць плячо: у нядобрае месца пырнуў Пуол, павязка не трымаецца. І трэба было б заклеіць касцюм. Праз дзірку занадта многа будзе трапляць у яго вады.
Але дабраўся да каморы, сяк-так развешаў касцюмы на напятых дратах, на стэлажах, мімаходзь глянуў у асколак люстэрка на вушаку. Ого, якія чырвоныя сёння ў яго вочы, панабягалі крывёю. Адпачываць трэба, больш адпачываць…
Адкінуў тапчан ад сцяны. Паваліўся на яго не раздзяваючыся. Апошнім пробліскам думкі было: «Янг… у гатэлі будзе начаваць ці вернецца?»
Прайшло некалькі дзён.
Яшчэ ніколі Янг не жыў у такім напружанні. З яго патрабавалі, як з дарослага, і ён працаваў, як дарослы. І ні на кога не наракаў, нікому не скардзіўся. Энергіі растрачваў шмат, і Радж ажно дзівіўся яго апетыту. Па вечарах, хоць Радж і прымушаў вучыць англійскую мову, часам не даслухоўваў, што ўталкоўваў яму, — засынаў. Аднойчы Радж папытаў у яго некалькі новых слоў — не ведае.
— Ты мне не гаварыў іх! — абурыўся Янг.
— Гаварыў. Ты спаў, а я ўсё гаварыў-паўтараў. Думаў, праз сон запомніш. Я чытаў — гэтак вывучаюць замежныя мовы. Кладуцца спаць, а магнітафон з запісам урока круціцца, дзяўбе па мазгах.
— Лухта ўсё гэта.
— Мабыць, лухта, калі ў цябе ніякага знаку ў галаве не засталося, — згадзіўся Радж.
Янг спраўляўся са сваімі абавязкамі, акрамя ўдзелу ў прадстаўленнях, як мага хутчэй, каб яшчэ і Раджу памагчы прыводзіць у парадак аквалангі і касцюмы. Кожную раніцу прыносіў у «рэзідэнцыю» Судзіра сухі і чысты гідракасцюм, запраўлены як след акваланг. І не разумеў: чаму Радж, бачачы ўсё гэта, злуецца? Гэтак жа і пры Гугу было. І Гуга прыводзіў у парадак Судзіраў гідракасцюм, прыносіў правераны і запраўлены акваланг. Не так часта было? Дык жа цяпер Судзір кожны дзень падоўгу, амаль дацёмнага дрэсіруе дэльфінаў, вучыць касіць чарпакі, зачэрпваць пясок. А гэта ж так цікава!
Двойчы Янг разам з турыстамі плаваў на «Нептуне», глядзеў у празрыстае дно пад ваду, слухаў Раджаў расказ на англійскай мове і радаваўся: усё разумее! У галаве складваліся чароўныя казкі пра падводнае царства і марскога цара Нептуна, імя якога носіць гэты вялізны шлюп.
Некалькі разоў ім удалося паплаваць з маскамі і трубкамі ўдвух, упобачкі. І Радж раз-пораз вымаў з рота загубнік і тлумачыў тое, што бачылі на дне. Зноў забіраў загубнік у рот, і — оп-ля! — ныралі разам, на момант паказваючы над вадою, як тыя качкі, свае зады, узбоўтвалі ластамі.
Абдула за гэты час двойчы прагледзеў праграму прадстаўлення. Яго цяпер цяжка было пазнаць: і пагладчэў з твару (нават, здаецца, рот паменшаў), і адзенне новае яму донна Тэрэза справіла. Калі ж не глядзеў на дэльфінаў, ішоў на бераг паглядзець, як плаваюць Янг і Радж. Ад зайздрасці да братоў ушчуваў і муштраваў ні ў чым не вінаватага Тота: «Навязаўся на маю галаву!»
— Цярпі, душа, у рай трапіш! — крычаў яму Радж.
— Я і так у Раі! — адказваў Абдула і сам ужо крычаў з берага: — Янг! Янг! І ты, Радж… Ведаеце, што сёння было? Скандало грандзіёзо! Я абутак паперастаўляў пад дзвярыма! У гатэлі! Адны мужчынскія туфлі, мо сорак сёмага памеру прынёс цераз тры нумары і паставіў пад дзверы сіньёры Тэрэзы… Ха-ха! Што там было-о-о! Жонка з таго нумара прыбягала да Тэрэзы, у валасы ўчапілася… Многія пары перасварыліся — страх і жах! Збіраюцца на развод падаваць, раз'язджаюцца ў розныя гатэлі!
Янг і Радж ледзь не патапіліся, рагочучы. Павымалі з рота трубкі, павылазілі на бераг.