— А можа, ён як прашмыгнуў і мы не ўбачылі? — з трывогай спытаў Алесь.
— Не прашмыгнуў. У-унь, бачыш, з акна дымок цягнецца, гэта Іван самасад смаліць.
Дымок неўзабаве прапаў, і на парозе з'явіўся Ваўчок. Азірнуўся наўкола, задраў галаву ўгору і нейкі час пазіраў на хмары, быццам яны заміналі яму. Потым захінуў ямчэй крысо шарачковай світы і пайшоў у напрамку іхнага хутара…
— Пара, — сказаў Мікола, і хлопцы кінуліся выконваць Тушкаў загад…
А пакуль, як толькі апусцеў хутар, сюды першы з'явіўся Іван Ваўчок. Абышоў вакол хаты, зазірнуў у вокны, спыніўся на падворку і стаў чакаць.
Неўзабаве прыйшоў Ігнат. Павітаўся за руку і спытаў:
— Панаса яшчэ не было з коньмі?
— Нікога не было, — нездаволена буркнуў Іван.
— Чаго ты такі злы?
— Не падабаецца мне ўся гэтая зацея. Ды і хмарыцца во, можа дождж пайсці, усе з сена раней часу вернуцца. І наогул — падазрона нешта.
— Што ж?
— На пастку падобна, нутром адчуваю, што ўліпну я з вамі, як муха ў сыроватку.
— А чаго табе баяцца?
— Халера яго ведае, баюся — і ўсё тут.
— А ты выкінь страх з галавы, пра харошае думай, от хутка разбагацееш…
— А-ат, — махнуў Іван рукою, — дзе вароне не лятаць…
Размаўлялі яны нядоўга: з-за саду паказаліся коні. Панас ехаў па старой дарозе, сядзеў на сярэднім — сівым — кані і трымаўся за хамут. Усе аброці былі прывязаны за гужы, пастронкі закінуты на крыжы і звязаны там, каб не з'язджалі долу.
Амаль адначасова з боку млына выйшлі і Зыгмусь са старым Смолем. Усе сабраліся ў садзе, затуленыя густым кустоўем каліны, бэзу ды язміну, што раслі ўздоўж платоў.
— Трэба ж было стальвагі ўзяць, хоць параконныя, — неяк спалохана зірнуў на коней Зыгмусь. Голас у яго быў дрыготкі, вочы збянтэжаныя і сам ён, па ўсім было відаць, нейкі разгублены. — А ты, — падступіў да Ваўчка, — прынёс сваю ржавую пушку?
— Якая яна ржавая? — Іван азірнуўся і дастаў з-пад крыса абрэз. — Во, як новенькі, аж гарыць…
— Дай сюды…
— А плата?
— Будзе зараз… Дай, кажу, а то вас тут вунь колькі сабралася, а я адзін. Яшчэ абрабуеце, — паспрабаваў усміхнуцца Зыгмусь, і ўсмешка яго атрымалася кіслая, ненатуральная.
Іван азірнуўся на астатніх, як бы пытаючы ў іх парады — аддаваць ці не?
— Аддай, — кіўнуў галавой Ігнат. — Мы цябе цяпера ў крыўду не дамо.
— Усе свае — разбяромся, — тупаючы ля коней, азваўся і Панас. — Чалавек са зброяй смялейшы і дабрэйшы.
— Глядзіце ж, вы — сведкі… Каб усё добранька, па-людску было…
Іван працягнуў абрэз, і Зыгмусь так ухапіў яго, бы баяўся, што той раздумае.
— А патроны? Патроны дзе?
— Во — аж дзве кішэні напхаў…— Іван пачаў даставаць з кішэняў абоймы, блішчастыя, жаўтлявыя. — Нашто яны мне… Мне зброя не трэба, я чалавек мірны.
Зыгмусь для перасцярогі, каб быць напагатове, загнаў патрон у патроннік, засунуў абрэз пад шырокі рамень штаноў, захінуў крысо старога пінжака. Твар яго прасвятлеў, у рухах з'явілася ўладарная заспакоенасць.
— Пайшлі, пакуль ціха… З богам! — Ён перажагнаўся па-каталіцку і рушыў за хату, дзе ляжаў сівы, як дзед, парослы мохам валун.
«Здагадка была правільная, мабыць, скарб пад валуном», — сам сабе падумаў і тут жа здзівіўся Ігнат, бо Зыгмусь і праўда спыніўся каля валуна.
— Ву-унь, у гародзе, дзве рыдлёўкі, я іх даўно прыкмеціў,— паказаў на рыдлёўкі Зыгмусь, — прынясіце іх.
Рыдлёўкі прынёс стары Смоль. Па яго змрочным засяроджаным твары нельга было здагадацца, што робіцца ў гэтага чалавека на душы. А на душы ў яго было неспакойна. Дамоўленасць з Крывым Панасам прыкончыць Зыгмуся, калі той сапраўды знойдзе скарб, гняла яго, трывожыла, хоць ведаў, што Ігнат таксама не супраць кокнуць Зыгмуся, сам жа Крывому намякаў. Але ж хто ведае, што наўме гэтага скрытнага чалавека, а раптам ды ён сам задумаў што благое? Ён глядзеў на Ігната з недаверам, злаваў, што той жартуе, бадзёрыцца, быццам яны тут сабраліся на якія гулі.
— Капайце пад камень, — паказаў Зыгмусь на месца, дзе камень як бы нахіліўся, навіс над зямлёю. — Можна толькі ў яму кульнуць яго, а з месца не скранеш…
Рыдлёўкі адразу запрацавалі спорна. Капалі Ігнат і Ваўчок. Зыгмусь усё паходжваў наўкола, часта азіраўся то на хмызняк, то ў бок млына, быў як бы на варце. А з яго ўжо не зводзілі воч Панас і Смоль, у якога таксама меўся самапал, набіты сечаным дротам. Гэты злачынны клубок паўзучых гадаў, гатовых у любы момант кінуцца адзін на аднаго і ўджаліць смяротна, насцярожыўся.
— Ганіце коней, — убачыўшы, што яміна ўжо даволі глыбокая, загадаў Зыгмусь, і Крывы пайшоў у сад па коней.
Іх упрэглі ў тоўстую палянячыну, якую знайшлі пад хатай, завязаўшы пастронкі, як на стальвагі, закінулі палянячыну за камень з другога боку яміны. Пастронкі былі малыя, і сярэдні конь заднімі нагамі стаяў у яміне, тузаўся, клаўся на пярэднія ногі — яму было няёмка стаяць.
— Так не пойдзе! — убачыўшы гэта, сказаў Ігнат. — Так мы яму ногі паломім. — Твой татка, Зыгмусь, пэўна, шасцёра запрагаў?
— Можа, і больш, — буркнуў той.
Каня адпрэглі ад палянячыны і паспрабавалі звярнуць валун двума коньмі, але, як ні сцёбалі іх дубцом, тыя толькі тузаліся на месцы, нават не скрануўшы камень.
— Трэба падважыць з другога боку, — унёс прапанову стары Смоль, і ўсе адразу пагадзіліся, нават здзівіўшыся, чаму гэта яны не здагадаліся зрабіць раней.
Каб падважыць, патрэбна тоўстая жардзіна. Тоўстыя і сухія, як косць, жэрдкі былі ў аборы на гарышчы, і туды накіраваўся адзін Ігнат.
Тым часам Зыгмусь адвязаў у садзе карову і той вяроўчынай надтачыў пастронкі карэннага каня.
Адчуўшы волю і баючыся чужых людзей, карова адразу рванула з саду, толькі яе і бачылі. Няйначай, пабегла ў калгасны авёс.
Хуткай працы, як меркавалі, не атрымалася. Пакуль падкопвалі з другога боку, каб падсунуць жэрдку, пакуль уладкавалі як след коней, прайшло з гадзіну часу. Зусім непрыкметна з-за лесу наплыла чорная хмарына, і раптоўна, як хто сыпануў на вялізную бляху каменне, грымнуў працяглы грукатлівы гром, аглушыўшы наваколле.
— Гэтага толькі і не хапала, — перахрысціўся на хмарыну Ваўчок. — Змокнуць яшчэ.
— А калі і змокнеш… Дажджом ніхто не прыйдзе, — азваўся Смоль. — Смялей яно, і сляды змывае.