У першай лодцы стаяў на поўны рост стройны высокi юнак у белых штанах, без майкi, але таксама з чырвоным гальштукам. Гэта быў, мабыць, важаты. Пад бронзавай скурай выпiналiся магутныя мускулы. Здавалася, гэты юнак - проста з фiзкультурнага плаката "Рыхтуйся да значка ГПА!".
Ды вось песня закончылася, i важаты гучна сказаў:
- Сябры, прапаную на гэтым востраве зрабiць прыпынак! Як вы думаеце, таварыш штурман? - нахiлiўся ён да маленькага галавастага хлопца з насупленымi бровамi, якi сядзеў на карме.
- Толькi так, - вельмi сур'ёзна адказаў хлопец. Усе чамусьцi засмяялiся.
- Тады трымайце курс на востраў, штурман! - у тон яму сказаў важаты.
- Толькi так! - паўтарыў хлопец, i зноў усе засмяялiся. Але хлопец не звярнуў на гэта ўвагi. Хоць бы хны!
Адна за адной лодкi падплывалi да берага. I адразу востраў ператварыўся ў пiянерскi лагер: смех, крыкi, бегатня. Хто гуляў у мячык, хто плёхаўся ў вадзе, хто лавiў сачком матылькоў. Сярод пiянераў мы пазналi некалькi васюкоўскiх юннатаў, але яны былi не з нашай вулiцы, мы iх дрэнна ведалi. Мы сядзелi на дрэве, не ведаючы, што нам рабiць - цi паказвацца, цi не. Але доўга раздумваць нам не давялося. Нейкая цыбатая дзяўчынка падбегла да будана i крыкнула:
- О! Глядзiце! Тут нехта жыве!
Усе збеглiся да яе. Падышоў i важаты. Смуглявы шустры хлопец з фотаапаратам на плячы шмыгнуў у будан i адразу ж выскачыў, трымаючы ў руках электрычны лiхтарык.
- Лiхтарык! - паяснiў ён. - Механiчны. Дае святло толькi тады, калi нацiскаеш на гэтую ручку.
I пачаў чвыркаць, паказваючы. Кукуруза неспакойна заёрзаў на галiне.
Цыбатая дзяўчынка таксама шмыгнула ў будан i выцягнула адтуль стрэльбу.
- Паглядзiце, сапраўдная, паляўнiчая...
- Ой, асцярожна, яна, можа, зараджаная! Яшчэ стрэльне, - войкнуў нехта з дзяўчат.
Тут Кукуруза ўжо не вытрымаў:
- Ану, не чапай!
Усе адразу паднялi галовы. Хавацца ўжо не трэба было. Мы злезлi з дрэва. I адразу ж нас акружылi пiянеры.
- Хто вы?
- Што вы тут робiце?
- Гэта ваш будан?
- I ружжо ваша?
- Вы паляўнiчыя?
- Вы тут жывяце?
Я разгублена паглядзеў на Кукурузу.
Ён насупiўся i маўчаў.
- Ды яны, пэўна, проста рыбу ловяць тут. Гэта нашыя, з Васюкоўкi, сказала васюкоўская юннатка, здаецца, з восьмага класа.
- Цi з дому ўцяклi, - дадала другая (мы пра яе ведалi толькi тое, што яна вельмi злая i дачка калгаснага бухгалтара).
- Цi ў iндзейцаў гуляюць. Як "Маленькiя дзiкуны" Сетана-Томпсана. Памятаеце? - улезла цыбатая.
- Цi ў Рабiнзонаў... Праўда ж? - сказаў важаты.
Я, зусiм аглушаны, глянуў на Кукурузу. Мой сябар густа-густа пачырванеў. I раптам сказаў:
- Нi ў што мы не гуляем. У нас тут справа ёсць... А вы хто такiя?
- А мы з Кiева. Юннаты мы, - засакатала вастраносенькая дзяўчынка ў акулярах.
- Прыехалi сёння, - перабiла яе цыбатая.
- От, Валька, не перабiвай! Дай я скажу! - зноў засакатала вастраносенькая. - Сёння прыехалi. Прыехалi сёння. Так... Пачулi, што ў вас глабулус вырошчваюць, i вось прыехалi. Наш кiраўнiк прафесар Дудка гаворыць, што... Вы ведаеце прафесара Дудку? О, гэта на ўвесь свет знакамiтасць. Гаворыць, што ваш глабулус незвычайны! Яны прыедуць заўтра - i прафесар, i карэспандэнт з "Зоркi". А мы сёння прыехалi. Прафесар i карэспандэнт таксама сёння прыехалi б, але ў прафесара сягоння тэрмiновы вучоны савет у акадэмii. Неспадзявана. А ў нас ужо бiлеты былi. Вось мы i прыехалi. А вашы не хочуць нам паказваць глабулус без прафесара. Кажуць: "Заўтра". Ну, мы разумеем людзi столькi старалiся. Iм хочацца, каб урачыста... Мы разумеем... А ў вас якая справа? Якая? Га?
Кукуруза нахнюпiўся:
- Справа... I ўсё тут...
- Сакрэт? Так? Сакрэт? - не хацела адчапiцца вастраносенькая.
- Вось яшчэ, Аксана! Прычапiлася як смала! - сказала цыбатая Валька. - Раз не гавораць, значыць, сакрэт.
- Ну добра, не кажыце, не кажыце, хай будзе сакрэт, - згадзiлася вастраносенькая Аксана.
- Дык мы вам, мабыць, перашкаджаем? - запытаў важаты.
- Не, аж да вечара можаце быць, - злiтасцiвiўся Кукуруза.
- Ды не, мы толькi на гадзiнку. Проста захацелася пакупацца i пасядзець на свежым паветры, каля вогнiшча. Дзяўчаты з самага Кiева пра гэта мараць. Вунь Аксана нi разу ў жыццi каля вогнiшча не снедала, - усмiхнуўся важаты.
- Яна i жывую карову нiколi не бачыла. Толькi на малюнку, - падмiргнуў важатаму хлапчына з фотаапаратам.
- Ты вельмi многа бачыў! Зараз як дам! - кiнулася на яго Аксана.
- Брэк! Бой закончаны! Перамога Аксаны! - весела сказаў важаты. - А цяпер - за справу! Памыйце прадукты. Распальвайце вогнiшча!
- Толькi так! - аўтарытэтна пацвердзiў маленькi "штурман".
Пiянеры адразу закрычалi i пабеглi да лодак.
- Ты, Iгар, распалi вогнiшча, - сказаў важаты хлапчыне з фотаапаратам. Ты ў нас майстар.
- Хадзiце, я пакажу, дзе ламачча, - па-гаспадарску прапанаваў Кукуруза.