Саўка адбегся і гукнуў:
— Ого-го-о!.. Стражнікі ў крык:
— Уцякае!
— Лаві!
Выскачылі з-за гумна і стрымгалоў за Саўкам. А ён пабег, кульгаючы.
— Хоча нас выратаваць, за сабою стражнікаў павёў,— сказаў Пятрусь.
— Давай за ім, — праз слёзы прагаварыў я.
— Стражнікі і нас скруцяць.
Канешне, скруцяць. Але ж зараз на Саўку наваляцца…
— Пятрусь…
Пятрусь не даў мне скончыць.
— Ігнат, трэба ўцякаць. Ілбом сцяну не праб'еш. Мы яшчэ вернемся. Мы яго выратуем.
— Выратуем? Абяцаеш?
— Слова даю. Трэба ў лесе схавацца. Няхай супакояцца.
Мы рванулі да лесу. Калі падбягалі да ўскрайку, я азірнуўся і ўбачыў, што стражнікі вядуць Саўку ў горад.
Мы дабеглі да лесу і пайшлі па лясной дарозе. Я зусім не цяміў, дзе мы, куды ідзём.
— Ці знойдзем зноў гэты горад? — кажу Петрусю.
— Абавязкова знойдзем. Вызвалім Саўку.
Проста сказаць. Мабыць, у прафілакторыі Саўка сядзіць. Як туды прабрацца, каб не заўважылі? А калі нават і ўдасца вызваліць, то што далей? Да ведзьмака Саўку весці? Папрасіць, каб і яго, і нас свайму вядзьмарству навучыў? Добры Саўка будзе ведзьмаком, будзе людзей страшыць…
Я зірнуў на Петруся. Твар хмурны. Напэўна, кошкі скрабуць на душы. Ці не таму, што Саўку пакінулі, не ратавалі?
Я, каб перапыніць благія думкі, сказаў:
— А пан Бадзей за локаць сябе ўкусіць.
— Дасць Іванка прачуханца, — азваўся Пятрусь.
— Паэт Карней пра гэта верш напіша, — дадаў я.
— Пра каго напіша? — пачулася, як з грому. З-за кашлатай яліны выйшлі… Казімір Міронавіч і Палын. У мяне і рукі апусціліся.
— Дык пра каго напіша? — усміхнуўся Казімір Міронавіч.
Мы з Петрусём маўчалі. Пра што з ім гаварыць? У яго, як вядома, адно ў галаве: нас вядзьмарству навучыць.
— Не чакалі вы гэткай сустрэчы, — прамовіў вядзьмак.
— Яны ў тым горадзе свой гонар страцілі,— хіхікнуў Палын.
— Не, не страцілі. Але ж страху там набраліся. Ну, што? І цяпер шкадуеце людзей?
— Не прыставайце да нас, — сказаў Пятрусь.
— Вы цвёрдыя арэшкі. Ды ўсё роўна раскушу. Зараз у свой палац завяду. Буду трымаць датуль, пакуль не паразумнееце.
— А калі не пойдзем? — з выклікам прамовіў я.
— Пойдзеце. Жывучы, усяго нажывеш — і Кузьму татам назавеш. — Казімір Міронавіч, не спускаючы з нас вачэй, нешта хутка-хутка зашаптаў.
У мяне заплюшчыліся вочы. Я анічога не адчуваў. Толькі пачуў, як паціху сказаў вядзьмак: «Ідзіце за мною».
Мне здалося, што іду па балоце. Пад нагамі хлюпае гразь, ногі правальваюцца. Я ледзь выцягваю іх і іду, пакідаючы чорныя адбіткі-сляды. Нарэшце балота скончылася. Перада мною — вялізны парк, а ў парку дзівосны палац. Дах зіхаціць золатам. У вокнах рознакаляровае шкло: чырвонае, жоўтае, сіняе…
— Што? Вочы разбегліся? Гэта мой палац. Прачніцеся! — пачуўся ведзьмакоў голас.
Я расплюшчыў вочы і ўбачыў яго, Палына, Петруся.
— Ужо прыйшлі. Вы мае госцейкі,— прамовіў вядзьмак.
Прывёў. Пусціў тлумачы ў вочы. Прымусіў. Выходзіць, гэты дзівосны палац, у якім рознакаляровае шкло, ягоны.
— Даспадобы вам мая хатка?
Хаткай палац называе. Мусіць, не адзін год нявольнікі яго будавалі. І ім пусціў тлумачы ў вочы. Цягнулі жылы, лілі пот. А што, калі і нас прымусіць будаваць? Будзем. Да скону. Няўжо не ўбачу свайго возера, татаў голас не пачую, маму не абніму? Не, не, не… Вырвемся з кіпцюроў. І беднага Саўку выратуем. Ён чакае нас. І мама чакае. І тата чакае. І возера…
— Вось дзе жыву. Ёсць дзе прытуліцца. Было б чаго хваліцца. Жыве, як адзінокі воўк у лесе. Толькі гэты прыпылены Палын за ім, што хвост, цягаецца. Мусіць, грызе нуда ў адзіноце. Ці не таму такі незычлівец?
— І мы будзем тут жыць? — запытаў Пятрусь.
— Будзеце. І вам месца хопіць. А зараз павячэраеце.
Лепей не ўспамінаў бы вядзьмак пра вячэру. У мяне, як пачуў, аж слінкі пацяклі. Ведаў я, што ён на стол не паставіць баланду, у якой хвост ад селядца.
— І па парку дазволіце пагуляць? — усё дапытваўся Пятрусь.
— Гуляйце колькі захочацца.
Калі б дома, у час вучобы, настаўнікі нам сказалі: «Гуляйце колькі захочацца», то мы танцавалі б ад радасці. А цяпер не было радасці. Цяпер, каб было можна, я ў школу спяшаўся б, як на ёлку. Чытаў бы, пісаў, уважліва-ўважліва слухаў бы ўсё, што настаўнікі расказвалі б.