— Анто-ось, дзе ты? — данёсся да мяне Максімаў голас.
— Тут! Тут! — азваўся я.
— Дзе?
— У дупле.
— Вылазь!
Як вылезці? У дупле няма галіны, каб ухапіцца, каб падцягнуцца.
— Чаму не вылазіш? — зноў крыкнуў Максім.
— Не магу-у!.. Дупло глыбо-окае-э.
Што ж рабіць? Няўжо мне наканавана век векаваць у гэтым дупле? А калі змяя зверху на галаву клубком зваліцца?
Я ўявіў, як спускаецца ў дупло доўгая, тоўстая змяя. Мурашкі прабеглі па спіне.
— Ау-у!.. — вырвалася ў мяне.
Сам не ведаю, чаму крыкнуў. Мабыць, таму, што не мог маўчаць. Цяжка, нясцерпна стаяць моўчкі і чакаць немаведама чаго.
— Антось, ты паспрабуй! Паспрабуй вылезці! — гукнуў Максім.
— Не магу-у!..
— Антось, што ж ты нарабіў? — плаксівым голасам прагаварыла Алеся.
— Дзе ваш трэці? — пачуўся голас Санча.
І ён прыйшоў. Пачуў, што крычым. У яго, напэўна, вочы на лоб палезлі. Як жа! Нядаўна я стаяў на дрэве, а цяпер мяне няма. Нібы скрозь зямлю праваліўся. Так, праваліўся. Ды толькі ў дупло.
— Наш Антось у дупле, — пачаў тлумачыць Максім.
— У дупле?
— Антось палез на дрэва і праваліўся ў дупло.
— Я тут! У дупле! — не вытрываў я.
— Ну і сядзі там.
Бач, што Санча кажа. Калі б сам у дупло праваліўся, то па-воўчы выў бы.
— Дзядзька Санча, выратуйце Антося, — заступілася за мяне Алеся.
— Як? Самому ў дупло залезці?
— Прыдумайце што-небудзь.
— Вызвалім яго з дупла, калі назад будзем вяртацца, — гыгыкнуў Санча.
Няўжо пакінуць? Ды я тут за гадзіну ссівею. Буду крычаць, пакуль не ахрыпну.
— Я без Антося не пайду, — прамовіла Алеся.
— І я не пайду, — сказаў Максім.
Заяўляюць, што не пойдуць без мяне. Хіба Санча будзе ў іх пытацца? Сілком павалачэ. Не разумеюць гэтага Алеся і Максім.
— А калі ссячы гэтае дрэва? — прагаварыў Санча. Думае ссячы. Гэта не выйсце. Секануць па назе ці па спіне. Дый галаву сабе скручу, калі дрэва будзе валіцца.
— Не трэба ссякаць! — на усю моц крыкнуў я.
— Не трэба ссякаць, — пачуўся, як рэха, голас Анту.
— А што рабіць? — запытаў Санча.
— Знімі наручнікі. Я на дрэва залезу, падам хлопцу ліяну і выцягну яго з дупла.
— У наручніках лезь.
— Антось! — гукнуў Анту. — Я табе ліяну падам, выцягну. Зразумеў?
Я ціха, бо ўжо не ставала сіл, сказаў:
— Зразумеў.
Падняўшы галаву, я чакаў, калі Анту падасць ліяну. Ніколі нічога так не чакаў.
— Трымай, — Анту апусціў ліяну.
Я ўхапіўся за яе і стаў вылазіць, упіраючыся нагамі. Нарэшце высунуў галаву, адной рукой намацаў галіну, падцягнуўся і вылез. Аддыхваючыся, прысеў каля Анту.
— Антось, чаго маўчыш? — гукнуў Максім.
Я, затуліўшыся рукою, падставіў твар сонцу. А ўгары смяяліся ігрунковыя малпы — відаць, з мяне.
Пакрыўдзіўся я на Алесю і Максіма. Канешне, яны мяне ў бядзе не пакінулі, але ж і не здагадаліся, як з дупла вызваліць. Калі б не Анту, то я сядзеў бы ў дупле да скону.
— Анту! — гукнуў Санча.
— Чаго? — азваўся Анту.
— На машынах праз рэчку мы не пераедзем. Што будзем рабіць?