— Халера на іх! — вылаяўся Санча.
Раптам жаба ага, якая сядзела справа ад Металіста, скокнула на яго. Ён махнуў нагою.
"Тра-та-та…" — прагучала аўтаматная чарга.
Я не заўважыў, хто з бандытаў націснуў на курок аўтамата, але балота быццам ажыло. Трава заварушылася, бы ад моцнага ветру, і на нас скачкамі кінуліся жабы і лягушкі. Мы павярнуліся — і што ёсць сілы назад. Пад нагамі хлюпала вада, чорныя кроплі гразі заляпвалі нагавіцы, рукі, твар. А мы ляцелі на злом галавы.
Нарэшце выбраліся на грудок, селі зняможаныя. Санча, азірнуўшыся, патрос кулаком.
— Праклятыя жабы!
Накінуліся бандыты на Анту.
— Знарок завёў у балота? — вызверыўся Санча.
— Яго трэба бізуном! Бізуном! — ускочыў Кайман.
— І кулькамі прастрэліць, — падхапіў Металіст.
— Я з-за яго ледзь кулямёт у балоце не ўтапіў! — залямантаваў Чон-чон.
— Давайце галавой уніз паставім, — прапанаваў Кайф.
— І кіем па голых пятах. І кіем! — дадаў Піучэн.
А Анту маўчыць, нават не глядзіць на іх. У другі бок галаву адвярнуў. Мажліва, знарок завёў бандытаў у балота. Шкада, што яны адтуль ногі вынеслі.
Нарэшце Анту, як відаць, надакучыла слухаць лаянку. Ён устаў:
— Трэба вам у горад вярнуцца. Будзе лепей для вас. Яшчэ болей узбурыліся бандыты. Крычаць, кулакамі размахваюць.
— Цішэй, — падняў уверх руку Санча.
Бандыты сцялі кулакі, зыркаюць на Анту, што галодныя ваўкі.
— Індзеец, ты доўга будзеш нас за нос вадзіць? — запытаў Санча.
— Вы самі сябе за нос водзіце, — адказаў Анту.
— Я не жартую.
— Джунглі — не горад. Гэта вам не па асфальце хадзіць. Тут… — пачаў Анту.
Санча перапыніў яго.
— Без цябе ведаем, дзе асфальт, а дзе без асфальту. Ты нам зубы не загаворвай. Вядзі, як дамовіліся.
Анту паціснуў плячыма.
— Што вам трэба ад мяне?
Санча схапіў за руку Максіма, пхнуў яго. Максім упаў і жаласна прагаварыў:
— Дзядзечка-а…
Санча наставіў на Максіма аўтамат.
— Індзеец, зараз застрэлю хлопчыка. Лічу да трох. Максім глядзеў на яго шырока расплюшчанымі вачыма.
— Не страляйце-э! — не сваім голасам закрычала Алеся.
— Адзін, — пачаў лічыць Санча.
— Хопіць здзекавацца! — усклікнуў Анту. Санча апусціў аўтамат.
— Ты павядзеш нас?
— Праз балота мы не пралезем. Вернемся назад. Прыйдзецца плысці па рацэ. Іншай дарогі я не ведаю.
— Даўно б так, — усміхнуўся Санча.
Я падбег да Максіма, дапамог яму ўстаць. Санча скамандаваў:
— Хадзем.
Расцягнуўшыся ланцужком, мы прабіраліся праз джунглі. Тут магутныя дрэвы, шырока расхінуўшы свае кроны, стаялі воддаль адно ад аднаго. Я ведаў, як называюцца некаторыя з іх — бачыў на малюнках у падручніку геаграфіі, але тут сустракаліся і зусім невядомыя.
Я дакрануўся рукою да нейкай ружовай кветкі, і руку апякло, што агнём.
— Ай! — усклікнуў я.
— Чаго ты? — азірнуўся Анту.
— Апякла, — тыцнуў я пальцам, паказаўшы на гэтую ружовую пякучку.
— Гэта фанціхулітра, — сказаў Анту.
— Няўжо яна пячэцца? — не паверыў Максім.
— Правер, — кажу яму.
— Ну і праверу. — Максім дакрануўся да фанціхулітры, айкнуў, як і я.
— Пячэцца? — пытаюся ў яго.
— Яшчэ як, — сказаў ён.