- Чаму?
- Таму, што я, - кажу, - добра снедаў. Яешню еў, i каўбасу, i малако пiў.
- А я? Я бульбы цэлую талерку з'еў. Значыць, ты галаднейшы за мяне. Бяры.
- Не. Я яшчэ пiрог з яблыкамi во такi i варэння сподачак. Бяры ты.
- А я два пiрагi, i цэлы глечык малака, i шклянку смятаны, i яшчэ сыр, i...
- А я яшчэ блiнцы i...
Нашы сняданкi рабiлiся ўсё большымi i большымi. Калi б iх скласцi разам, дык атрымаўся б, мабыць, дзённы рацыён слана. Закончылася тым, што Ява ад большай палавiны вельмi спрытна адкусiў маленькi кавалачак, i такiм чынам "порцыi" зраўнялiся.
Мы старалiся смактаць цукерку як мага даўжэй, але праз некалькi хвiлiн ад яе ў роце ўжо i паху не засталося. Есцi захацелася яшчэ мацней. I есцi, i пiць. Асаблiва пiць. Мы нават забылi пра голад. Вады, мы хацелi толькi вады. Вось цяпер мы адчулi сябе па-сапраўднаму няшчаснымi. Мы ледзь варушылi перасмяглымi вуснамi. Сонца пачало садзiцца, наблiжаўся вечар. Мы з жахам падумалi пра сваё будучае.
I раптам мы пачулi, як нехта ахрыплымi, гугнявымi галасамi выводзiць песню.
Нас падкiнула, як на спружынах. Людзi!
- Гэй! Гэй! - закрычалi мы i прыцiхлi, прыслухваючыся.
I тады мы, забыўшы пра ўсё на свеце, кiнулiся на песню i адчайна закрычалi:
- Людзi! Пачакайце! Людзi! Родненькiя! Сюды!..
I здаецца, я нават крыкнуў ганебнае: "Ратуйце!" - дакладна ўжо не прыпомню.
Песня перарвалася.
- Родненькiя! Пачакайце! - праверашчалi мы i змоўклi, чакаючы адказ.
I недзе зусiм блiзка пачулi галасы:
- Гука-ае нехта...
- А, пайшлi!
- Не! Крык-чыць нехта... Каб я так бога бачыў!
Мы так i прыселi. Вось бяда, дык гэта ж Бурмiла! I Кныш.
- Ды пайшлi! - кажа Кныш. - Гэта нехта жартуе.
- Не, не жартуе. Ратуйце крык-чыць. Агу! Хто тут ёсць? Дзе вы? - загукаў Бурмiла.
Ява глянуў на мяне i прыклаў палец да вуснаў: "Цс!" Але ўжо было позна.
- Тут, - пiснуў я. Яно неяк само вырвалася, я не хацеў.
Кукуруза над намi рассунулася, i мы ўбачылi чырвоныя насы Кныша i Бурмiлы.
- Го-го! Дык гэта вы? Галубчыкi! - расплыўся ў яхiдна-радаснай усмешцы Кныш i падмiргнуў Бурмiлу. - Што я табе казаў. I заблудзiлiся? У кукурузе? Га-га! Го-го! Ге-ге-ге!
Ён аж надвое перагiнаўся, трымаючыся за жывот, так рагатаў. Бурмiла смяяўся толькi праз пэўныя прамежкi часу. Ён быў п'янейшы за Кныша. Смех булькаў у яго недзе ўсярэдзiне, а на паверхню вырываўся невялiкiмi порцыямi, як пара з iмбрыка, якi вось-вось закiпiць.
- Гы-ш... Гы-ш... Гы-ш!..
- Эх, вы... с-смаркачы! - нарагатаўшыся, сказаў Кныш. - Ну, трымайцеся за дзядзькавы штаны, бо зноў згубiцеся.
I, абняўшы Бурмiлу, ён павярнуўся да нас спiною.
РАЗДЗЕЛ ХII
"Не завi мяне больш - Ява, завi мяне - Кукуруза!"
Я iду ў сельмаг. Мацi паслала. Па алей. Гэта на наступную ранiцу пасля трагедыi ў кукурузе.
У краме i каля крамы поўна людзей - сёння нядзеля. Хто купляе, хто пiва п'е, хто проста гамонiць, семкi лузгае. Сельмаг у нас насупраць клуба - тут заўсёды людна, а ў нядзелю тым больш.
Заўважыўшы мяне, людзi адразу пачынаюць усмiхацца, перашэптвацца, перамiргвацца.
А дзед Салiвон кажа:
- А, здароў, хлопец! Штосьцi я цябе даўно не бачыў?
- Дык яго ж не было ў вёсцы, - падкiдвае Грыць Кучарэнка.
- А дзе? - "здзiўляецца" дзед Салiвон.
- Ды ў кукурузе блукаў... тыдзень цi два.
- Га-га-га! - рогатам выбухнуў сельмаг. Тут i прадавец дзядзька Кузьма не вытрымаў, усунуў свае тры грошы:
- Мы нядаўна компасы атрымалi... Не трэба?
- Га-га-га!
- От хлопцы!
- От артысты!
- I кiна не трэба...
Узяў я алей i як ашпараны на вулiцу. За мной услед рогат коцiцца. Хто б нi сустрэў, слоўца кiне:
- Прывiтанне кукурузнiку!