- Што ты робiш гэта, дзядзька?
- Потам нiву засяваю...
Ды пытаецца ў Музыкi,
Скуль iдзе, зь якога краю.
На дарогу даў у торбу
Хлеба чорнага акраец.
Цэлы дзень iдзе Музыка,
Iзноў дзiва спатыкае.
Волат горы крышыць, ломiць
I з далiнамi раўняе.
Прывiтаўся зь iм Музыка,
Пра няшчасьце сваё кажа...
А на гэта хлапцу Волат:
- Я пайду з табою разам.
Пазаву Асiлка, брата,
На другiм канцы разоры
Ён сядзiць i днём i ноччу,
Ўе пяньковыя аборы,
Каб разьвесiць свае сiльлi
I за лета, i за восень
Зьнiшчыць птушак пералётных,
Што пустуюць нам калосьсе.
А ён хай паклiча Вяля,
Што стаiць каля папару,
Разганяе дратаванай
Пугай статак цёмных хмараў...
У запас набралi лапцяў
I кранулiся пад вечар
У далёкую дарогу,
Торбы ўськiнуўшы на плечы.
Падыйшлi да сiня-мора.
Мора дрэмле, серабрыцца.
Толькi аднаму Музыку
Ноччу месячнай ня сьпiцца.
Чуе, на шляху паднебным
Гусi дзiкiя гавораць
Пра цудоўную жалейку,
Пра бяду яго i гора.
Што на родных яго нiвах
I над Нёмнам яго слаўным
Ня чуваць нiякiх песьняў,
Не сьмяюцца людзi даўна...
I задумаўся Музыка...
Гусi крумкаюць-гавораць:
- За трохтысячнаю хваляй
Востраў ёсьць на сiнiм моры.
Цар задумаў справiць сьвята,
Мёд па чарах палiецца,
Будуць на зачараванай