Сам я голы, як калок у плоце.
Можа ваш багаты гаспадар
Камянi усе на полi азалоцiць,
Але я жалейкi не прадам
Нi цару, нi вам нiколi!...
I пайшоў Музыка ўдаль,
У сiнеючае поле.
Частка другая
Доўга думалi паслы
Над сваёй бядой-няшчасьцем,
Парашылi, што жалейку
Трэба iм украсьцi.
Скураной дарожнай торбай
Зь iх патрос адзiн:
З торбы выляцела птушка,
Паднялася ў сiнь.
А другi на мокры дзёран
Зь сьвiткi рукава
Вытрас цень кудлаты, чорны,
Нi воўк, нi сава,
Аж, здаецца, пацямнела
Неба, зелень траў...
Трэцi - гадзiну
З-за пазухi дастаў.
Вось адзiн пасол гаворыць
Птушцы: - Ты ляцi,
Дзе лускою серабрыстай
Нёман зiхацiць,
Дзе купаецца зялёны
Вецер у траве...
Там, здаецца, i Музыка
Ў тым краю жыве.
Ценю кажа: - Пойдзеш полем,
Згасiш ясны дзень
I зблытаеш сьцежкi зораў
Зь сьцежкамi людзей.
Кажа гадзiне: - Як толькi
Край задрэмле ўвесь,
Да Музыкi па жалейку
Цiха папаўзеш...
Над ракою зьвiсла жыта
I клён малады.
Сьпiць Музыка пад ракiтай,
Ня чуе бяды,
Што лягла нямая цiша
На палi, лугi,
Што над iм снуе начнiца
Чорныя кругi;
Што апала ноч глухая