— Добра яму даў!
Я зразумеў, што адзін са скарпіёнаў дамогся свайго, ядавітымі шыпамі забіў свайго праціўніка.
Да нас падышоў Санча. Ён жмурыўся, як кот, лежачы на сонцы. У ягоных вачах была асалода.
— Бачылі, як біліся скарпіёны? — звярнуўся Санча да сваіх сябрукоў.— Бачылі, якія яны зацятыя? А вы жабаў нейкіх спалохаліся.
— Не крыўдуй на нас. Мы пастараемся, — сказаў Піучэн.
Чон-чон узняў уверх аўтамат.
— Вядзі нас, Санча., Санча падышоў да Анту.
— Вядзі, індзеец. Вядзі нас да ракі.
Мы выйшлі на бераг ракі. Я думаў, што ўбачу бервяно, па якім уцякаў, ратуючыся ад вампіра Траука, але тут яго не было. Мы выйшлі зусім на іншае месца. Тут рака разлівалася шырока, а каля самай вады раслі магутныя дрэвы і густыя кусты.
— Будзем рабіць плыт, — сказаў Санча.
Я адышоўся ўбок, прыхінуўся да ствала дрэва, падняў галаву і ад неспадзеўкі аж прысеў. Нада мною, на ніжнім суку, нерухома сядзела доўгая жывёліна велічынёю з кракадзіла. Сама сіне-зялёная, уздоўж спіны і хваста цягнецца высокі грэбень. Халодныя змяіныя вочкі пазіраюць проста на мяне, працінаюць наскрозь.
Няўжо гэта кракадзіл? Чаму ж ён залез на дрэва? Хіба кракадзілы ўмеюць лазіць па дрэвах? Як відаць, тут умеюць. Вось-вось наваліцца на мяне, схопіць і ў ваду пацягне. Не-э.
Наставіўшы рукі, я стаў паволі адступаць назад, а потым пабег з усёй сілы. Адбегшыся, выдыхнуў:
— Кракадзіл! Бандыты ўстрапянуліся.
— Дзе кракадзіл? — запытаў Санча.
І Максім з Алесяй у адзін голас усклікнулі:
— Дзе?
Я тыцнуў пальцам, паказваючы на дрэва:
— Там.
— Ха-ха-ха… — чамусьці зарагатаў Санча. А Анту, пагладзіўшы мяне па галаве, сказаў:
— Супакойся, Антось.
Ён падышоў да дрэва і махнуў рукою. Кракадзіл саскочыў з дрэва і знік у кустах.
— Вось і ўсё. Прагнаў,— падышоўшы да нас, прамовіў Анту.
— Вы ўмееце кракадзіламі камандаваць? — усклікнула Алеся.
І праўда, умее. Спалохаўся кракадзіл, уцёк, нібы авечка. Дзе ж Анту навучыўся кракадзіламі камандаваць? Напэўна, у сваім племені. Вось каб мне гэтаму навучыцца!
— Дзядзька Анту, вы махнулі рукою, і кракадзіл уцёк, — сказаў я.
— Гэта не кракадзіл. Я разявіў рот:
— А хто?
— Гэта яшчарка — ігуана. Яна баіцца чалавека, уцякае ад яго.
Дзіўная краіна! Жабы і лягушкі нападаюць на людзей, а яшчарка велічынёю з кракадзіла ўцякае ад чалавека.
— Масо! — неспадзявана крыкнуў Піучэн.
— Дзе? — запытаў Санча.
Піучэн нагнуўся і выцягнуў з кустоў нейкі драўляны молат.
— Дзядзька Анту, а што такое масо? — пацікавіўся я.
— Масо здавён рабілі мапучэ з карнявішча дрэў. Гэтай прыладай убіваюць палі, слупы, калы, калі будуюць хаціну.
Сапраўды, іхняе масо падобна на наш молат. Раней у нас молаты рабілі з дрэва. Тысячы кіламетраў аддзяляюць нашы вёскі ад тутэйшых, а людзі прыдумалі падобныя прадметы.
Піучэн кінуў масо на зямлю, ашчэрыўся:
— Індзейцы схавалі масо ў кустах.
— Ну і што? — прамовіў Санча.
— Трэба іх прымусіць, каб плыт нам зрабілі.
— Трэба, — падхапіў Чон-чон. Санча шчоўкнуў затворам аўтамата.
— Калі яшчэ раз пра гэта пачую, то пушчу кулю ў лоб. Чон-чон вылупіў вочы:
— Кулю?
Санча плюнуў пад ногі.
— Ніхто не павінен ведаць, што мы паплывем уніз. Мы павінны растварыцца ў джунглях. Зразумела?
— Зразумела, — працадзіў праз зубы Чон-чон.
— Мы абавязкова даплывем да паселішча мапучэ. Залатая дзіда будзе ў нашых руках.
— Адсохнуць вашы рукі,— паціху сказаў Анту. Бандыты селі на траву. Я ўзяўся за ручку масо, прыўзняў.
— Цяжкае, — кажу. — Не меней, чым дваццаць кілаграмаў. Трэба добрую сілу мець, каб падняць яго над галавою і кол забіць.