Я зірнуў на Максіма. Паказвае вачыма. Маўляў, сядзі. Цяжка выседзець. Падмывае ўскочыць.
— Мыш пішчыць. Сядай, — прамовіў Страхалюд.
Траука сеў. А Страхалюд, закінуўшы нагу за нагу, прагаварыў:
— Што, нядаўна на жанчыну напаў? Траука бліснуў на яго вачыма.
— Я яе толькі ўкусіў.
Ну і ну! Укусіў… Быццам яблык. Дык ён нібы звер, які ашалеў.
— Напалохалі цябе? — запытаў Страхалюд.
— Мужчыны ішлі. Пабаяўся я. Уцёк.
Дрыгацяць плечукі ў Алесі. Ніяк не супакоіцца. Дый хіба тут супакоішся? І ў самога сэрца б'ецца. Здаецца, вось-вось з грудзей выскачыць.
— Выходзіць, мужчыны цябе напалохалі. А калі б скруцілі?
Траука гучна засоп носам.
— Я іх пакусаў бы.
— Зубы павыбівалі б.
— Не даўся б. Мне не ўпершыню.
— Вельмі ж ты смелы. Я табе што нядаўна казаў? Каб ціха сядзеў, каб не высоўваўся.
Траука шчоўкнуў зубамі.
— Не магу стрымацца.
— Глядзі ў мяне! Я і не такіх ламаў,— патрос кулаком Страхалюд.
— Чаго ж ты мяне прывёз у гэты горад? Сам казаў, што добра заплаціш, калі хоць некалькі чалавек пакусаю.
— У гэтым горадзе я хацеў узяць банк. Хацеў, каб ты мне дапамог. Была ў мяне адна задумка. Таму і прывёз цябе. Кармлю, клапачуся.
— Ты казаў, каб я нападаў на людзей, а цяпер не дазваляеш, — усклікнуў Траука.
— У мяне планы змяніліся. Траука стукнуў кулаком па крэсле.
— У цябе свае планы, а ў мяне свае.
Страхалюд, вымаўляючы асобна кожнае слова, прагаварыў:
— Хачу папярэдзіць: не высоўвайся. Калі яшчэ раз пачую, што на некага напаў, то…
— То што? — не даў дакончыць Траука.
— Па галоўцы не пагладжу. Траука прыўстаў.
— Сядзець! — рэзка, як аддаюць каманду, крыкнуў Страхалюд.
Сварацца. Няма між імі міру. Ну і няхай сварацца. Нам гэта на руку. Цяпер не стануць натапырваць вушы, прыслухоўвацца.
— Не дазваляеш? — віскнуў Траука.
— Сядзець! — зноў крыкнуў Страхалюд.
Траука імгненна апусціўся на крэсла і лісліва сказаў:
— Чаго нервуешся? Я магу і пасядзець. Сядзець лепей, чым стаяць. Не трэба злавацца.
Страхалюд закінуў нагу за нагу.
— На мяне хацеў накінуцца, пачвара? Траука шмаргануў носам.
Страхалюд дастаў з кішэні рэвальвер, паклаў на калені.
— Што мне цяпер рабіць? — апусціў галаву Траука.
— Сядзі і не высоўвайся. Табе ўжо сказана.
— А калі не вытрываю і зноў каго-небудзь пакусаю?
— Тады кулю ў лоб.
Вунь ён як. Свайго хаўрусніка не шкадуе. А калі б нас убачыў, то пэўна перастраляў бы.
— Чаму кулю? Я ж табе патрэбны. Ты сам казаў,— прамовіў Траука.
— Пакуль патрэбны. Запомні.
— Запомню, — сказаў Траука і скокнуў на Страхалюда.
— Я болей не магу, — усхліпнула Алеся.
— Маўчы, — сказаў Максім.
— Не магу-у…
— Алеся, памаўчы, — папрасіў я.
А Траука, паваліўшы Страхалюда, стараўся зубамі дацягнуцца да шыі. Усё бліжэй, бліжэй ягоныя клыкі. Вось-вось дарвецца. Страхалюд намацаў рэвальвер, які ўпаў з каленяў, прыўзняў яго, цэлячыся ў Траука. Вампір стукнуў локцем па рэвальверы, і ў тое ж імгненне прагучаў стрэл. Куля, высекшы са столі іскры, са свістам праляцела над намі.