Як убачыш ты Каня,
З страху сам памрэш.
Хочаш, я табе яго
Пакажу здалёк...
I пайшлi глядзець яны
Леў i шэры Воўк.
Толькi лес прайшлi, тут Леў
Кажа: - Бачу я
За пагоркам, на лугу,
Гэтага Каня.
Ты нiжэйшы ростам, Воўк,
Можа ня вiдаць?
Дай спрабую я цябе
Ды вышэй падняць.
I хоць асьцярожна Леў
Друга ў лапы згроб,
Але зiркачы ў таго
Вылезьлi на лоб.
- Што-ж ты дыхаць перастаў?
Запытаўся Леў.
Перш хвалiўся, а цяпер
З страху анямеў!..
Тут Леў бразнуў аб зямлю
Шэрага Ваўка
I да логвiшча свайго
Кiнуўся ўцякаць.
Гэта бачыў Гаспадар.
Рад быў дужа ён,
Што ад ворагаў яго
Выратаваў Конь.
Ён буланага вярнуў
Зноў у стайню - ў дом
I ўвесь век яго кармiў
Сенам ды аўсом.
Максiм Танк
ДЗЕД I ШЧУПАК
Было неба то сiняе, то ружовае,
А пад iм малая хатка рыбака.
I было, як неба, возера шырокае,
Шумела там заўсёды асака.
А ў глыбокай тонi жыў шчупак сярэбраны
З вострымi зубамi, хiтры, як купец.
Паляваў няраз за iм дзед стары iзь сеткамi,
Толькi дарма муцячы возерную медзь.
Часам ён засядзе за ракiтай зь вечара
I накрыша зораў - залатых зярнят.
Думае i цешыцца: на прыманку выплывеш,
Зораў не паласаваць ня уцерпiш, брат!
Ды памалу дрэмле дзед стары над возерам,