Хтосьці з індзейцаў усклікнуў:
— Зараз аслом стане!
Кайф глянуў на людзей мутнымі вачыма.
— Не хачу быць ламай. Надакучыла.
— Ха-ха-ха… — разнеслася навокал.
Кайф прысеў, узяў саломінку, якая ляжала на зямлі.
— Вось бервяно. Бачыце, якое тоўстае? Яго і ўтрох не паднімуць. А я адзін падніму. Ух і цяжкае-э!.. Падніму-у…
Крэкчучы, Кайф пачаў паднімаць с&іомінку. Ягоны твар пачырванеў, лоб пакрыўся кроплямі поту, на шыі ўздуліся жылы.
— Падніму-у… Цяжкае-э…
Кайф устаў, паклаў саломінку на грудзі, а пасля, што штангіст, штурхнуў яе ўгору і, крыху патрымаўшы, кінуў на зямлю.
Індзейцы запляскалі ў ладкі, а Кайф з гонарам заявіў:
— Я чэмпіён!
Ён усміхаўся, ківаючы галавою і направа, і налева.
— Зноў ужываў наркотыкі, — сказаў Санча. — Дзе ж ён іх бярэ? Нядаўна ўсё з кішэняў павытрасалі.
— Трэба застрэліць яго! — прапанаваў Кайман.
— Я сам даўно застрэліў бы, ды добры следапыт і хлопец-звер. Без яго нам будзе цяжка ў джунглях, — разважыў Санча.
Вось яно што! Вылецела з галавы, што Кайф наркаман. Каб бяды не нарабіў. Наркотыкі не даюць розуму, апошні адбіраюць.
— Глядзіце! Глядзіце! Кайф паказвае клас! — усклікнуў Максім.
Кайф, убачылі мы, прысеў, растапырыў рукі, стукнуў сябе па баках і, нібы певень, закукарэкаў:
— Кукарэку-у…
— Трэба яго забраць. Годзе яму дурня строіць, — звярнуўся да Санча Чон-чон.
— Трэба, — пагадзіўся Санча.
Кайф нешта прамармытаў і падышоў да хаціны, якая стаяла непадалёку.
— Вылазь! — закрычаў.
— Каму ён? — здзівілася Алеся.
— Думае, што там сябар-велікан сядзіць, — сказаў Максім.
— Вылазь! — у другі раз крыкнуў Кайф.
З-за хаціны выбег сабака. Стаў насупраць Кайфа і, віляючы хвастом, загаўкаў. Пачуўся стрэл. Сабака, заскавытаўшы, упаў на зямлю.
Я спярша не зразумеў, што адбылося.
— Кайф сабаку застрэліў! — усклікнула Алеся.
— Га-га-га… — зарагатаў Кайф і даў чаргу па хаціне. Страха загарэлася, ашчэрылася чырвонымі агенчыкамі.
Індзейцы кінуліся хто куды.
— Трэба схапіць яго! — гукнуў Санча і, прыгнуўшыся, пабег да Кайфа.
За ім кінуліся Чон-чон і Кайман.
— Уцякайма! — крыкнуў мне і Алесі Максім. Мы прыпусціліся па вуліцы, заскочылі за хаціну, за якой рос маіс. Ягоныя сцябліны высока ўзнімаліся ўгору.
— Давайце ў маісе схаваемся, — прапанаваў Максім. Я не пагадзіўся з ім.
— Трэба ў джунглях схавацца.
— У джунглях заблудзімся. А тут пераседзім. Калі бандыты пакінуць паселішча, вылезем і папросім індзейцаў, каб завезлі нас у горад.
— Давай, — махнуў я рукою.
Мы залезлі у маіс, селі на зямлю. Не верыцца, што выратуемся, што нарэшце пашанцавала. Вось каб адсядзецца тут! Індзейцы нам дапамогуць, завязуць у горад. Там пра ўсё-ўсё раскажам.
— Хлопчыкі, а Ніна Іванаўна, мабыць, і цяпер у бальніцы, — парушыла маўчанне Алеся. — Калі б яна не захварэла, то з намі такога не здарылася б. Яна, напэўна, у гасцініцу званіла, пыталася, дзе мы.
Відаць, званіла. Мажліва, ёй сказалі, што мы згінулі. Яна так хвалявалася, калі адпраўлялі яе ў бальніцу. Прасіла нас: "Дзеткі, глядзіце, каб усё было добра". "Не хвалюйцеся, Ніна Іванаўна. Усё будзе добра", — дружна паабяцалі мы. Такое дабро каб самаму лютаму ворагу ў рабро.
— Вылазьце! Буду страляць, — пачуўся голас Чон-чона. Вось дык пашанцавала! Няўжо Чон-чон убачыў, дзе сядзім? Мабыць, знарок палохае, як калісьці Траука ў сутарэнні. Спадзяецца, што вылезем.
"Тра-та-та…" — прагрымела аўтаматная чарга. Над галавою, збіваючы сцябліны, прасвісталі кулі. Мы ніцма ляглі на зямлю.
— Вылазьце!
Зноў прагрымела аўтаматная чарга. На мяне ўпала кукурузная, сцябліна. "Мы быццам на вайне", — прабегла ў галаве недарэчная думка.
— Схаваліся? — пачулася ўжо зусім побач. Я падняў галаву. Каля нас стаяў Чон-чон.
— Схаваліся. Бачыў, куды вы пабеглі. Ваша шчасце, што Санча паслаў сюды мяне, а не Каймана. Ён вас адлупцаваў бы бізуном.
Мы ўсталі. Я паглядзеў на перабітыя кулямі кукурузныя сцябліны. На іх, нібы слёзы, блішчалі кропелькі свежага соку.