Зь сьвiтаньня да начы,
Ня знаюць, як гаротнiцы
Ў бядзе дапамагчы.
Прыбеглi зайцы шэрыя,
Вавёрачкi гульлiвыя,
Бабры, лiсiцы, вожыкi,
Казулi палахлiвыя.
Паселi кругам, раяцца
Зь сьвiтаньня да начы,
Ня ведаюць, як Верачцы
Ў бядзе дапамагчы.
Усёй сям'ёй зьявiлiся
Цецярукi стракатыя,
Глушцы, вароны з совамi
Ды зь дзятламi насатымi.
Сядзяць на дрэвах, раяцца
Зь сьвiтаньня да начы,
Ня ведаюць, як Верачцы
Ў бядзе дапамагчы.
Пачуў пра гэта павучок.
Пытае: - што за гул?
Мо' я, сябры-таварышы,
Як-небудзь памагу?
- Ну, дзе табе! Маўчаў-бы лепш
Ты ў засенi лiстка,
Гавораць i сьмяюцца ўсе
З малога павучка.
I ён па павуцiначцы,
Пакрыўджаны, палез
Дамоў, пад лiст арэхавы,
У хмызьнякi, у лес.
А як настала ночанька,
Серп месяца зазьзяў,
Ён павуцiну тонкую
Хутчэй снаваць пачаў.
Ад кусьцiка да кусьцiка,
Мiж лапак i галiн,
Ад ёлкi да сасоначкi,
Ад неба да зямлi.
А потым зоры ясныя
З краплiстаю расой
Павесiў ён званочкамi
На павуцiнцы той.
Калi-ж прачнулася зара
I ветрык прыляцеў,
Лес залатымi струнамi,
Ажыўшы, зазьвiнеў.
На звон устала Верачка.
Сьцяжынаю лясной