Янку стала не па сабе. Што ж выходзіць? На іхняе Панямонне вось-вось не толькі крыжакі, але і татарове рынуцца? Што, калі ўкупе ці адзін за адным? Адну навалу нялёгка адбіць, а дзве запар… Лезуць, быццам тут мёдам намазана. Няўжо гэтая зямля салодкая, а тая, далёкая, горкая? Чаму на сваёй зямлі не жывуць мірна?
— Ясь, мы заўсёды-заўсёды будзем ваяваць? Заўсёды-заўсёды на нашу зямлю будуць лезці прыблуды? — запытаў ён.
Ясь апусціў галаву.
— Да чыстай крыніцы сцежка ўтоптана. Прыйдзецца ваяваць. Відаць, доля такая.
«Нешчаслівая, калі такая, — падумаў Янка. — У нешчаслівай кашулі, пэўна, нарадзіліся. Усё-ткі прыйдзецца ваяваць. Вядома, ён возьме меч у рукі, не пабаіцца. Але ж… Калі кніжку пра Яся, пра Алесю, пра Мацея напіша? Няўжо бацька, да сівых валасоў прыйдзецца ваяваць?.. Доля такая… Горкая доля… Кепская доля…
Літары, літары перад вачыма. Бягуць, што вяртлявыя чалавечкі, язык яму паказваюць, не даюцца ў рукі. Не даюцца… Доля такая…
Янка ўздыхнуў.
— Вось каб прыблудаў адзін раз і назаўжды прагнаць. Шчаслівыя былі б.
— Шчаслівыя, — рэхам адгукнуўся Ясь. — Калі тое будзе? Пакуль жа трэба і ў іх нечаму павучыцца.
— У каго павучыцца? У ворагаў? — здзівіўся Мацей.
— А чаму б і не?
— А якія яны, татарове?
— Хітрыя.
«І крыжакі хітрыя, і гэтыя хітрыя, — думаў Янка. — Усе ворагі хітрыя. Няхай дома, у сябе, хітравалі б. Не. Іншых карціць ашукаць».
— Хітрыя татарове, — працягваў Ясь. — Калі бачаць, што іх больш, то бы апантаныя скачуць, стараюцца ўсёю сілаю наваліцца, растаптаць. А калі заўважаць, што пароўну, то коней паварочваюць, нібыта адступаюць.
— Каб абмануць? — скумекаў Мацей.
— Каб абмануць. Прыпусцішся за імі, а з засады іншыя на цябе налятаюць. Вокам не паспееш міргнуць, як абкружаць. Без літасці знішчаюць. А яшчэ на такую хітрыку ідуць. Каб паказаць, што іх многа, робяць чучалы людзей, прывязваюць да коней. Альбо палонных між сваімі атрадамі пасылаюць.
— Я не пайшоў бы, — сказаў Мацей.
— Нікому не хочацца сваіх у зман зводзіць, — прамовіў Ясь. — Татарове палонных і на крэпасці пасылаюць. Прымушаюць, каб сцены разбівалі, каб равы вакол сцен засыпалі зямлёю, галлём.
Янка стараўся кожнае слова запомніць. Ён запомніць, назаўжды запомніць. Каб не трапіць у засаду, каб гнаць ліхадзеяў. Ён сустрэнецца з імі ў сечы.
— Татарове ў стэпах жывуць, — расказвае Ясь. — Стэп шырокі і роўны. Ніводнага дрэўца няма. І такі вялікі, што канца-краю не відаць. А вось хата, у якой жывуць татарове, называецца юртай. Яе яны робяць з дубцоў, якія ўверсе сыходзяцца, нібы маленькае кола. Пасля накрываюць белым лямцам. Юрты на буданы падобныя. Татарове іх ставяць на колы і вязуць на быках.
— Нібы смоўж сваю хатку, — засмяялася Алеся.
— Смоўж сам цягне, а ў іх быкі,— заўважыў Мацей.
— Ціка-ава, — задуменна працягнула Алеся. Ясь устаў, памяшаў кіем смалу.
— Вольна ў стэпе, але я там не жыў бы. На чужой старонцы, як на скале адзінокай сасонцы. Чаго прыціхлі, верабейкі?
— Калі нам зброю дасі? Ты абяцаў,— напомніў Мацей.
— Прынясу, калі абяцаў.
— Я ведаю, чаму ты адразу не даў,— усклікнула Алеся.
— Чаму, перапёлачка?
— Хацеў сваім умельствам пахваліцца.
— Усё вы ведаеце, — усміхнуўся Ясь і падаўся Ў хату.
Ясь прынёс басалык — пугу з замацаваным на канцы кавалкам волава.
— Лепей меч даў бы. Навошта нам пуга? — скрывіўся Мацей.
— Цябе ён пакоціць.
— Не пакоціць. Я яго абедзвюма рукамі буду трымаць. Пугу нам прынёс…
— Гэта не пуга, а басалык. Гэтай зброяй я не аднаго прыблуду-ворага правучыў. Гляньце, як б'е. — Ясь размахнуўся і свіснуў па дошцы, што ляжала каля хаты.
Мацей падбег, нагнуўся.
— Ну й рэзнуў! Напалову дошка раскалолася.
— Зброя. Сапраўдная зброя. Яе, мабыць, і нашы прашчуры — радзімічы, крывічы, дрыгавічы — у руках трымалі,— сказаў Ясь.
— Дрыгавічы? — прагаварыла Алеся. — Яны, напэўна, на дрыгве жылі?
— Сярод балотаў,— кіўнуў галавою Ясь. — Славілася гэтае племя. Князь Тур княжыў у дрыгавіцкай зямлі. Мудры і смелы ён быў. А сілу меў такую, што не выказаць. Не знаходзілася асілка, які адважыўся б з ім падужацца. Таму і празвалі Турам. Не раз дрыгавічы перамагалі ворагаў. А на беразе Прыпяці пабудавалі горад і крэпасць Тураў. Пазней дрыгавіцкае княства стала называцца Тураўскім, а дрыгавічы — тураўцамі. Каля горада Турава была Турава гара, а на той гары быў бяздонны Тураў калодзеж. Пасля бітвы прыходзіў сюды князь, бо вадой толькі з яго мог суняць смагу.
— Усю сілу ў бітве аддаваў,— заўважыў Янка.
— І жыццё аддаў. Загінуў, абараняючы сваю зямельку. — Ясь працягнуў яму басалык. — Бяры і памятай пра сваіх прашчураў.
Янка ўзяў басалык, моцна сціснуў у руцэ.
— Ясь, мы пойдзем на выган, — сказаў ён. — Павучымся басалыком біць.
— Што ж, старайцеся, — пажадаў на развітанне Ясь.
Янка, абагнаўшы Алесю і Мацея, першы прыбег на выган, дзе часта з Мацеем гусей пасвілі. І цяпер ходзіць тут гусіная чарада, траву шчыпае. Крыху збоку іхні вялізны шэры гусак. Злосны. Не раз стараўся Янку за калашыну схапіць. Вось і цяпер. Убачыў і загагатаў, зашыпеў, выцягнуўшы шыю.
Янка падняў басалык, прыгразіў:
— Пачастую!..