- Дзе нi глянеш - збожжа столькi
У стагох,
Гаварыў жаўрук усiм,
- Было восеньню багатай
На палёх,
- Чым-жа мы тут вiнаваты,
Чым, чым, чым?
- Я пакiнула дубровы
Ў iх уборы каляровым,
А цяпер, - зязюля кажа,
Трэба мне зноў у ляску
Ды на кажным на сучку
Будзiць лiсьцiкi: ку-ку !..
За зязюляй журавель
Кажа: - Я на поплаве
Шмат быў восеньню пакiнуў
I брусьнiц, i журавiнаў,
А цяпер-жа, ля ракi
Анi ягадкi!..
- Гэта, пэўна, вераб'i,
Кажуць ластаўкi,
На палёх
I на лугох
Усё папсавалi
Перапiлi, пераелi,
Пераласавалi...
Вераб'i тут узлавалiся
Зусiм:
- Чым-жа мы тут вiнаваты,
Чым, чым, чым?
Нам зiмою цяжкавата
Тут было самiм.
Чым-жа мы тут вiнаваты,
Чым?!.
Невядома, колькi-б часу
Спрэчкi птушкi тут вялi,
Але ў гэты дзень iз школы
Дзецi мiма iх iшлi.
I яны сябром пярнатым
Расказалi ўсiм:
- Вераб'i ня вiнаваты
Тут нi ў чым,
Бо зялёны лiст дуброў
Сам асыпаўся далоў,
Збожжа з поля зьвезьлi людзi,
Ягады змарозiў студзень
Подыхам сваiм.
Вераб'i-ж ня вiнаваты
Тут нi ў чым!