Лінкан накіраваўся на ўскраек джунгляў, мы пабеглі па вузкай сцяжынцы, пасля павярнулі направа, пралезлі праз нейкія калючыя кусты. Лінкан стаў.
— Усё. Яны нас тут не знойдуць.
Не верыцца, што вырваліся, што ўцяклі ад бандытаў. Нядаўна былі палоннікамі, хаваліся ў пасудзінах, а цяпер на волі. Лінкан, вядома, пастараецца нам дапамагчы, не пакіне нас.
— І вас схапілі бандыты? — запытаў Лінкан.
— Схапілі,— кіўнуў галавою Максім. — Мы ў іх былі заложнікамі. Дзядзька Анту казаў вам. Ён не хацеў весці бандытаў сюды, у джунглі. Дзядзька Анту нас ратаваў. Ён добры. Ён і пра вас нам расказваў. І пра ваш народ, пра ваша жыццё ў джунглях таксама расказваў.
Лінкан прыхінуўся спінаю да ствала.
— А вы ведаеце, як раней жыў наш народ? Я засунуў за рамень нож і прагаварыў:
— Крышку ведаем.
— З самай раніцы пачыналі жыццё нашы продкі,— прамовіў Лінкан. — Жанчыны смажылі мяса, варылі бульбу. Мужчыны, паснедаўшы, ішлі ў джунглі. Хто на паляванне, хто па дровы, хто па ваду. А жанчыны глядзелі дзяцей, працавалі на агародах. І мужчыны, вярнуўшыся з джунгляў, ім дапамагалі. Вечарам усе збіраліся разам. Расказвалі пра тое, што бачылі, успаміналі аб тым, як жылі дзяды і прадзеды. Усё ў нас ладзілася, нікому мы не чынілі зла, пакуль на нас не напалі захопнікі. Яны не толькі рабавалі, але і хацелі прымусіць нас жыць па-новаму.
Лінкан уздыхнуў. Цяжка яму. Калісьці канкістадоры-заваёўнікі знянацку нападалі на ягоных продкаў, а цяпер з'явіліся бандыты.
Лінкан дакрануўся да майго пляча.
— Ты дапамог мне. Малайчына.
Я пачырванеў. Хіба калі-небудзь да гэтага мог бы падумаць, што сам правадыр племені мапучэ мяне пахваліць?
— Вы з іншай краіны? — запытаў Лінкан.
— З іншай. Мы сюды прыехалі на экскурсію, але нам не пашанцавала, — прамовіла Алеся і апусціла галаву.
Мне здалося, што яна вось-вось заплача, але яна сказала:
— Дзядзька Лінкан, бандыты могуць хаціны ўзарваць. А там людзі.
— Не ўзарвуць, пакуль мяне не зловяць.
Лінкан замаўчаў. Відаць, думае, як супляменнікаў вызваліць. Нялёгка яму прыйдзецца. У бандытаў аўтаматы, кулямёт. Іх пяцёра, а Лінкан адзін. Хіба мы чым-небудзь дапаможам яму? Дый бандыты, калі будзе нявыкрутка, адразу ўзарвуць замініраваныя хаціны. Напэўна, вярнуліся ў паселішча, здагадаліся, хто вызваліў Лінкана. Не даруюць нам.
— Наш народ здаўна жыў мірна. Але мы ўмеем ваяваць. Нашых юнакоў ад усіх работ вызваляюць, каб яны навучыліся зброяй валодаць, яны — абаронцы сваёй зямлі.
— Вы цяпер хочаце вызваліць сваіх людзей? — пацікавіўся Максім.
— Паспрабую.
— І мы з вамі пойдзем?
— Пачакайце мяне тут. Не бойцеся. Я хутка вярнуся. — Лінкан павярнуўся і знік у джунглях.
Сабака, усхапіўшыся, пабег за ім.
Я сціснуў ручку нажа, азірнуўся. Лінкан паабяцаў, што хутка вернецца. А калі не? Што, калі бандыты падыдуць сюды?
— Хлопчыкі, Лінкан пайшоў у паселішча, — паціху прамовіла Алеся.
Яна, як і я, баіцца. Можа так стацца, што схопяць бандыты Лінкана. Тады хоць у палон здавайся. У палон… Не, нізавошта. Лепей па джунглях блукаць.
— Калі Лінкан праз паўгадзіны не вернецца, то пойдзем да ракі,— сказаў я.
Але вось у кустах трэснула галінка, і перад намі з'явіўся Лінкан. У руках ён трымаў вяроўку і індзейскую пастку уачы, на канцы якой была пятля. У музеі даўняга побыту індзейцаў нам казалі, што гэтая пятля зацягваецца, калі рэзка таргануць пастку за вяроўку.
— Ідзіце за мною, — паклікаў ён.
Мы выйшлі на знаёмую сцяжынку. Лінкан тыцнуў рукой, паказаўшы на высокае густое дрэва, якое расло непадалёку.
— Лезьце на дрэва. Там вас ніхто не заўважыць, калі нават сядзе пад самым дрэвам.
— А вы? — нясмела запытала Алеся.
— За мяне не бойцеся. Лезьце.
Мы залезлі на дрэва. Лінкан паклаў на сцяжынку пастку, замаскіраваў яе травою, пасля вяроўкай прывязаў да дрэва сабаку. Сабака загаўкаў, пачаў рвацца. Нацягваючы вяроўку, станавіўся на заднія лапы. Неўзабаве на сцяжынцы паказаўся Кайф. Ён ішоў з аглядкай, трымаючы напагатове аўтамат.
Убачыўшы Кайфа, сабака загаўкаў яшчэ мацней.
Кайф стаў.
— Хто тут сабаку прывязаў? Можа, Лінкан?
Стаіць, азіраецца. "Ну ідзі! Ступі нагою ў пятлю", — карцела крыкнуць.
Кайф прыцэліўся ў сабаку.
— Гаўкаеш? Застрэлю…
Сабака ашчэрыўся, заліўся брэхам.
Кайф ступіў наперад, і ў гэты момант Лінкан пацягнуў за вяроўку. Кайф, узмахнуўшы рукамі, упаў на зямлю. Лінкан наваліўся на яго, заламаў руку, выхапіў аўтамат.
— Маўчы!
— Я маўчу. Я буду маўчаць. Не бі,— пралапатаў Кайф.
— Злазьце, — махнуў нам рукою Лінкан.
Мы злезлі з дрэва. Кайф, убачыўшы нас, вылупіў вочы:
— І вы тут? Лінкан штурхнуў яго: