— У іх няма сваіх. Яны без роду, без племені. Антось, ты не кажы ім, што бачыў, як Кайф Каймана застрэліў, бо Кайф і цябе са свету звядзе.
Я кіўнуў. Сапраўды, тут перш чым сказаць, трэба добра падумаць. Нарэшце бандыты зрабілі вялізны, трывалы плыт. Але гэта, канечне, нікога з нас не ўсцешыла. Мы павячэралі і селі на плыт.
— Паехалі,— скамандаваў Санча.
Металіст і Чон-чон адапхнуліся доўгімі шастамі. Плыт скрануўся і паплыў.
— Ох! — уздыхнула Алеся.
Вядома, чаму яна ўздыхае. Цяжка ёй. Пашчасціла ж нам. Што называецца, знайшлі сабе кампанію. Такіх, як гэтыя, трэба за вярсту мінаваць, а мы разам на адным плыце.
У джунглях прарэзліва, трывожна закрычала нейкая птушка. Пачало цямнець.
Я прыхінуўся спінаю да рукзака і непрыкметна заснуў.
Ужо развіднела. На плыце сядзелі Анту, Алеся, Максім і Кайф, а Санча, Металіст, Чон-чон і Піучэн стаялі на беразе і, размахваючы рукамі, аб чымсьці паціху гаварылі.
— Мы ўжо прыплылі да паселішча мапучэ? — запытаў я.
— Прыплылі,— нявесела сказаў Анту.
Не верыцца, што побач племя індзейцаў, якое жыве так, як жыло сотні гадоў таму. Ці не сустрэнуць нас мапучэ стрэламі з лукаў, як калісьці сустракалі іспанскіх канкістадораў? Што скажа Анту свайму правадыру Лінкану? Як паглядзіць яму ў вочы?
— Гэй, — неспадзявана гукнуў Санча.
Прагучала хоць ціха, але выразна. Я ўздрыгнуў, бо мне здалося, што Санча кліча менавіта мяне. Я ніжэй апусціў галаву.
— Гэй, — у другі раз гукнуў Санча.
— Вы каго? — вырвалася ў мяне.
— Цябе.
Усё-ткі мяне. Навошта я яму спатрэбіўся? Хоча паздзекавацца? Калі пачне здзекавацца, то рвану ў джунглі, зашыюся ў гушчары. Годзе цярпець.
— Чаго сядзіш? Ідзі сюды.
— Ідзі, не бойся, — сказаў Анту.
Я ўстаў, саскочыў з плыта і паклыпаў, азіраючыся. Санча падышоў да мяне, узяў за руку, адвёў убок.
— Хлопчык, чаго так трасешся? Я апусціў галаву.
— Вам проста здаецца.
— Баішся? Мяне баішся? Я ж табе паказваў, як папугай катаецца на водных лыжах. Памятаеш? Тады ты не баяўся.
— Не баяўся, — мармытнуў я.
— І цяпер не бойся. Я не такі кепскі, як ты думаеш. Канешне, бывае, што ўзлуюся. Жыццё прымушае. Не я вінаваты, а жыццё вінаватае.
Санча адпусціў маю руку.
— Жыццё вінаватае. Яно робіць злым і кепскім. Не верыш? Думаеш, што мне лёгка? Мае сябрукі ўжо страляюць адзін у аднаго. Каймана Кайф застрэліў? Так?
Вось чаго Санча паклікаў. Дапытваецца, бачыў, што я быў у кустах. Зараз ірвануся, пабягу ў джунглі. Там не знойдуць.
— Чаго маўчыш? Ну-у…
Я падняў галаву. Перада мною джунглі. Чужыя, непрытульныя. Што буду рабіць, калі сцямнее? А есці што?
— Хлопчык, не бойся мяне. Ты бачыў, як Кайф застрэліў Каймана?
Я памахаў галавою.
— Не.
— Хлусіш.
— Нічога не бачыў. Я сядзеў у кустах. Кусты густыя. Я пачуў стрэл, спалохаўся і пабег, — пратарабаніў я, як з кулямёта.
— Не хочаш казаць. Пасля пагаворым. Пра нашу размову каб нікому ні слова. Запомні.
Я кіўнуў галавою.
— Запомню.
Хутчэй адчапіўся б ён ад мяне, а то прыкідваецца добранькім. Бачыў ягоную дабрыню.
— Кайф, вядзі сюды дзяцей і індзейца, — зноў паціху гукнуў Санча.
Анту, Максім і Алеся ўсталі і разам з Кайфам сышлі з плыта. Алеся і Максім кінуліся да мяне, ды Кайф спыніў іх.
— Стаяць!
Алеся і Максім сталі, а ён бокам-бокам да мяне.
— Аб чым Санча з табою гаварыў? — запытаў. Я пачухаў патыліцу.
— Сам не ведаю, што на яго найшло. Цікавіўся, як я ў школе вучыўся.
— Пра мяне не распытваў? Я чуў, што ты ў кустах сядзеў, калі Каймана схапіў кракадзіл, — сказаў Кайф.
Ствол аўтамата ў бок мне наставіў, у вачах злыя агеньчыкі. Зараз застрэліць… Чаму ж я ў джунглі не рвануў?
— Не распытваў пра мяне?