— Спячэм, калі вам так хочацца, — усміхнуўся Лінкан.
Я глядзеў на яго і дзівіўся: правадыр племені, а зусім не ганарысты. Ен жа, калі лічыць па-нашаму, немалы начальнік, а вядзе сябе з намі як роўня.
— Дзядзька Лінкан, а бандыты з пячоры не ўцякуць? — пацікавілася Алеся.
— Не. Я іх звязаў.
Лінкан паслаў на зямлю авечыя шкуры, наламаў сухога галля. Прынёс з пячоры два кіі, у адным з якіх была невялікая адтуліна.
— Навошта вам гэта? — пацікавіўся я.
— Крыху пачакай і ўбачыш.
Лінкан адзін кій уставіў у адтуліну другога, заціснуў паміж далонямі і пачаў хутка-хутка круціць. Навошта ён так робіць? Можа, вырашыў фокус нам паказаць? Не! Ён здабывае агонь!
— Зараз агенчык успыхне! — усклікнуў я.
І праўда, па кіі, у якім была адтуліна, пабег агеньчык.
— Аж не верыцца! — падскочыла Алеся. Лінкан падняў кій вышэй:
— Ён называецца "дамарэпу".
— А як называецца той, які вы круцілі? — запытаў я.
— Рэпу.
Лінкан паднёс кій да сухога галля. Яно хутка загарэлася і затрашчала.
Мы селі на авечыя шкуры. Мякка, добра і зусім не страшна.
— Сёння будзем спаць каля цяпельца, — прамовіў Лінкан.
— Галлё за ноч згарыць, — заўважыла Алеся.
— Я ў агонь пакладу тоўстыя калоды. Яны будуць усю ноч гарэць.
Лінкан расхінуў кіем галлё, стаў кідаць у гарачы прысак бульбу. Падзеі сённяшняга дня праходзілі перад нашымі вачыма. Неўпрыкмет сцямнела.
Лінкан пачаў выграбаць з прысака бульбу.
— Частуйцеся.
Я ўзяў гарачую бульбіну, перакінуў з рукі ў руку.
— Хлопчыкі! Агні ў джунглях, — усклікнула Алеся.
Я азірнуўся. Сапраўды, у джунглях свецяцца, гараць нейкія агні. Ды так ярка, што хоць кніжку каля іх чытай.
— Гэта не агні,— сказаў Лінкан. — Гэта жукі зляцеліся. Яны свецяцца.
Дзіўна — жукі, а святло, як ад свечак.
— Падсілкаваліся? — запытаў Лінкан.
— Дзякуй, — адказала Алеся.
— Кладзіцеся спаць. Заўтра рана вас разбуджу.
Я лёг на авечую шкуру, падкурчыў ногі. Лінкан таргануў мяне за плячо.
— Як ты лёг?
— На бок, — кажу.
— Ты лёг галавою на поўдзень. Нельга так.
— Чаму? — здзівіўся я.
— Нельга класціся галавою на поўнач ці на поўдзень. Трэба галавою на ўсход. Хто спіць галавою на ўсход, той доўга жыве: такі сон жыццё падаўжае.
Я не стаў спрачацца з Лінканам і лёг так, як ён сказаў.
Назаўтра Лінкан накарміў нас грыбным супам. "Грыбы, з якіх я зварыў суп, называюцца умне, — сказаў ён. — Яны растуць на ствалах вечназялёнага дрэва ульма". Нам усім вельмі спадабаўся суп з грыбоў умне.
Незвычайны гэты Лінкан. Ён і правадыр, і вой, і нават кухар. Можна сказаць, майстар на ўсе рукі.
Лінкан падняў авечую шкуру, перакінуў яе цераз плячо.
— Хадзем.
— Куды? — запытала Алеся.
— На паляванне.
Я здагадаўся, што ён зноў хоча злавіць якога-небудзь бандыта. Але цяпер яны будуць асцярожныя. А Лінкан нават ласо не ўзяў. Толькі авечую шкуру.
Мы выйшлі на ўскраек джунгляў. Як і ўчора, убачылі перад сабою паселішча індзейцаў. Паблізу рытуальнага слупа, апусціўшы галаву, сядзеў Чон-чон. На ягоных каленях ляжаў аўтамат.
Нездарма Чон-чон тут сядзіць. Няйначай, Санча загадаў вартаваць.
— Чакайце мяне тут, — прашаптаў Лінкан.
Ён, чаго мы ніяк не чакалі, адзеў на сябе авечую шкуру, стаў на карачкі і папоўз на паляну, туды, дзе сядзеў Чон-чон.
— Лінкан у авечай шкуры як сапраўдная авечка, — не стрывала Алеся.