— Яшчэ паспееш. Толькі палова дзевятае.
— Ды ён баіцца. Вялікі ўжо хлопец, а баіцца. Хі-хі-хі…— хіхікнуў доўгі.
Гэта закранула мяне за жывое. Чаму я павінен іх баяцца? На сваёй дарозе, каля свайго лесу, сярод белага дня.
— Не баюся. Я ноччу праз лес магу прайсці.
— Смелы ты? — запытаў барадач.
Карцела сказаць яму: «Не дуры галаву». Але стрымаўся, прамаўчаў.
— Як цябе зваць? — зноў запытаў барадач.
Чаго ён прычапіўся? Чаму дапытваецца? Можа, рыбкі ў нашым возеры захацелася палавіць? Не. Цяпер ні за якія грошы не скажу, што ў нас возера, што рыбы ў возеры шмат. Спярша ўдвух прыедуць, а пасля і сябрукоў прывязуць. Возьмуць і сеткі, і невад. Так не раз было.
— Дык як цябе зваць?
— Ігнат, — буркнуў я.
— Мяне Мірон Казіміравіч.
— А мяне Ландыш, — прахрыпеў доўгі.
— Ха-ха-ха… — засмяяўся я.
Хіба не смешна? Далі імечка. Ландыш… Яшчэ каб Крапівою назвалі. Зусім замудрыліся яны ў сваёй сталіцы.
— Хлопчык, ты казаў, што любіш казкі. Калі пажадаеш, то адпраўлю цябе ў казку, — прамовіў Мірон Казіміравіч.
Хіба магчыма? Можна адправіць у космас, на Месяц, нават на край свету, як кажуць. Але ж у казку… Агарод гародзіць.
— Вы жартуеце? — запытаў я. Мірон Казіміравіч спакойна сказаў:
— Я ўсё магу. Я алхімік.
Усё-ткі жартуе. Алхімікаў у нас даўным-даўно няма. У старажытнасці былі алхімікі. Яны са звычайнага металу імкнуліся здабыць золата. Нічога не выйшла ў іх. Цяпер кожны пра гэта ведае.
— Не смейцеся, — сказаў я.
Вочы ў Мірона Казіміравіча зноў заблішчалі, як у галоднага ката.
Я непрыкметна пачаў падсоўвацца да дзверцаў, каб імгненна адчыніць іх і выскачыць на асфальт, як гэта робяць вопытныя дэтэктывы ў кінафільмах пра міліцыю.
— Я не смяюся. Адпраўлю ў казку са знакам якасці. Даю гарантыю. Мая фірма венікаў не вяжа. Паедзеш, як на санках з горкі.
— Аж у вушах засвішча, — падхапіў Ландыш. — Пагаджайся. Людзі ў космас ляцяць, адзін перад адным стараюцца. Іншаземцы, каб паляцець, валютай нам плацяць. А мы цябе ў казку бясплатна адправім.
Ну й алхімікі! Якім ветрам іх сюды занесла? Выдумляюць пра казку. Нешта іншае задумалі. Зараз накінуцца, затуляць рот і…
— Не бойся, — сказаў Мірон Казіміравіч. — Ты ж любіш казкі. З казачнымі героямі сустрэнешся, пазнаёмішся. Жар-птушку зловіш, калі захочаш.
— Будзеш яе ў залатой клетцы трымаць, — дадаў Ландыш.
— Калі надакучыць жар-птушка, выпусціш, залатых яблыкаў нарвеш. У адну кішэню і ў другую, — прагаварыў Мірон Казіміравіч.
А Ландыш падмаргнуў мне.
— Навучышся на чарадзейнай дудцы іграць. Навошта хадзіць у школу? Сядзеш пад кустом і будзеш іграць цэлымі днямі.
Я намацаў ручку дзверцаў. Не дамся вам у рукі. Самі рвіце залатыя яблыкі. Без іх абыдуся.
— Жывую ваду знойдзеш, — прамовіў Мірон Казіміравіч. — Цэлы збан набярэш. Сам нап'ешся і сябрам дасі.
— Такім прыгажуном станеш, што ні ў казцы сказаць, ні пяром апісаць, — прахрыпеў Ландыш.
Я рвануў ручку дзверцаў, выскачыў з машыны, перабег цераз дарогу і памчаўся па шашы.
— Дурненькі! Само шчасце ў рукі плыве. Невядома, ці зноў пашанцуе, — усклікнуў Ландыш.
А я — дай бог ногі.
Пакуль я дайшоў да школы, сем патоў з мяне сышло. Відаць, ад страху. Такіх прайдзісветаў яшчэ не бачыў. Падманваюць, завабліваюць, як паляўнічыя ляснога звера. Што ж было б, калі б з машыны не ўцёк? Пэўна, завезлі б у глухамань, а там… Бр-р-р…
Я зайшоў у клас, зваліўся на крэсла. Нехта з аднакласнікаў (не памятаю хто) падсеў да мяне, крануў за плячо: «Што з табою?»
Прызнацца? На смех падніме. Хіба паверыць, што людзі са сталічнага горада прапаноўвалі ў казку адправіць? Гэта ж фантастыка.
Празвінеў званок. Аднакласнікі раскрылі кнігі. Цяпер ім, вядома, не да мяне.
Незвычайна хутка праляцелі ўрокі. Запытаеце: чаму? У школе ўсе знаёмыя, свае. Настаўнікі, бывае, і двойку паставяць, але, калі што, і заступяцца. А там, за школьнымі весніцамі… Што, калі тыя злыдні падпільноўваюць, каб схапіць? Душою я адчуваў: проста так яны не адчэпяцца. Ды не станеш начаваць у школе.
Цяжка ўздыхнуўшы, я выйшаў на шашу. Зірнуў у адзін бок, у другі. Ці стаяць чорныя «Жыгулі»? Няма. Не відаць. Зразумелі Мірон Казіміравіч і Ландыш, што не паддамся на вудачку. Далей паехалі, іншых дурняў шукаюць. А мо зараз вылецяць з-за павароткі?
Я бягом па шашы. «Шлёп-шлёп», — гулка шлёпаюць па асфальце падэшвы чаравікаў. Ляцяць, абмінаючы мяне, легкавушкі: белыя, вішнёвыя, блакітныя… Спяшаюцца, не збаўляюць хуткасць. Куды ж? Куды?
Міжволі ў скронях затахкала: «Куды? Куды?..»
Як мне хацелася абагнаць самую хуткую легкавушку! «Шлёп-шлёп», — па асфальце гулка, нібы ў пустыні. Сонца слепіць вочы, на вейкі спаўзаюць кроплі поту. «Куды? Куды?» — гучыць у скронях аднастайна.
Чаму ж так? Вядома ж, куды я бягу. Дадому. Наемся кіслага малака з хлебам — і на возера. Сяду ў аеры, вуду закіну… Неба над галавою без мяжы, без краю, роўная гладзь вады перад вачыма, і цішыня. Ціха-ціха вакол. Нікога на белым свеце. Толькі я, неба, возера… Мірон Казіміравіч і Ландыш кажуць, што ў казцы добра. Хм, добра… Мусіць, ні разу каля возера не сядзелі. Кажуць, што залатыя яблыкі растуць, што чарадзейную дудку займею. На залатыя яблыкі і чарадзейную дудку сваё возера памяняць? Дзівакі! Якія ж яны дзівакі!
«Куды? Куды?» — тахкае ў скронях. «Дадому!» — карціць крыкнуць уголас. Дадому? А калі Мірон Казіміравіч і Ландыш затаіліся, чакаюць? Калі не паспею дабегчы дадому? Не. Які ж я баязлівец! Чаму страхам праняло? Здараецца, цэлы дзень па лесе блукаеш, здараецца, нават ноч у лесе застане. Спяшаешся дадому, неспакойна на душы. Але ж каб было так страшна, як сёння… Аднаго разу, узімку, калі ішоў са школы, два ваўкі праз дарогу перабеглі. Ад неспадзеўкі стаў, упіваючыся вачыма. Ды страх хутка прайшоў. А сёння не праходзіць. Людзей сустрэў, не ваўкоў. Хіба сустрэча з людзьмі горшая, чым сустрэча з ваўкамі?
Мірон Казіміравіч… Ландыш… Усміхаліся. Нямала ўсмешак бачыў, не раз і не два чуў смех. І сам усміхаўся, калі ўсміхаліся. А ад іхніх усмешак марозам па спіне.
Праносяцца легкавушкі, са свістам прарэзваюць паветра. Спяшаюцца. Мабыць, як і я, дадому. Дадому, дадому… Як добра ў хаце!