Ява трошкi памаўчаў, потым кажа:
- Паўзi ты сюды!
Папоўз я на Яваў голас.
Поўз-поўз - няма Явы.
- Ява, - клiчу нарэшце.
- Агу! - чуецца далёка злева (а было ж у правым баку).
- Ява! - раззлавана крычу я. - Куды ты папоўз, хай цябе! Не туды ты паўзеш!
- Гэта ты, - крычыць ён, - гэта ты не туды паўзеш! Я паўзу правiльна.
- Ды ну цябе! Паўзi сюды.
- Гэта ты сюды паўзi!
Вось так, пераклiкаючыся, мы пачалi зiгзагамi падпаўзаць адзiн да аднаго. Нарэшце я з маху носам у Явавы нагавiцы ўткнуўся.
- Цьфу!
Яшчэ трошкi - i мы б размiнулiся.
Селi, аддыхваемся.
- Раскрычаўся! З табой толькi шпiёнаў i лавiць! - цэдзiць праз зубы Ява. З табой толькi гаршкi ў печы лавiць, а не шпiёнаў!
- Якi смелы! Чаго ж ты драпануў? Скажы дзякуй, што яны яшчэ не падушылi нас, як мышэй...
Ява адразу падскочыў.
- Пайшлi. Пайшлi хутчэй на дарогу. Можа, яшчэ i паспеем. У рэшце рэшт я ведаю, дзе iх трэба шукаць.
I Ява бадзёра рвануўся наперад. Я - за iм. Не звяртаючы ўвагi на боль у нагах, мы iшлi вельмi хутка, нават беглi. Кукурузнае лiсце хлёстала нас па шчоках, лезла ў вочы, абдзiрала рукi.
Iсцi рабiлася ўсё цяжэй.
- Ява, - сказаў я, цяжка дыхаючы, - нешта мы доўга iдзём.
Ява маўчаў.
- Ява, - сказаў я, дыхаючы яшчэ цяжэй, - дзе дарога?
Ява маўчаў.
- Ява, - сказаў я, задыхаючыся, - мы не туды iдзём.
Ява спынiўся:
- Давай адпачнём.
Мы селi на зямлю.
- Ты ведаеш, якiя гэтыя кукурузныя масiвы, на колькi яны кiламетраў цягнуцца? - сказаў Ява. - Калi не туды пойдзеш, можна iсцi два днi - i не дойдзеш. Зусiм заблудзiцца можна.
- Што? Што ты вярзеш? - сказаў я, адчуваючы, як ледзянее маё сэрца. Кукуруза не лес i не плаўнi, у кукурузе нельга заблудзiцца. Уставай, пайшлi.
Мы ўжо не думалi пра Кныша з Бурмiлам, мы думалi толькi пра тое, як выбiцца з гэтага жахлiвага кукурузнага палону.
Праз паўгадзiны мы зноў селi адпачыць.
I раптам у мяне ўзнiкла iдэя.
- Ява, - кажу, - а што, калi залезцi i паглядзець, куды iсцi.
- Залезцi? Гэта табе што - дрэва? Гэта ж кукуруза. Злак. Не чуў я, каб людзi на злакi лазiлi.
- Ну дык i што, - кажу я. - Глянь, якое тоўстае! Як бамбук! Можа, утрымае.
- Ну, дык лезь.
- Не, ты лезь. Ты лягчэйшы - у цябе штаны карацейшыя i гузiкаў менш. А я падсаджу.
Ява махнуў рукой:
- Ну, давай паспрабуем.
Мы выбралi самую высокую i тоўстую кукурузiну, я павярнуўся да яе спiною, сашчапiў пальцы, каб вытрымаць Яву, калi ён стане на iх нагой, i сказаў:
- Ты больш на мяне абапiрайся, а за кукурузiну толькi трымайся.
- Добра, добра, - сказаў Ява i, крэкчучы, пачаў лезцi на мяне. Вось ужо каленам на плячо стаў, абапёрся рукамi аб галаву. - Ой! - чаравiкам за нос зачапiўся. Але я маўчу, трываю. Чаравiк давiць мне на плячо, ключыцу ламае. Я пачынаю хiстацца, каленi трымцяць, падгiнаюцца, падгiнаюцца...
- Ява! - крычу. - Хутчэй глядзi, я падаю.
I... вось затрашчала i зашумела, - нiбыта бомба ў кукурузу ўпала.
Я ляжу, уткнуўшыся носам у зямлю. У роце - пясок, у вушах - пясок, вочы зацярушаныя. Адплёўваюся, працiраю вочы i гукаю:
- Ява, дзе ты? Ты жывы?
- Жы... апчхi!.. вы! - i з груды патрушчанай кукурузы высоўваецца Явава галава.
- Ну, што, - пытаюся, - бачыў?