Маленькi прынц падняўся на нейкую высокую гару. Адзiныя горы, якiя ён ведаў у сваiм жыццi, былi тры вулканы, якiя былi яму па калена. Патухлы вулкан служыў яму табурэтам. "З такой высачэзнай гары, - падумаў ён, - я адразу ўбачу i ўсю планету i ўсiх людзей..." Але наўкол перад яго вачыма тырчалi адны вострыя вяршынi скал.
- Добры дзень, - павiтаўся ён на ўсякi выпадак.
- Добры дзень... дзень... дзень... - адгукнулася рэха.
- Хто вы? - спытаў Маленькi прынц.
- Хто вы... хто вы... хто вы... - адгукнулася рэха.
- Будзьце маiмi сябрамi, я зусiм адзiн, - сказаў ён.
- Адзiн... адзiн... адзiн... - адгукнулася рэха.
"Якая дзiўная планета! - падумаў Маленькi прынц. - Сухая-сухая, i ўся ў ражнах, i салёная нейкая. А людзям бракуе ўяўлення. Яны толькi паўтараюць тое, што iм кажуць... Дома ў мяне была кветка: тая заўсёды загаворвала першая..."