Што лес сьпявае зь ёй.
Кране рукой рабiны куст
Звон чуецца рабiнавы,
Кране яна калiны куст
Звон чуецца калiнавы.
А сонца струны павучка
Кране празрыстьм променем,
Заслухаешся, як гудуць
Лясы-бары над Нёманам.
Максiм Танк
КАЗКА ПРА МУЗЫКУ
Частка першая
За борам цёмным,
Вялiкiм,
Дзе, зачапiўшыся
За сасновы грэбень,
Калышацца сiняе неба,
Жыў сiрата Музыка.
Ня меў ён нi двара,
Нi гароду;
Толькi сярмяжку старую
Прыкрыцца калi ў непагоду
I жалейку жывую.
А iграў ён заўсёды
Весела.
Навет дрэва, пачуўшы яго,
Хоць-бы нiзка да долу
Галiны плакучыя
Зьвесiла,
Зашумiць, засьмяецца,
Атрасаючы пыл,
Закалышацца вецер,
I заскачуць,
Як зайцы,
На полi снапы.
А што ўжо казаць пра людзей!
Калi кажная песьня яго
Сiлы шмат дадавала,
Шмат будзiла у сэрцы надзей,
Беднякоў i сiрот сагравала...
Вось якi быў з Музыкi
Мастак-чарадзей!
Далёка,
Там, дзе сонца заходзiць,
А мо' i яшчэ далей,
Жыў цар у палацы вялiкiм.
Ён ня раз чуў ад розных
Бывалых людзей,
Што на сьвеце ёсьць