- I мяне з сабой вазьмеце...
Ды ня чулi гусi крыку.
Толькi збуджаная хваля
Пенай пырснула ў Музыку.
Частка чацьвертая
Да ўсходу сонца ўстаў Музыка.
Ў сэрцы непакой i скруха.
Хутчэй сяброў паведамiў ён
Аб тым, што ў выраi падслухаў.
Рашылi: трэба секчы сосны,
Хутчэй зьбiваць вялiкi плыт
I хоць-бы леты, зiмы, вёсны,
А на далёкi востраў плыць!
Шумiць бор цёмны, уздыхае;
Кiпiць работа, звон ударыў.
Гатова мачта смаляная,
На ёй з кашулi белы парус.
I толькi збуджанае сонца
Праменьнi кiнула над логам,
Плыт цiха па гладкой затоцы
Крануўся ў дальнюю дарогу.
Вяслуюць, толькi толку мала:
Прачнуўся раньнi вецер шэры,
Насустрач гонiць вал за валам
I зноў варочае на бераг.
- За цяжак плыт, - Асiлак кажа
Хай едзе Вяль адзiн з Музыкам,
Каб не зьмяла iх бура часам,
Няхай сябе прывяжуць лыкам.
А сам пайшоў на бераг з братам,
Дзе леглi на пясчаны ўзгорак
I проста ў твар вятроў кудлатых
Дзьмуць пачалi на сiня-мора.
I мора грозна застагнала,
I мора грозна загрымела,
Як горы, ўсьпененыя хвалi
Панесьлi плыт на грывах белых...
Мiнаюць днi, то ў моры тонуць,
То зьзяюць зноў агнём зары.
Глядзiць Музыка зь Вялем ў тонi
I на каралы, i на рыб;
На груду пэрлаў i каменьня,
На вадаростаў сьвет багаты
I на затопленыя лодкi
Купцоў, ваякаў i пiратаў.
Над галавой, пад аблакамi,
Арол ляцiць з ахрыплым клiчам:
Мо' ён спрачаецца зь вятрамi,
Цi ўбачыў сьвежую здабычу?