Мiкiта надзьмуу ся:
- А я што? Усе так кажуць: умоу ныя адзiнкi.
- Тады "уа".
Рыбка спакойна плавала у каве. Не знiкала, але й жаданнi выконваць не спяшалася. Толькi Мурзiка прыйшлося адагнаць, каб не з'еу знячэуку. Гэты мог.
- А можа, яна сонечная? - услых падумау Мiкiтка. - Зайцы сонечныя бываюць. Вунь, пад лямпай як раз.
- Тады лямпачная, - паправiла Наташа. - Выключым святло, i пi, татка, сваю каву. Няма рыбы - няма праблемы.
I тут святло згасла.
- Вой!
У дзверы грукнулi.
- Не адчыняй, - зашаптала мацi. - Яны праводку рэжуць, а потым кватэры рабуюць. Кажуць, што манцёры...
- Я не манцёр, - данеслася з-за дзверы. - Я паштальён!
- Усё адно не адчыняй!
Хiба ён паслухаецца? Бацька запалiу загадзя падрыхтаваную на такi выпадак свечку i пайшоу адчыняць. Сям'я паспешлiва узбройвалася: мацi схапiла патэльню, Наташка з Мiкiтам гантэлi, а Петрык - ката. Злосны кот з чатырма кiпцюрыстымi лапамi - тое, што трэба.
Але за дзвярыма стаяу самы сапраудны паштальён.
- Тэлеграма вам, распiшыцеся, - мовiу ён змрочна i пайшоу.
Бацька прачытау упрыгожаны пячаткамi (адна залатая) бланк i, паупрытомны, ссунууся на падлогу. Петрык зароу . Мацi кiнулася за валер'янкай.
- Што там? Чытай! - памiраючы ад цiкаунасцi, запатрабавала Наташа. Мiкiтка падняу аркуш:
- "Выз... вызвалiлася пасада англiйскай ка-каралевы. Тэрмiнова тэлефануйце згоду. Ваш прынц Чарльз."