— Ты казаў, што зубы свярбяць, — напомніў Піучэн.
— Яшчэ як свярбяць, — клацнуў зубамі вампір.
— Мамачка! — усклікнула Алеся.
— Эй ты, — звярнуўся да Траука Санча. — Хочаш напасці на дзяцей?
— Чаму ж не хачу. Я даўно на дзяцей не нападаў. Алеся наставіла рукі.
— Н-не-э…
Бандыты дружна зарагаталі. Пацеха ім. Не разумеюць, што мы адчуваем.
— Свярбяць мае зубкі, бо чалавечынкай пахне, — прамовіў Траука.
— Толькі падлезь! Не будзем стаяць, — не стрываў Максім.
— Санча, няхай ён пабарукаецца з дзецьмі. Скажы яму, — прамовіў Чон-чон.
— Што робіце, нелюдзі? — данеслася да нас.
Я ўбачыў у акне машыны Анту, які здолеў падняцца на сядзенне са звязанымі нагамі.
— Годзе здзекавацца! — крыкнуў Анту. Металіст наставіў на яго аўтамат.
— Пуф!
Анту, стукнуўшы плячом, выбіў шкло і — уніз галавою з машыны. Перакуліўся праз галаву, сеў, выцягнуўшы ногі.
— Годзе з дзяцей здзекавацца, — зноў сказаў. Кайман замахнуўся на яго бізуном.
— Не лезь, куды не просяць. Зараз як аперажу!
— Толькі паспрабуй. Задушу наручнікамі.
Кайман гыкнуў, але апусціў бізун. Пабаяўся, хоць у Анту ногі звязаныя. Спадылба пазірае.
— Ну, чаго ты? — прагаварыў Санча, звяртаючыся да Анту. — Чаго цябе так за душу ўзяло? Мы крыху пажартавалі. Ад няма чаго рабіць. А ты галавою на зямлю. Што мы зрабілі б, калі б ты сабе шыю скруціў? Не ведаеш? Скажу. Аддалі б дзяцей вампіру. Без цябе яны нам непатрэбныя. Пашкадуй дзяцей, Анту.
— Чалавечынкай пахне! Не магу-у стрываць! — віскнуў Траука і, прыгнуўшыся, кінуўся на мяне.
Я павярнуўся і пабег па бервяне на той бок ракі. Не памятаю, як пераляцеў.
— Антось! — данёсся голас Максіма.
Я азірнуўся і аслупянеў. На сярэдзіне ракі, ухапіўшыся рукамі за бервяно, вісеў Траука. Ён часта-часта махаў нагамі, стараючыся падцягнуцца.
"Бег за мною і паслізнуўся, — здагадаўся я. — Калі ўскарабкаецца на бервяно, не будзе сядзець спусціўшы ногі. Зноў за мною пабяжыць".
Я разумеў, што трэба ратавацца, уцякаць, але мае ногі быццам прыраслі да зямлі. Я стаяў і глядзеў ва ўсе вочы.
— Дапамажыце-э! — крыкнуў Траука.
— Сам упаў, сам і залезеш, — прамовіў Санча.
— Дапамажы… — Траука, сарваўшыся, плюхнуўся ў ваду. На імгненне схаваўся пад вадою, пасля выплыў наверх, замахаў рукамі, выплёўваючы ваду.
— Да берага плыві, дурань, — гукнуў Санча.
Траука, калоцячы рукамі па вадзе, паплыў да берага, а наперарэз яму — нейкае тоўстае бервяно. Плыве супраць цячэння. Чаму? Хіба яго пхае невядомая сіла? Плыве дзіўнае бервяно, усё бліжэй да Траука падплывае. Дык гэта ж кракадзіл! Рэжа ваду, нібы тарпеда.
— А-а-а!.. — залямантаваў Траука.
Кракадзіл, высунуўшы галаву, усім целам наваліўся на вампіра.
Як жа хутка ўсё адбылося! Быў і няма. На мяне вастрыў зубы, а сам загінуў ад зубоў кракадзіла. Няўжо так наканавана яму?
— Чаго стаіш? — гукнуў Санча, звяртаючыся да мяне.
— А што мне рабіць? — у роспачы ўсклікнуў я.
— Ідзі сюды.
Ісці па круглым бервяне! А калі паслізнуся як Траука? У гэтай рацэ, напэўна, не адзін кракадзіл. Дзесьці затаіліся, чакаюць. Чакаюць… Неяк дзіўна гучыць тут гэтае слова. Дома звычайна мяне мама чакае. Чакае, калі прыйду са школы ці ад сяброў. А тут кракадзілы чакаюць.
— Чаго стаіш слупам? — загарлапаніў Санча. — Ідзі! Я памахаў галавою.
— Не пайду.
— Зараз кулькамі прашыю, — наставіў на мяне аўтамат Металіст.
Хоча застрэліць. Няхай страляе. Чым такое цярпець, то лепей не жыць. Няхай…
Я сеў на траву і заплакаў. Слёзы цяклі па шчаках, спаўзалі на падбародак, капалі на рукі.
— Кулькамі прашыю! — на ўсё горла крыкнуў Металіст.
— Развяжыце мне ногі,— папрасіў бандытаў Анту.
— Пабегаць захацелася? — прамовіў Санча.
— Хіба не бачыце, што хлопец перапалохаўся? Развяжыце ногі. Я яго перанясу.
— Не ўцячэш?
— З вамі гэтыя дзеці застануцца, — кіўнуў галавою Анту, паказваючы на Максіма і Алесю. — Хіба я іх пакіну?