Воддаль ад нас, шырока расставіўшы ногі, стаяў чарнявы мужчына. У ягоных руках была невялікая скрыначка з кнопкамі, рычажкамі. Мужчына, не зводзячы вачэй з маторнай лодкі, націскаў на кнопкі, пераключаў рычажкі. Маторная лодка насілася, што шалёная.
Я шчоўкнуў пальцамі.
— Какаду — майстар спорту міжнароднага класа.
— Заслужаны майстар спорту, — сказаў Максім. "Заслужаны майстар спорту" какаду ляцеў над вадою.
Цяпер я не думаў ні пра кажаноў-крывасмокаў, ні пра вампіра Траука.
Маторная лодка павярнула да берага. Імчыцца. Вось-вось урэжацца ў бераг. Не, спынілася каля самага берага. Чарнявы ўзяў папугая, пасадзіў сабе на плячо.
Людзі кінуліся да яго. Анту, я, Алеся і Максім таксама пабеглі туды.
Вось ён, "заслужаны майстар спорту" какаду. Пазірае на людзей, то ў адзін, то ў другі бок паварочвае галаву. Раптам, адкрыўшы дзюбу, як закрычыць:
— Чаго вочы вылупілі?
Я спярша не скумекаў, што гэта пра нас, пра ўсіх. Пасля дайшло, калі людзі на розныя галасы зарагаталі:
— Ха-ха-ха… Гы-гы-гы…
І какаду, як відаць, перакрыўляючы, загыгыкаў:
— Гы-гы-гы…
Вакол яшчэ мацней зарагаталі:
— Га-га-га…
Чарнявы чамусьці падышоў да Анту.
— Разумны мой папугай? Анту прыцмокнуў языком.
— Яшчэ які!
— Мяне зваць Санча, — сказаў чарнявы.
— А мяне Анту.
— Гэта ты пра залатую дзіду ўсім расказваеш? Анту апусціў галаву.
— Ніхто мне не верыць.
— Дзядзька, гэта вы вампіра злавілі? — вытыркнуўся наперад Максім.
— А гэта хто? — спытаў Санча і паказаў на мяне, Алесю і Максіма.
— Яны здалёку, з іншай краіны.
— З іншай? — працягла прагаварыў Санча.
— Вы доўга свайго какаду трэніравалі? — нясмела запытала ў яго Алеся.
— О-о! Ён яшчэ не на такое здатны. Ен нават да дзесяці ўмее лічыць, — прамовіў Санча і гучна сказаў: — Адзін!
— Два, тры, чатыры, пяць, шэсць… — пачаў лічыць какаду.
Людзі загаманілі. Хтосці зацягнуў песню. Яе падхапілі. Усе як адзін паддаліся нейкай незразумелай мне весялосці. Ці не таму, што некалькі дзён стрымлівалі яе, насілі ў сабе, напалоханыя вампірам?
А папугай пырхнуў, скокнуў на зямлю, перакуліўся, як сапраўдны акрабат, зноў узляцеў, сеў на плячо Санча, пазіраючы на людзей, як пераможца.
— Вы пыталіся, ці я вампіра злавіў? — звярнуўся да нас Санча. — Я. Прыйшлося павалтузіцца з ім.
Людзі, якія стаялі паблізу, прыціхлі.
— Ён страшны? — запытала Алеся.
— Страшнейшы за самую страшную гарылу, — прамовіў Санча.
Я не зводзіў вачэй з Санча. Вось ён, герой сённяшняга дня. Ён не толькі Траука адолеў, але і людзям даў радасць.
Ён як добры казачны джын, які зробіць усё-ўсё, што пажадаеш.
Санча пагладзіў папугая.
— Дужы гэты вампір. Пантэрай на нас кідаўся. Аднаго нашага за руку ўкусіў.
— Зубамі? — сказаў я ні ў пяць ні ў дзесяць.
— Канешне, зубамі. Ён…
Санча не паспеў даказаць, бо ззаду пачуўся прарэзлівы крык нейкага мужчыны:
— Вампір на вуліцы! Нядаўна на жанчыну напаў!
— Бандыты! — на ўсё горла закрычаў папугай. Людзей закруціла, як круціць у бяздоннай яме вір. Мяне, Максіма і Алесю натоўп пацягнуў за сабою. Мы не супраціўляліся, толькі, узяўшыся за рукі, стараліся трымацца разам. Анту застаўся дзесьці там, каля возера.
Не памятаю, ці доўга натоўп цягнуў нас за сабою. Нарэшце людзі сталі разбягацца. Мы таксама пабеглі, пакуль не апынуліся на нейкай ціхай вуліцы, дзе не было ні душы.
— Хлопчыкі, у якім баку гасцініца? Куды нам ісці? — запытала Алеся.
— Назад, — кажу я.
— Па-мойму, уперад, — запярэчыў Максім.
— Чаму ўперад? — пытаюся ў яго.