I Дзяцел пастукваў трубкай у вуха,
I банкi на пяты стаўляла Сарока,
Кампрэсы яму прыкладала пад бокам...
Ды што нi рабiлi - ўсё не памагала.
Шмат вылiзаў лекаў, гусiны i сала...
Ды што тыя лекi, калi наш Кудлаты
Зьеў двух дактароў зь Белавежы лычатых.
Хадзiў тады блiзка Цыган хiтры недзе,
Пачуў пра цяжкую хваробу Мядзьведзя
I кажа: - Ты, бацю, ня слухай нiкога.
Цыган табе зельля парадзiць другога.
Вiдаць, ты ня можаш нi сесьцi, нi легчы,
Ня можаш, мой баценька, мала ты есьцi!...
* * *
Дзе ў лесе дарога, а з боку паляна,
Лячыў Цыган брагай-сiвухай да рана;
Яшчэ паiў зельлем салодкiм, як мёдам,
Спаiўшы, Мядзьведзя прыкуў да калоды,
Пазьней яму ўсыпаў бярозавай кашы,
Павёў яго цешыць людзей на кiрмашах.
Перш доўга Мядзьведзь касурыўся ды охаў,
А потым зрабiўся такiм скамарохам!
Дзе толькi ня прыйдзе пад хаты крывыя
Зьлятаюцца дзецi, дзяўчаты, старыя,
Прыносяць салодкага мёду, гарэхаў,
А ён давядзе аж да сльёз i да сьмеху.
Сьмяюцца i дзецi, i куры, i конi,
Як ён у шарахаўкi звонкiя звонiць;
Сьмяюцца асьверы, i стрэхi, i хаты,
Як пойдзе скакаць пад цымбалы Кудлаты.
Здаецца, няпраўда, што людзi гавораць,
Што быў ён раней абiбокам i хворым...
А Белачка там, дзе ёсьць пушча густая,
Ў сасновыя куфры гарэхi зьбiрае
I добра хавае, каб iх нi мядзьведзi
Знайсьцi не маглi, нi вясковыя дзецi,
Ды чорнымi зорка пiльнуе вачыма
I лускае iх у сьцюдзёныя зiмы...
А там, за сасновым за лесам, за борам,
Як золатам сiнiм, iграюць азёры!
А глянеш навокал - такая краiна:
Дзе ступiш - то рэха, то казка, былiна...
Ёсьць, праўда, i сумных нямала, бязь лiку,
Але мы iх лепей пакiнем вялiкiм.
А вам, мае дзеткi, з вачыма, як золак,
Аддам усе дзiвы тых казак вясёлых.
Максiм Танк
IРЫНКА
Iрынцы спадабалася