— Уцякайма, — падтрымала яго Алеся. Няўжо і ён, Янка, такі ж баязлівец? Не. Ён не
ўцячэ. Хоць адным вокам зірне.
— Ляжыце і не высоўвайцеся, — прашаптаў ён. — Я туды падпаўзу.
— Не прычыкільгае. Чуеш, як стогне?
— Ы-ы-ы… — неслася ад мастка.
Янка папоўз, спрытна, што яшчарка. Нават галаву не ўзнімаў. Прыпыніўшыся, заўважыў, што Мацей і Алеся таксама паўзуць за ім. Вось і кусты. Янка ўстаў, прыгнуўся. А цётка з барадой стогне што апантаная:
— Ы-ы-ы… Ы-ы-ы…
Як жа галаву з кустоў высунуць? Страшна. Што, калі яна схопіць? Страшна? А на вайне Ясю, бацьку, іншым воям не страшна? Да ўсяго трэба прывыкнуць.
Ён высунуў галаву і ўбачыў… Яся. Ясь сядзеў на траве, трымаючы ў руках пастку, і стагнаў.
Вось дык неспадзеўка! Ставілі пастку на цётку з барадой, а трапіў у яе Ясь. Чаго ж яго панесла сюды?
— З барадой? — зашаптаў ззаду Мацей.
— Без барады, — гучна прамовіў Янка. Ясь аж падскочыў.
— Ой, Яначка! Напалохаў горш за крыжака. Янка, павярнуўшыся, сказаў:
— Вылазьце. Ясь у пастку трапіў.
Мацей і Алеся высунуліся з кустоў. Раты пара- скрывалі.
— Во-ох!.. — скрывіўшыся, застагнаў Ясь. — Добра, што сёння боты абуў, а то без ног застаўся б.
Толькі цяпер Янка заўважыў, што на нагах у Яся боты. Не часта ён іх абувае. Казаў, што сам князь падарыў. Канешне, пашчасціла, што абуў.
— Які гэта дурань тут пастку паставіў? — ўсклікнуў Ясь.
— Мы, — прагаварыў Мацей. — Хацелі цётку з барадой злавіць.
— Хацелі, хацелі… А я хацеў сёння з Паўлінкай сустрэцца. Боты абуў. Эх, вы! — кінуў папрок Ясь і, трымаючыся за нагу, пачыкільгаў па сцежцы.
— І ён не паверыў,— сказала Алеся.
«Не паверыў,— падумаў Янка. — Ніхто нам не верыць».
З самага ранку на Шчару пацягнуліся людзі. Хто пеша, хто на возе. Гоман, смех. У канцы вёскі дык і песню завялі:
Янка і Мацей стаялі каля хаты і вачыма праводзілі людзей.
— Спяваюць, — сказаў Мацей.
Янка прамаўчаў. Спяваюць і яшчэ будуць спяваць. А ім цалюткі дзень у хаце сядзі. Ведаў бацька, як пакараць.
— Давай добра-добра папросім татку, каб узяў з сабою, — прапанаваў Мацей.
«Ды дарма. Бацька не адступіцца ад свайго слова», — падумаў Янка.
— Не трэба, — адказаў брату.
— Алеся бяжыць, — тым часам усклікнуў Мацей.
Янка зірнуў. І праўда, бяжыць, пад пахай трымае штосьці, загорнутае ў ручнік. Падбегла, запыханая.
— Вы на рэчку не збіраецеся?
— Татка не пускае, — паскардзіўся Мацей. — Злуе. За той хлеб, што для падарожнага.
— А я нешта яму прынесла, — пахвалілася Алеся.
— Што ты прынесла? — паціху запытаў Янка. Ззаду пачулася, быццам рэха:
— Што ж ты прынесла?
Янка азірнуўся — бацька. І маці каля яго стаіць. Алеся разгарнула ручнік, і ўсе ўбачылі круглы бохан, падобны на каравай.
— Хлеб прынесла. Сама пякла. Мама крышку дапамагла.
У бацькі прыўзняліся бровы.
— Гэта нам?
— У вас жа няма хлеба для падарожнага.
У Янкі так і часаліся рукі, каб за касу яе пацягнуць. Распускае язык. Хутка пра гэта погаласка пойдзе па ўсёй вёсцы.
— Вазьміце. Хлеб удаўся. Мяне мама пахваліла.
Янка ўбачыў, як пачырванела маці. Яе шчокі што агнём апякло. А бацька… Бацька, як і тады, у хаце, нібы паменшаў, паблажэў.
— Бярыце, — працягнула бохан Алеся.
— Мы ўчора спяклі. Ёсць на нашым стале хлеб, — нейкім не сваім голасам сказала маці.
Бацька ўзяў Алесю за плячо.
— Вось што, дзіця. Хлеб дамоў нясі. Нясі, пакуль я не ўзлаваўся. Ён і ў вашай хаце не лішні.
— Не злуйцеся. Пусціце Янку і Мацея на рэчку.