Я ступіў крок, другі, трэці… Падаўся ўперад, ухапіўся за Петрусёву руку і — на бераг. Толькі тут перавёў дух.
— Не думаў, што станем эквілібрыстамі,— прамовіў Пятрусь.
— Хутка навучымся на галаве хадзіць, — пажартаваў я.
Мы пайшлі далей. Наперадзе пасвятлела, бліснулі праменьчыкі сонца.
— Ура! Выхад! — я, не стрымаўшыся, пабег. Так, гэта быў выхад з пячоры. А за скалою, метрах у дваццаці, шырокае поле, на якім расла груша-дзічка. На грушы, на самай вершаліне, віселі гуслі.
— Вось дзе гуслі! — усклікнуў Пятрусь, падбегшы да мяне.
Я глядзеў на іх, не зводзячы вачэй. Гуслі… Чарадзейныя гуслі… Пакуль ветрык прабягае па вашых струнах. А хутка… Хутка рука прабяжыць. Мы знімем вас. Зайграеце, заспяваеце…
Я глядзеў і не заўважаў, што па шчоках цякуць слёзы.