— Ты хацеў, каб ён цябе абдымаў? Не ведаў, на што і з кім ідзеш? Хіба першы раз?
— Ды я… Я…
Санча павярнуўся да Анту.
— Ідзі да машыны. Не мазоль нам вочы. Анту, плюнуўшы пад ногі, пайшоў.
— Піучэн, вартуй гэтага малойчыка, — загадаў Санча.
— Ад мяне ён не ўцячэ, — ашчэрыўся Піучэн.
Санча ўзяў Металіста за плячо і павёў, штосьці нашэптваючы яму на вуха.
— Ух, — уздыхнуў я.
— Пранесла, — сказала Алеся. — А магло немаведама як скончыцца.
Сапраўды, пранесла. Добра, што хоць так абышлося.
Мы, крыху пастаяўшы, таксама папляліся за Анту. Зусім не шанцуе нам. Асабліва мне. Спярша Траука за мною пагнаўся, цяпер гэтая ядавітая змейка вылезла з кветкі. Быццам знарок там схавалася, каб мяне напалохаць. Што ж будзе далей?
— Не сумуйце, — прамовіў Анту, калі мы селі каля яго.
— Вы лоўка змяю схапілі,— пахваліў Анту Максім. Анту прылёг на бок.
— Змяя — гэта паўбяды. А вось бандыты… Бандыты — сапраўдная бяда. Я ўжо ўчора ведаў, што не мінуць бяды. Кепскі сон мне прысніўся.
— Які? — пацікавіўся Максім.
— Прыснілася, што іду па вадзе. Вада мутная-мутная. Спярша займала па калені, пасля па пояс, а затым і плечы ў вадзе схаваліся. Да самага горла падступіла вада. Я назад — каб вылезці на бераг — а тут змяя таўшчынёю з руку. Галаву з вады высунула, падняла і — проста на мяне…
Анту прылёг на бок. Маўчыць, пазірае на джунглі. Калі б не было бандытаў, то, вядома, радаваўся б і пра гэты сон не ўспамінаў, забыўся б пра яго.
— Калі прысніцца мутная вада ці змяя, то чакай няшчасця. Вось як, — прамовіў Анту.
Не пазайздросціш яму. Абы-што прыснілася. Пасля такога сну немаведама што ў галаву палезе. Я вырашыў суцешыць Анту.
— Дзядзька Анту, не збудзецца ваш сон. Паверце мне.
— Ужо збыўся. Бандыты мною камандуюць.
— І намі яны камандуюць, — заморгала вачыма Алеся.
— Бачыце, колькі ігрунковых малпаў сабралася на ўскрайку? — сказаў Анту.
— Давайце сходзім на ўскраек і паглядзім на іх, — загарэўся я.
— Не сядзіцца? — пачуў Чон-чон.
— Няхай ідуць, — дазволіў Санча.
— Не ўцякуць?
— Куды яны ўцякуць? Калі анаконда не задушыць, то ягуар разарве.
Бач ты! Падабрэў Санча. Вядома, у джунглі мы не палезем, на самым ускрайку пастаім.
Маленькія ігрунковыя малпы, абляпіўшы галіны, сядзелі адна каля адной. Калі мы падышлі да дрэў, то яны заскакалі, захваляваліся.
— Прыгожыя, — сказала Алеся.
— Няўрымслівыя. Не сядзіцца ім, — прамовіў Максім.
— Яны нібы школьнікі на перапынку, — усміхнулася Алеся.
Я зусім забыўся, што побач бандыты, што, мажліва, не ўдасца вырвацца з іхніх рук.
— Прывітанне, малпачкі! — галёкнуў я.
Ці то не спадабаўся малпачкам мой крык, ці то яшчэ чаму, але яны сталі крыўляцца, як бы дражнячыся са мною. Нечакана я чыхнуў. І малпы, нібы немаўляты, загугукалі на розныя галасы.
— Антось, яны табе добрага здароўя жадаюць, — усклікнула Алеся.
А Максім, пстрыкнуўшы пальцамі, сказаў:
— Яны смяюцца з цябе.
Сапраўды, быццам смяюцца. Крыўляюцца, зубы скаляць. Стараюцца адна перад адной. Я памахаў кулаком.
— Эй вы, перастаньце!
Усё роўна малпачкі крыўляюцца. А адна, найбольш жвавая, нарвала лісцяў і кінула мне на галаву.
— Антось, уцякай, пакуль не позна, — усміхнулася Алеся. Ад гэткіх маленькіх уцякаць! Нізавошта. Усё-ткі трэба злавіць адну. Няхай паглядзіць Максім, на што я здатны. Я ўхапіўся за галіну, падцягнуўся і стаў на сук. Малпачкі закрычалі на розныя галасы і як мага паскакалі ўгору.
Спалохаліся, уцякаюць. Ад мяне яны не ўцякуць. Хоць адну, але дастану, злаўлю.
Дрэва, на якое я залез, было незвычайнае. Над самаю маёю галавою ў розныя бакі разыходзіліся чатыры магутныя галіны. Здавалася, што яны вырастаюць не са ствала, а з тоўстага слупа, які трывала стаіць на зямлі.
— Антось, злезь. Галава гуза шукае? — крыкнуў Максім. І Алеся пачала прасіць:
— Злезь. Не палохай малпачак.
— Зараз злезу, — адказаў я і пакарабкаўся ўгору. Ступіў туды, дзе разыходзіліся чатыры галіны, і… паляцеў уніз. "Ратуйце!" — хацеў крыкнуць, ды праз імгненне адчуў, што стаю на нагах.
Дзе я? Што са мною? Куды праваліўся? Няўжо ў дупло? Відаць, у дупло. Зарасло мохам, а я не заўважыў.