— Вы і каля Мірона Казіміравіча корміцеся? — пацікавіўся ў Ландыша Пятрусь.
— А як жа! Вершыкі пра родную мову вучыў… Ха-ха-ха… Хіба мова пракорміць? Мірон Казіміравіч, канешне, пракорміць, а мова не. З грамаці хлеба не гамаці.
— Цяжка з вамі. Душна, — прамовіў Пятрусь.
— Цяжка? Я вам смяшыначку раскажу. Вы любіце смяшыначкі. Слухайце і на вус матайце. Настаўнік, выклікаўшы ў школу бацьку, выгаворвае: «Сёння ў вашага сына я цыгарэты знайшоў». — «Якія?» — пытаецца бацька. «Прыму», — кажа настаўнік. «Вось я яму ўсыплю, — узлаваўся бацька. — Ён жа сваю «Астру» пакінуў, а маю «Прыму» сабе забраў».
— Э-эх! — уздыхнуў Пятрусь. Ландыш зірнуў на яго.
— Не смешна? Сваю «Астру» пакінуў… Хі-хі-хі… Бацькаву «Прыму» забраў. Хі-хі-хі…
— Тут няма сме-ху, — па складах прамовіў Пятрусь.
Ландыш скрывіўся.
— Я тром начальнікам гэтую смяшыначку расказваў. Яны яе ў спецыяльныя кніжачкі запісалі. А вы… Вам самы тоўсты слон на вуха наступіў.
— Пры чым тут слон? — сказаў Пятрусь. Ландыш усхапіўся з крэсла.
— Тс-с-с…
Недзе за сцяною, пачуў я, нешта грукнула.
За сцяною зноў грукнула, і адчыніліся дзверы. У скляпенне зайшоў Мірон Казіміравіч. Пад пахай ён трымаў поліэтыленавы мяшок, у якім быў жоўты парашок.
— Вітаю. Усіх вас вітаю, — прагаварыў Мірон Казіміравіч.
— Я смяшыначкі хлопчыкам расказваў,— паведаміў Ландыш.
— Смяяліся?
— Не. Ім самы тоўсты слон на вуха наступіў.
— Нядобра. — Мірон Казіміравіч сеў на крэсла.
— Кхе, — моцна кашлянуў Пятрусь.
Я зірнуў на яго. Чаму кашляе? Хіба прастудзіўся? Вачыма на дзверы паказвае. Нават міргнуў непрыкметна. Зразумела чаму. Знак падае. Маўляў, дзверы адчыненыя, можна выскачыць.
Я прыўстаў. Ды дзверы, як па камандзе, зачыніліся. Куды ні глянь, белыя сцены, на якіх чорныя гадзіннікі.
Як жа ўцячы? Недзе ёсць кнопка. Нездарма дзверы зачыніліся як па камандзе. Вось каб знайсці яе!
— Хлопчыкі, страшна вам? — запытаў Мірон Казіміравіч.
Здалося, што каля самага вуха варона каркнула. Я ўціснуўся ў крэсла.
— Страшна, — зноў сказаў Мірон Казіміравіч. — Моцна я вас напалохаў. Што ж, па-іншаму не выходзіла.
— Яны абалванелі,— прахрыпеў Ландыш. Бач, што кажа! Сам анямеў бы, каб прывалаклі гэтак, як нас. Смяшыначкі расказвае. Калісьці на школьнай дошцы пісаў слова «Айчына». Дый цяпер напіша, калі якому-небудзь начальніку будзе даспадобы. І верш пра родную мову раскажа.
— Што вы з намі зробіце? — прамовіў Пятрусь.
— Хочаш, каб шакаладнымі цукеркамі накармілі і адпусцілі? — усхапіўся Ландыш.
— Каб было можна, то я вас цэлы год аднымі шакаладнымі цукеркамі карміў бы. Шакаладныя цукеркі на першае, на другое і на трэцяе, — не сцярпеў Пятрусь.
Ландыш зыркнуў на яго вачыма.
— Яшчэ агрызаецца.
— Ну, ну! Не сварыцеся, — прагаварыў Мірон Казіміравіч.
— Што вы з намі зробіце? — паўтарыў Пятрусь.
— У казку адпраўлю.
Зноў кажа, што ў казку. Супакойвае. Баіцца, што крыку наробім. Ландышу чужы крык што маслам па сэрцы. А яму, як відаць, не даспадобы. Бандыты таксама бываюць розныя.
— Дзядзьку Ландыша ў казку адпраўце, — прамовіў Пятрусь.
Ландыш вылупіў вочы.
— Што-о?..
— Няхай Мірон Казіміравіч вас у казку адправіць.
— Што-о?..
— Будзеце ў казцы смяшыначкі расказваць.
— Не магу! Задыхаюся! — Ландыш ірвануў каўнер кашулі.
Праняло. Заштокаў штокала. Вось каб штаны зняць ды крапівой-жыгучкай высцябаць. Вішчаў бы.
А Пятрусь знарок паўтарыў:
— Мірон Казіміравіч, пасадзіце яго ў каляску і адпраўце ў казку.
— Хлопчык, не нервіруй, — прахрыпеў Ландыш.
— Не хвалюйся. Ты мне тут патрэбен, — супакоіў яго Мірон Казіміравіч. — Хлопчыкаў адпраўлю ў казку. Яны вельмі падыходзяць для майго эксперыменту.
— Чаму мы? — запытаў Пятрусь.
— Ведаеш, што такое гіпноз? Пятрусь кіўнуў галавою.