— Чаго вам трэба ад нас? — па-іспанску звярнуўся Лінкан да Санча.
— Даведаешся. А пакуль трымай язык за зубамі. Тут я задаю пытанні.
— Вы нанеслі крыўду нашым духам, — не сцярпеў Лінкан.
— Ха-ха-ха… — зарагатаў Санча.
"Бум-бум-бум, бум-бум-бум…" — дзяўчына мацней застукала ў бубен, разносячы па джунглях трывогу.
— Металіст, скажы той вядзьмарцы, каб злезла са слупа, — скрывіўся Санча.
— У-у-у… — выдыхнуў Лінкан і памкнуўся да яго.
У руках Санча задрыжаў аўтамат. Кулі ўспаролі зямлю каля самых ног Лінкана. Ён стаў.
— Індзеец, прашыю кулямі. Беражыся! — папярэдзіў Санча.
— Чаго вам трэба? — зноў запытаў Лінкан. Санча махнуў рукою.
— Металіст, ссадзі вядзьмарку са слупа. Грукоча, як у пустую бочку. У вушах звініць.
Металіст наставіў на дзяўчыну аўтамат.
— Злазь, вядзьмарка, бо кулькамі прастрэлю.
Не ведаю, ці зразумела яго дзяўчына, але яна стала спускацца са слупа. Злезла, села на зямлю, затуліўшы твар рукамі.
— Кайф, вядзі сюды нашых палоннікаў,— гукнуў Санча. Мы ўсталі і выйшлі на паляну.
Калі Лінкан убачыў Анту, то спярша, відаць, не паверыў, што гэта ён, колішні ягоны сябар. Правадыр племені мапучэ колькі секунд глядзеў на яго, а пасля выдыхнуў:
— Ты-ы?
Анту апусціў галаву:
— Я.
— Цябе ж Нгенечэн забраў, з сабою павёз.
— Забраў, а пасля прывёз на зямлю. Я жыў у белых, у горадзе, як і ты калісьці.
Твар у Лінкана перасмыкнуўся, нібы па спіне яму бізуном паласнулі. Зараз закрычыць, назаве Анту здраднікам. Вядома, ён здагадваецца, хто прывёў сюды бандытаў. Але ж не ведае, што Анту нас ратаваў. Сказаць пра гэта Лінкану? Язык чамусьці не паварочваецца, колам стаіць у роце.
Лінкан не закрычаў, не назваў Анту здраднікам. Ён сказаў:
— Анту, лепей ты на свет не радзіўся б.
— Лепей я не радзіўся б. Ты праўду сказаў, правадыр, — прамовіў Анту.
— Чаго яны хочуць ад нас?
— Хочуць забраць залатую дзіду. Бровы ў Лінкана прыўзняліся.
— Але ж залатая дзіда аберагае наш народ. Нам яе даў Нгенечэн. Нгенечэн і забярэ, калі захоча. Хіба ты не ведаеш гэтага?
— Правадыр, даруй мне, — прашаптаў Анту. Лінкан кіўнуў галавою, паказваючы на супляменнікаў.
— А яны даруюць? У іх запытай.
— Правадыр, даруй мне, — паўтарыў Анту. — Я не хацеў весці сюды бандытаў. Тут дзеці. Бачыш? Яны з іншай краіны. Яны прыехалі як госці. Калі б я не паказаў дарогу бандытам, то яны застрэлілі б дзяцей. У іх няма душы. Правадыр, прашу цябе: выратуй дзяцей. Дзеці невінаватыя. Бандыты…
— Годзе малоць языком, — перапыніў Санча.
— Нягоднік! — крыкнуў Анту і кінуўся на яго. Металіст выпусціў па ім кароткую чаргу. Анту ніцма ўпаў на зямлю, раскінуўшы рукі.
— Балюча джаляць мае кулькі,— пахваліўся Металіст.
— Дурань! — накінуўся на яго Санча. — Навошта застрэліў індзейца? Ён нам яшчэ спатрэбіўся б.
— Ён на цябе хацеў напасці. Ён цябе мог задушыць, — пачаў апраўдвацца Металіст.
— Дурань! — вылаяўся Санча і, павярнуўшыся да Лінкана, запытаў: — Дзе залатая дзіда?
Лінкан падняў галаву.
— Не ты яе нам даваў.
— Хочаш, каб я табе даваў? — вылупіў вочы Санча. — Хочаш, каб я табе золата даваў? Я не даю. Я ніколі нічога нікому не даю. Я толькі забіраю. Запомні!
Бач, Санча хваліцца, што не дае, а забірае. За гонар гэта лічыць. А вось Анту за нас сваё жыццё аддаў, нас ратаваў як мог, папрасіў Лінкана, каб нас у бядзе не пакінуў. А цяпер ляжыць, раскінуўшы рукі, абдымае сваю зямлю. Чаму ён кінуўся на Санча? Хіба не разумеў, што бандыты яго застрэляць?
Я адвярнуўся. Я не мог глядзець на мёртвага Анту.
— У-у-у… — заплакала Алеся.
— Сціхні,— таўхануў яе Піучэн.
— Не распускайце рукі,— заступіўся за Алесю Максім. Піучэн замахнуўся на яго.
— Вось як дам, так сядзеш!
— Ну, годзе. Аднаму далі. Ляжыць. Годзе, — супакоіў яго Санча.
— Шкада, што мы вас раней не заўважылі,— прамовіў Лінкан.
— Дзе залатая дзіда? — вызверыўся Санча.