Анту нас супакоіў:
— Не бойцеся. Дзікая свіння — пекары — пабегла. Яна ў кустах адпачывала, а мы яе напалохалі.
Незвычайная, своеасаблівая прырода вакол нас. Ды няма радасці — яе адабралі бандыты.
Не толькі Алеся, але і бандыты стаміліся.
— Адпачывайце, — скамандаваў Санча. — Даю паўгадзіны на адпачынак. Мы селі на траву.
Чамусьці зашчымела на душы. Вось-вось слёзы навернуцца на вочы і капнуць на далонь. Я прыкусіў губу, адвярнуўся.
— Сумуеце? — парушыў маўчанне Анту.
— Дзядзька Анту, як уцячы ад бандытаў? — шэптам запытала Алеся.
Я зірнуў на бандытаў. Сядзяць, надзьмуўшыся, што сычы. Чаму такія незадаволеныя, такія злосныя? За ўвесь дзень ані разу не ўсміхнуліся. Зыркаюць, буркаюць, шчэрацца.
— Паспрабуем уцячы, — прамовіў Анту.
— Дзядзька Анту, праўда, што вашы токі перад боем вешалі на шыю плоскі камень, падобны на сякеру? — запытаў Максім.
Анту павярнуўся да яго.
— Токікуру?
— Гэтакі камень называецца токікура? — запытала Алеся.
Анту кіўнуў галавою.
— Але, токікура. Токікурай змагаюцца з ворагам і душы нашых памерлых вялікіх токі. Здараецца, што ў час гэткіх завоблачных бітваў токікура падае на зямлю разам з маланкай. Калі яна набліжаецца да зямлі, то пачынаецца такая вялікая бура, што пад ветрам стогнуць, ломяцца векавыя дрэвы. Токікура — зброя нашых памерлых вялікіх продкаў. Яна жывым токі дае сілу і мужнасць.
— У час вайны ўсе вашы мужчыны змагаліся? — пацікавілася Алеся.
— Усе як адзін. Каму ж, як не мужчынам, бараніць зямлю і звычаі?
— І доўга будзем па джунглях бадзяцца? — перапыніў нас Чон-чон.
— Не даспадобы? — буркнуў Санча.
— Чаго мне радавацца? Сядзім у джунглях, як звяры. Многія цяпер на моры адпачываюць. А тут нават жабаў трэба баяцца, — са злосцю прагаварыў Чон-чон.
— Хіба вы першы раз узялі ў рукі аўтаматы? Я памятаю, як каля вашых вушэй свісталі кулі. Тады вы былі мужчынамі, а цяпер сталі бабамі. Не пазнаю я вас.
— Надакучыла ўсё гэта. Хочацца па-людску пажыць, — сказаў Чон-чон.
— Не апускай нос. Пажывеш, калі забярэм залатую дзіду. На ўсіх хопіць золата.
Бач ты. Санча кажа сваім сябрукам, што шмат золата атрымаюць. А ці надоўга яго ім хопіць? Прагуляюць, праматаюць. І да гэтага, як відаць, мелі немалыя грошы. Прагулялі, цяпер у іх пустыя кішэні. Нездарма аказаліся тут.
— Глядзіце! — тыцнуў пальцам Кайф, паказваючы на выварацень, які ляжаў непадалёку.
Я падняў галаву і ўбачыў, што там б'юцца два скарпіёны. Выгнуўшы кручком хвасты, на канцах якіх былі шыпы, яны адчайна размахвалі клешнямі.
"Шыпы ў скарпіёнаў ядавітыя. Імі яны наносяць смяротны ўдар", — успомніў я.
Скарпіёны наступалі адзін на аднаго, а бандыты, скупіўшыся каля вываратня, загаманілі:
— Не адступай!
— Бі, каб не ўстаў!
— Чаго марудзіш?
— Рэзні! Рэзні!
— Хвастом яму! Хвастом!
Скарпіён, які быў справа ад нас, наскочыў на таго, які быў злева. Хацеў стукнуць ядавітым шыпом, ды прамахнуўся. Бандыты загул і.
— Слабак!
— Яшчэ раз паспрабуй!
— Пастарайся!
— Дай яму па галаве!
— Хлопчыкі, мне страшна, — прызналася Алеся і штосілы ўчапілася за маё плячо.
Ні адзін са скарпіёнаў не збіраўся здавацца, адступаць. Яны наскоквалі адзін на аднаго, размахваючы клешнямі. Алеся затуліла далонямі твар:
— Я не магу на гэта глядзець.
Максім узяў яе за руку, адвёў убок. Я падышоў да іх, стаў побач. Металіст наставіў на нас аўтамат.
— Куды? Уцячы ўздумалі?
— Нам гэты спектакль не даспадобы, — кажу Металісту.
— Прывыкайце, — хіхікнуў ён.
— Не чапляйся да дзяцей, — заступіўся за нас Анту.
— Зараз кулькай прастрэлю, — прамовіў Металіст. Ягоныя паплечнікі-бандыты закрычалі:
— Усё!