— Нашы людзі расказваюць, што ёсць змяя піучэн, якая, падрастаючы, ператвараецца ў птушку. У яе доўгая дзюба, маленькія крылы і гнуткі хвост. Калі яна поўзае па ствалах дрэў, то пакідае за сабою чырвоныя плямы.
— Дзядзька Анту, выратуйце нас, — паціху папрасіла Алеся.
— Усё зраблю, каб выратаваць.
Я ўбачыў, што на вачах у Анту бліснулі слёзы. Шкадуе нас. Няўжо пра сябе зусім не думае? Яму ж не лягчэй, чым нам. Чаму Санча не такі, як ён? Стаіць, з Піучэнам шэпчацца. Усмешка на вуснах. Радуецца, а ў Анту слёзы на вачах. Калі б па справядлівасці, то трэба, каб Анту ўсміхаўся, радаваўся. Трэба, каб дабро радавалася, трэба, каб у зла былі слёзы на вачах. Нейкі перавернуты наш свет.
— Дык як жа вы тут апынуліся? — запытаў Анту. — Хто мне раскажа?
— Я, — падаў голас Максім і пачаў свой аповяд.
— Дасталося вам, — выслухаўшы, прагаварыў Анту.
— А чаму кучаравага бандыта зваць Чон-чон? — пацікавіўся я.
— Чон-чон — жывёліна з чалавечай галавой і доўгімі вушамі. Вушы ў яе замест крылаў.
— Яна пры дапамозе вушэй лятае? — не паверылася мне.
— Па начах лятае. Махае імі, як птушка крыламі. Калі ляціць, то крычыць: туэ-туэ-туэ…
— А як вас бандыты злавілі? — запытаў Максім. Анту не паспеў адказаць, бо ў пакой увайшлі Санча і Піучэн. Санча стаў каля Анту.
— Па-добраму прашу: пакажы дарогу да свайго племені. Атрымаеш узнагароду. Будзеш жыць як чалавек.
— Не пакажу, — прамовіў Анту. Санча ўважліва паглядзеў на Анту.
— Можа, няма залатой дзіды? Можа, ты хлусіш? Анту падняў галаву.
— Мапучэ ніколі не хлусяць.
У Санча бровы прыўзняліся ўгору.
— З гонарам.
— Выб'ем гонар, — сказаў Піучэн.
— Не, мы зробім так, як цяпер дамовіліся. — Санча зыркнуў на нас вачыма. — Станьце ў рад. Адзін за адным. Першым — індзеец, за ім — хлапчукі, пасля — дзяўчынка.
Мы сталі ў рад.
— Цяпер пойдзеце за мною. Ззаду пойдзе Піучэн. Калі што, страляе без папярэджання. Зразумела? — прагаварыў Санча.
Анту, апусціўшы галаву, сказаў:
— Дзеці, не ўздумайце ўцякаць. Прашу вас.
Добры Анту… Ведае, што ў бандытаў няма літасці. Спадзяецца, што выратуе нас. Ці ўдасца?
— За мною, — скамандаваў Санча. — Крок управа, крок улева — страляем.
Мы выйшлі з пакоя, прайшлі праз залу, асветленую сонцам, ступілі ў цёмны лабірынт. Мне думалася, што будзем сунуцца ў цемры. Але Санча і Піучэн уключылі ліхтарыкі. Іх праменьчыкі бегалі па чырвоных каменных плітах, па сцяне.
Да горла падступіў даўкі камяк, на вочы навярнуліся слёзы. Я змахнуў іх рукавом. Ды ўсё роўна коцяцца.
Неўзабаве мы выбраліся з піраміды. Унізе, каля прыступак, стаялі два аўтамабілі, падобныя на нашы аўтобусы "пазікі". Каля іх сядзелі Траука, Металіст, Чон-чон, Кайман і Кайф.
— Ці павядзе індзеец у свае джунглі? — убачыўшы нас, пацікавіўся Металіст.
— Павядзе, — усміхнуўся Санча.
— Пагадзіўся?
— Пагодзіцца. У мяне ўсе пагаджаюцца.
— Я яму нагу кулькаю прастрэлю. Можна?
— Некаторыя і кулькі не баяцца. Мы з Піучэнам іншае прыдумалі,— сказаў Санча.
— Што прыдумалі? — разявіў рот Металіст. Санча павярнуўся да Анту.
— Калі не завядзеш у тое паселішча, дзе жыве тваё племя, то я аддам дзяцей вампіру. Знімем з яго наморднік і…
— У-у-у… — заплакала Алеся. Затуліла твар далонькамі, а плечукі калоцяцца, ходзяць ходарам.
— Не маеце права. Мы з іншай краіны, — ступіў наперад Максім.
Мой сябар нагадвае бандытам, што ёсць права. Для іх законы віламі па вадзе пісаныя. Ім усё роўна, з якой мы краіны. Звярыныя ў іх натуры. Хіба драпежны звер думаў бы, з якой краіны ахвяра, на якую ён збіраецца напасці? Цяпер нам адно застаецца: кінуцца ў розныя бакі. Няхай страляюць. Лепей легчы ад кулі.
Санча тыцнуў пальцам, паказваючы на Алесю.
— Яе першую аддам вампіру.
— У-у-у… — мацней заплакала Алеся.
— Аддай! Яе мне аддай, — заскакаў Траука.
Алеся плакала несціхана, наўзрыд. Я дакрануўся да пляча.
— Алеся, уцякай.
Плача, затуліўшы твар далонькамі. Зусім не чуе. Ці вытрывае маё сэрца, калі буду глядзець, як Траука накінецца на яе?
— Санча, знімі наморднік. Аддай мне дзяўчынку.
— Ну? — крыкнуў Санча, павярнуўшыся да Анту.