Дзядуля, чаго Базыль ніяк не чакаў, кінуўся на мядзведзя і, размахнуўшыся, з усёй сілы рэзнуў яму па вуху. Мядзведзь перакуліўся на зямлю, задраў лапы. Дзядуля схапіў яго, прыўзняў і кінуў на кучу ламачча. Базылю здалося, што мядзведзь застагнаў, як чалавек.
Базыль не верыў сваім вачам: дзядуля расправіўся з самым дужым лясным зверам, нібы з якім-небудзь лядашчым зайцам! Няўжо гэты мядзведзь за зіму зусім знясілеў, аслабеў?
Мядзведзь ляжаў на кучы ламачча, дрыгаючы нагамі.
— Годзе табе качацца! — крыкнуў дзядуля. — Скідай шкуру! Дзяцей ты можаш напалохаць, а мяне на мякіне не правядзеш. Я твае звычкі добра ведаю.
"Чаму ж ён на мядзведзя крычыць, як на чалавека? Быццам той яго зразумее, — ніяк не мог даўмець Базыль. — Загадвае, каб шкуру скінуў. Хіба мядзведзь можа яе скінуць?"
— Чаго ляжыш? Уставай! — зноў крыкнуў дзядуля. Мядзведзь працягла застагнаў і, перакаціўшыся, устаў. Дзядуля рвануў рукою за шкуру і сцягнуў яе з галавы.
— Бардун! — піскнуў Раман.
Сапраўды, гэта быў Бардун. Ён стаяў і часта-часта дыхаў.
— Мядзведзь-пярэварацень! — плюнуў пад ногі дзядуля. Да яго падскочыў Раман.
— Дзядуля, як ты пазнаў, што гэта Бардун?
— Пазнаў. Я ведаў, што ён нас не пакіне. Мядзведжую шкуру на сябе нацягнуў. Цьфу!
Бардун тупнуў нагою.
— Думаеш, што твая ўзяла? Я з табою даўно хацеў сустрэцца.
"Дзядуля, яшчэ раз дай яму ў вуха", — хацеў крыкнуць Базыль, але стрымаўся.
— Ну і што? Што ты мне скажаш? — прагаварыў дзядуля. Бардун, як казёл, затрос барадою.
— Скажу! Канешне, скажу! Слязьмі заплывуць твае вочы, душа крывёю абальецца, у вушах цапамі застукае, колкамі грудзі праткне…
"Колькі ж у яго злосці! Колькі нянавісці! — жахнуўся Базыль. — Каб прымеў, то дзядулю зубамі грыз бы, як Бурхан нежывога мядзведзя. Добра яму дзядуля заехаў поўху. Пачухаецца сёння".
— Што ты мне хацеў сказаць, пярэварацень? — праз зубы працадзіў дзядуля.
— Я мог бы зрабіць так, каб ты адубеў. Ды не буду. Ты і без мяне адубееш. Нябось, пацямнела ў цябе ўваччу, калі даведаўся, што ўнучка ў палоне?
Базыль да болю прыкусіў губу. Радуецца вядзьмак, што Марыся ў палоне. Відаць, чуў, калі Раман паведаміў пра гэта дзядулі. Хаваўся, у кустах стаяў. Можа, нават у мядзведжай шкуры.
Дзядуля падняў кулак, патрос ім:
— Пярэварацень, замаўчы! Бардун адступіўся назад.
— Маўчаць? Я во колькі маўчаў, жывучы ў лесе! Нарэшце выкажуся.
— Прарвала цябе? Ну, выкажыся. Паслухаю, пакуль ёсць цярпенне.
— Паслухай! Паслухай! Тваю ўнучку на вяроўцы вялі. І цяпер яна сядзіць на вяроўцы. Скуголіць…
Базыль заўважыў, як ураз пачырванеў дзядуля.
— А ты не заскуголіш?
— Я не заскуголю. Здох бы ты, калі б не я! Ведаеш, чаму я тваіх унукаў паслаў, каб цябе развязалі?
— Чаму?
— Я хацеў, каб яны… Хацеў, каб яны табе сказалі, што Марысю татары на вяроўцы трымаюць. Цяжка табе. Папа-мучышся… Як я ў лесе мучуся… Не, я не хачу, каб ты здыхаў. Хачу, каб мучыўся. Хачу, каб боль у сэрцы насіў… На вяроўцы твая ўнучка, на вяроўцы… Кхе-кхе-кхе…
Базыль думаў, што цяпер дзядуля не стрымаецца, дасць Бардуну поўху, але ён плюнуў, павярнуўся і пайшоў.
Базыля вельмі здзівіла, што дзядуля зусім не баяўся Бардуна: у злосці вядзьмак немаведама што мог зрабіць з ім. Таму Базыль не вытрываў, пацікавіўся:
— Дзядуля, ты не баішся Бардуна?
Дзядуля на хаду адламаў галінку, сцёбнуў ёю па траве.
— Бачылі, як злосць з яго перла? Раман замахаў рукамі.
— У яго галава траслася, як у індыка. І сам ён надзьмуўся, як індык. Я думаў, што яго разарве.
— Такога не разарве. Такі сам гатовы разарваць. Радуецца, што дзіця ў палоне. Няхай парадуецца. Яшчэ і сам на вяроўцы будзе сядзець. Пабачыць, як браць грэх на душу.
— Ты яго пасадзіш на вяроўку? — запытаў Раман.
— Без мяне знойдуцца дабрадзеі.
— Хто?
— Думаю, што татары. Швэндаюцца яны па ўсім нашым лесе. І на ягоную хаціну натрапяць, знойдуць яе. Думае, што пашкадуюць яго. Не. Бокам яму ўсё вылезе.
Базыль адчуў, як заказытала ў грудзях. Лепей не напамінаў бы дзядуля пра татараў. Кажа, што па ўсім лесе швэндаюцца. Што, калі зараз з кустоў выскачаць, наваляцца? Зноў дзядулю прывяжуць да сасны, а Рамана і яго, Базыля, разам з Марысяй у чужыя землі павядуць, у рабства там прададуць.
— Дзядуля, глядзі, каб на татараў не натрапіць, — папярэдзіў ен.
— Гляджу, прыглядаюся. Цяпер знянацку не захопяць. Дурань той, хто два разы аб адзін і той жа камень спатыкаецца. Тым больш што татары цяпер, як мне здаецца, схаваліся, адлежваюцца. Яны ж не двухжыльныя.
— Дзядуля, ты пра нас не думаў, калі стаяў, прывязаны да сасны? — прагаварыў Базыль.
— Чаму пытаешся?
— Там, на сцяжынцы, мне здалося, што бачу цябе. Як жывога, уявіў я цябе. Ты стаяў на полі, усыпаным вострымі камянямі. Ты не мог далей ісці, бо моцна параніў ногі.
— Я не толькі ногі, але і душу моцна параніў. Не удалося ўберагчы Марысю, — уздыхнуў дзядуля.
Уперадзе забялеў танкастволы бярэзнік. Нагадалася, як тут бег за дзяўчатамі Бурхан, як яны з віскам уцякалі. Дзе ж цяпер ён? Куды завяла яго душа?