— Гасцююць, — кіўнуў галавою Сямён. Яму не хацелася заводзіць з суседам доўгую гаворку. Ён спадзяваўся, што Іван пойдзе далей, пакіне яго аднаго. Але, як было відаць, сусед спыніўся надоўга.
— Сямёнка, твой бацька думае, што я цыгарэтай хлеў незнарок падпаліў,— націснуўшы на словы "незнарок", прамовіў Іван. — Дальбог не я! Галава ў мяне была ясная!
— Дзядзька! — перапыніў Сямён.
— І ты на мяне злуешся! — паківаў галавою Іван і пацягнуўся далей.
Праз паўгадзіны за плотам пачуліся цяжкія крокі. Сямён устаў і ўбачыў квадратную постаць Чырвонца. Чырвонец, углядаючыся, спыніўся.
— Сямён, ты?
— Я! — з выклікам адказаў Сямён і падышоў да плота.
— Што тут робіш, Сямён?
— Вас чакаю. Вы каня на балота завялі. Я ведаў, што каля нас будзеце ісці,— Сямён ледзь стрымліваў хваляванне.
Вочы ў Чырвонца бліснулі ў цемры, як у ваўка.
— А яшчэ што ведаеш? Га?
— Наш хлеў падпалілі вы, а потым патэлефанавалі, каб тата на пажар паглядзеў! — Сямён увесь напружыўся і выцягнуўся, як лазінка.
— Гы-гы!.. — нядобра зарагатаў Чырвонец. — З глузду з'ехаў?
— Дзядзька Вадзім, я чуў, як вы прызнаваліся маме ў каханні!
— Чуў? Гы-гы…
— Мама вас не захацела слухаць, прагнала. Вы пайшлі дамоў, а потым вярнуліся і хлеў падпалілі, каб маме і тату адпомсціць, — твар у Сямёна гарэў, быццам хтосьці сцебануў крапівой-пякучкай.
— Дакажаш? Гы-гы…
— Дакажу! — Сямён выхапіў з-за пазухі фотаздымак і падняў яго перад сабой. — Вось фотаздымак, які вы маме паказвалі. Вы яго ў нашым садзе згубілі. Мабыць, тады, калі запалкі з кішэні даставалі.
— Хлопчык! — Чырвонец нечакана заплакаў. Слёзы пацяклі па ягоных тоўстых абвіслых шчаках. — Нікому не кажы пра гэта. Злосць мною кіравала. Ашалеў я. Не кажы! Мяне пасадзяць! Не скажаш? Га?
Сямён маўчаў. Вось і вывеў ён дзядзьку Вадзіма на чыстую ваду, ва ўсім прымусіў прызнацца, а радасці няма. Неяк трывожна на душы.
— Не скажаш?
Сямён наморшчыў лоб. Каму казаць? Бацьку? Але ж тады фотаздымак прыйдзецца паказаць. Не, няможна. Няма як. Бацьку будзе балюча.
Сямён з агідай паглядзеў на Чырвонца.
— Дзядзька Вадзім, вы заплаціце і за хлеў, і за сена.
— Каму?
— Мне. Я скажу татку, што гэтыя грошы ў латарэю выйграў.
— Хлопчык, ты вельмі добра прыдумаў! — вочы ў Чырвонца імгненна высахлі і зноў бліснулі, як у ваўка. — Я заплачу, а ты скажы, што выйграў! Гы-гы!..
Сямён павярнуўся, падышоў да лаўкі і стомлена апусціўся на яе.
Ужо зусім сцямнела. Сямён сядзеў на лаўцы і глядзеў на цёмна-шэрае неба.
Ззаду, за спінай, прашалясцела апаўшае лісце. "Мабыць, мыш прабегла", — падумаў Сямён. У гэты момант нечыя дужыя пальцы сціснулі яго за горла.
Ён варухнуў плячыма, напяўся, імкнучыся вызваліцца. Пальцы, як жалезныя абцугі, сціснуліся на горле мацней. Сямёну здалося, што на цёмна-шэрым бяздонным небе раптам успыхнулі прыгожыя яркія зорачкі. Яны бегалі, мітусіліся, з трэскам гарэлі, як бенгальскія агні.
— А-а-а! — закрычаў хлапчук, але не пачуў свайго крыку.
— Сынок! Сыночак! — як праз сон, пачуў Сямён. Ён з намаганнем расплюшчыў вочы і ўбачыў усхваляваны твар маці. Нахіліўшыся, яна з сілай страсянула яго.
— Сыночак, ачніся!
Сямён бездапаможна застагнаў.
— Сыночак, ты жывы? Жывы!
— Мамачка, што са мною? — лежачы на траве, усыпанай жоўтымі лісцямі, запытаўся Сямён.
— Я пачула, што ты крычыш, прыбегла і ўбачыла, што Чырвонец цябе душыць. Схапіла кій і стукнула яго…
— Дзе ён? Маці азірнулася.
— Побач ляжыць. Сынок, ён варушыцца! Уставай, уцякайма адгэтуль!
Сямён прыўстаў. На верандзе загарэлася святло.
— Мікола! — у адчаі закрычала маці.
— Марына, што там нарабілася? — азваўся з веранды бацька.
— Мікола, ідзі сюдзі! — паклікала маці і заплакала наўзрыд.
З Нінай Ён вучыўся ў дзесятым класе і сядзеў за адной партай. Не таму, што пульхненькая, чарнявая Ніна яму вельмі падабалася. Так склалася. Яшчэ ў трэцім класе настаўніца пасадзіла іх разам. З таго часу кожны год першага верасня яны з Нінай, зайшоўшы ў клас, моўчкі садзіліся за адну парту: Ніна — злева, а Ён — справа. З хлапчукамі Ён не сябраваў. Ён любіў адзіноту.
На перапынку Ён пачуў, як Ніна пахвалілася сяброўкам, што бабуля купіла ёй прыгожую норкавую шапку, і на ўроку матэматыкі напісаў запіску: "Нінка, сёння ў кінатэатры "Раніца" паказваюць цікавы фільм. Запрашаю цябе на апошні сеанс, які пачнецца ў дваццаць адну гадзіну". Калі Ніна прачытала запіску, яе чорныя падкоўкі-бровы прыўзняліся, а смуглявыя шчокі пачырванелі. Затым яна ўзяла ручку і на гэтай жа паперцы вывела прыгожымі літарамі: "Я прыйду".
Ён усміхнуўся, задаволены.
Першую шапку Ён сарваў з галавы жанчыны мінулай зімою, калі вяртаўся ад рэпетытара, з якім займаўся матэматыкай.
Быў марозны вечар. З неба падаў мяккі сняжок. На аўтобусным прыпынку стаяла жанчына гадоў трыццаці.